Istanbul2
achteraf begreep ik je woorden
vertrokken mond
van woede
omdat ik weer niet
jou kon bereiken
met mijn hart
proberen te zeggen
dat ik jou niet verliezen wil
dat het zo niet langer gaat
je voor mij een vreemde
blijkt te worden
die ik niet meer ken
dan zeg jij de woorden
dat ik met je mee gegaan was
ik je had begrepen
nu niet zo boos had hoeven te zijn
omdat blijkt
dat mijn blik naar jou
veranderd blijkt te zijn
ik bewaar mijn tien
toen ik verging van de pijn
die mijn lichaam deed
vroeg men mij welk cijfer ik zou geven
ik zei heel zacht een negen
men sprak vol bewondering
omdat het dapper was
om deze pijn
een negen te geven
terwijl het eigenlijk
een tien was
ik zweeg
ik wilde mijn tien bewaren
voor de pijn
die alles zou overstijgen
zodat ik
nog iets had
voor als het
pijnlijker zou zijn
en ik buig
woorden stormen
in mijn hoofd
opgeslagen
ze zoeken een uitweg
naar waar ze heen moeten
ik hoor ze van alles zeggen
ik zoek naar de uitgang
uit de storm uit mijn hoofd
onbereikbaar ver
lijkt het te zijn
de deur waar ik
door verdwijnen kan
stil buig ik mijn hoofd
zodat misschien
de storm wat kan gaan liggen
zodat ik weer
normaal
verder kan
er schijnt even geen zon
je brak nog net niet mijn hart
door weg te gaan
diep van binnen
wist ik het altijd al
dit is maar even
traag raak ik
de nacht aan
die zijn schemering
mij laat ontmoeten
omdat ik besef
dat de zon
nu even niet
schijnen kan
omdat ik je
moet leren
te laten gaan
je hield me gevangen
stille momenten van even
stille gedachten van nu
je raakte me aan
met je ogen
met je ziel
met je hart
ik zat gevangen
zonder dat ik het wist
zonder dat ik het wilde
ik keek je aan
vervaagde voor altijd
omdat ik
uit deze gevangenis
weg moest gaan
teveel tranen
het omarmen
van het gaan van jou
de woorden
die niet bleven
omdat je ze met je meenam
die je me nog wilde geven
stil staar ik naar de
te laat verzonden brief
waarin jij
jouw liefde voor mij
beschrijft
waarin je zegt
dat ik je gelukkig heb gemaakt
teveel tranen
laat ik vloeien
omdat ik jou
heb moeten laten gaan
waarin ik hoop naar de wereld
waarin ik hoop
jou terug te zien
als ik ook mag gaan
en toen sloot ik de deur
te vaak gezegd
dat het goed zou komen
te vaak gehoopt
dat jij en ik
samen zouden blijven
te vaak vergeten
om ergens toch
te onthouden
te vaak vergeven
zonder dat mijn hart
zijn veerkracht verloor
te vaak net iets te hard
tegen mij geweest
net niet daar waar je moet zijn
waardoor mijn hart niet
meer kon terugveren
naar jouw liefde
waardoor ik voorgoed
de deur naar jou en mij
sloot
dit verscheurde gevoel
kun je stoppen
dit gevoel dat
me zo uiteen scheurt
mijn gevoel waarin ik
zeggen wil
dat ik het even niet red
ik omarm in de stilte
nog steeds jouw lichaam
waarmee jij
op reis ging
naar die wereld
waarin wij niet
samen zijn
dit verscheurde gevoel
van dat ik het even niet weet
hoe ik het verder doen moet
nu ik je weer
zo vreselijk mis
het spelende kind
op straat
zag ik hem zitten
helemaal verdiept
in zijn spel
hij keek
speelde
was van de wereld
zoals alleen een kind
dat soms kan zijn
hij merkte niet eens
dat ik een foto maakte
omdat ik even net als hij
door dit spel
gevangen wilde zijn
het bedelende kind
zijn leeftijdsgenootje
zit verdiept in een spel
alles bezit hij
terwijl hij tegen een muur
zit te hopen
op wat geld
zodat hij
te eten heeft
zodat hij weer
een dag overleeft
glipt me door mijn vingers
vervlochten vingers
die even net niet
meer elkaar echt raken
ik zie de tijd
zijn tol halen
te lang niet bij elkaar
te lang elkaar vergeten
te vragen waar we zijn
stil gekropen
in mijn hart van
het verlangen
naar de tijd
van dat we
echt nog samen waren
het glipt me door mijn vingers
het gevoel van samen zijn
Hits: 86