afscheid1

het hek sluit

ik moet gaan

mag niet langer

hier blijven staan

de toegang

wordt achter

een hek gezet

de nacht komt er aan

ik moet nu echt gaan

het liefst zou ik

deze nacht

met je delen

nog bij je blijven staan

het leven

sluit de dood

in de nacht

buiten het gezichtsveld

niemand mag dan blijven staren

naar de plek

die de liefste

de laatste

rustplaats bood


het leven heeft het niet begrepen

het leven heeft het niet begrepen

dat soms de dood

over ons waakt

dat soms ineens

de liefde kan verdrogen

dat soms ineens

de liefde er weer staat

het leven heeft het niet begrepen

dat het soms anders moet

soms te ranke schouders

die te veel moeten dragen

soms te grote schouders

die niets te dragen hebben

het leven heeft het niet begrepen

het leven is blijven stil staan

zonder dat we beseffen

dat het leven soms

niet meer verder kan gaan


machteloos sta ik te kijken

machteloos

sta ik te kijken

het gevecht

op leven en dood

de adem afgesneden

niets meer tot

leven in staat

machteloos

sta ik te kijken

naar het gevecht

van dat jonge joch

ik probeer hem te helpen

in zijn laatste strijd

om lucht te krijgen

machteloos

sta ik te kijken

begeleid hem langzaam

naar de grond

probeer hem nog op te vangen

het leven

heeft dit keer

geen geluk


laat maar komen.

de angst

op zijn gezicht

waarop het gevecht

geschreven staat

waarin hij laat zien

dat het niet langer gaat

het gevecht

om ademlucht

het gevecht

waarin hij geen

winnaar kan zijn

het verdwijnen van

het licht

laat maar komen

ga maar even

onder zeil

ik ben bij je

daarna zal het

weer

normaal zijn


als ik morgen huil

als ik morgen huil

zul je er dan zijn

om met tedere hand

mijn tranen

te vermengen

met het water

van de zee

als ik morgen huil

zul je me dan

met liefde omringen

zodat het leven

meer dan alleen

maar leven

zal zijn


ik droog nog steeds mijn tranen

ik droog

nog steeds mijn tranen

daar waar ik jou verloor

daar waar ik

niet beseffen kon

dat jij ooit sterven zou

ik droog nog steeds

mijn tranen

verlangen zonder spijt

ik huil nog steeds

al begrijp ik niet meer

waarom niemand

er meer naar

om kijkt


ze is stervende

de tumoren

goede en kwade

gaven

die door haar lichaam

dwalen

steeds verder

met hun vernielingen

gaan

het leven dat

langzaam uit jou verdwijnt

mijn maatje

mijn zielsverwant

zonder jou

lijkt het leven killer

lijkt het leven zo traag

verder te gaan

liefste kat

die bijna heel mijn

leven bij me was

je bent stervende

kon ik je maar

laten gaan


de keus is aan mij

nu de tijd

zijn vernietigende werk

heeft gedaan

ik weet dat niets

meer aan jouw ziekte

kan worden gedaan

moet ik beslissen

moet ik je laten gaan

ik huil met heel mijn hart

ik huil met heel mijn ziel

mijn maatje van een half leven

mijn dierbaarste bezit

dat altijd bij me was

dat thuis zat te staren

of ik er bijna was

ik moet je laten gaan

ik vecht

ik schreeuw

ik kan die keus

niet aan


en haar ogen gingen dicht

langzaam

begon het te werken

langzaam

heel langzaam

gingen haar ogen dicht

haar adem bleef even

hangen

het leven verdween

langzaam

heel langzaam

heb ik haar neergelegd

nog nooit heb ik zo

zwaar over leven en dood

na gedacht

haar achterlaten

daar waar niemand

echt zijn wou

ik heb haar naar haar

graf gedragen

ik weet nu

hoe het is

iemand te verliezen

waarvan je zoveel houd


zonder de zakdoek

dierbaar huisdier

het was heel wat

wat je me gaf

ik heb je opgenomen

met me mee gedragen

heb me af gevraagd wat

het doel hier van kan zijn

ik heb je eigenhandig begraven

onder mijn raam

heb er een appelboom

op gepland

zodat jouw

energie

jouw zijn

nooit zal verdwijnen

jij altijd ergens

voor mij zal zijn


broze kalmte

zachtjes

streel ik haar hand

langzaam

vloeit het leven

langzaam

teer haast

het laatste moment

broze kalmte

van het gaan

tederheid

tot het laatste moment

langzaam

laat ik haar

gaan


omdat ik het niet anders kon

onzekerheid

zonder twijfel

gevangen

in het uur van

het laten gaan

volgende periode

leven zonder einde

liefde zonder begin

onzekerheid

twijfel

angst

alles gevangen

in dat ene

moment


vergeten lichtjes

sombere gedachten

overspoelen mij

daar waar de zon

zijn lichtjes niet

meer kan laten zijn

langzaam

voel ik me weg glijden

naar een dag

waarin niets meer

mag zijn

sombere gedachten

tederheid verloren

geen dag meer

waarop ik kan zijn


raak je me aan?

in de schaduw

van het leven

achter de verloren liefde

waarin ik mezelf

niet kon zijn

sta ik te verlangen

raak je me

nog één keer aan?


verscheurde zakdoek

de machteloosheid

die in de

restanten van

mijn tranen is vertaald

verscheurde delen

van een zakdoek

dat laat zien

dat verdriet

over gaat


op het stille veld

mijn lichaam

ligt op het

koude marmer

van rood gespikkeld steen

ik lig daar

te huilen

zoals ik nog

nooit deed

niemand die me ziet

geen mens die

het begrijpt

mijn liefste is verdwenen

ik kreeg met hem

te weinig tijd


strompelend over het veld

wankelen op

trillende benen

mijn afscheidstraan

laten liggen

op het steen

bloemen neer gelegd

even niets meer zeggen

nergens anders heen

strompelend verder gaan

dag zeggen

totdat het niet meer kan

ik wil niet verdwijnen

wil niet echt

weg gaan


laatste zoen

gelukkig

was het goed

de ruzie die

ons heeft

verdreven

van het liefdes gevoel

samen gevochten

met onze woorden

elkaar zo diep

van binnen geraakt

bijgelegde gevoelens

alles goed uit gepraat

de laatste zoen

jij die weg gaat

nooit meer in staat bent

om terug te komen

het laatste afscheid

niets meer

dat jou

nog kan laten

bestaan


de engel zal blijven waken

achter gelaten

op de plaats

waar niemand graag komt

daar zal de engel

over jou waken

zal er zijn als

ik weer langskom

de engel zal

naar jou en mij kijken

staren naar de horizon

ik zal hem even aanraken

ons op deze manier verbinden

met het leven

dat te vroeg

aan zijn verlies

begon


doe maar even geen armen

loop gebogen

de last is

even te zwaar

raak me maar

heel even

heel zachtjes aan

leg alleen geen armen

om me heen

dan zal ik nog verder breken

ik moet nu leren

om weer op

eigen benen

te staan


de dood speelt het spel

besef van het leven

dat het niet eeuwig kan zijn

al hoopt men op van alles

waarin leven de winnaar

zal zijn

de dood speelt het spel

met hart en ziel

steeds weer iets anders

iets nieuws

waar het leven

tegen vechten moet

waarom leren we

nooit te accepteren

dat leven

soms sterven moet


ik was de duif die vloog

ik was de duif

die vloog

die ineens

zomaar zich

over de aarde voortbewoog

bewoonbaar huis

onbewoonbaar

achter gelaten

ik was de duif

die zichzelf

had gevonden

die vliegend

de wereld

over durfde over te gaan


het roeide je uit

elke stap

vervuld met pijn

zonder dat je

het zeggen zou

alles gekomen

zoals het zijn zou

niets meer te stoppen

doordrongen van pijn

ben jij gegaan

de ziekte in je leven

roeide je uit

niets kon jou

nog laten bestaan


omwoelde aarde

mijn handen

graaien in het zand

omwoelen de aarde

waarin ik

jou heb achter moeten laten

mijn handen

reiken naar de lucht

om je nog toe te zwaaien

diep adem halen

de zucht die

op de wind mee drijft

zal je misschien nog bereiken

zal misschien

het laatste zijn


gevonden

ik heb je gevonden

zomaar op het gras

heel even

mocht ik je warmen

heel even

mocht je bij me zijn

ik heb je

begraven

onder aan de flat

het eendje

dat zijn

moeder vergat


afscheid van Moeder

met tranen in je ogen

kom je het me vertellen

je hebt afscheid genomen

van je moeder

toen het einde

er bijna bleek te zijn

ik luister naar je

vang je op

sluit je in mijn armen

huil met je mee

luister naar je stem

ik heb samen

met jou

afscheid genomen

van het kind zijn


twee graven zo mooi

ik zie ze plotseling

een soldaat en een kapitein

liggen

aan een gesloten

door liefde verbonden

twee stenen van mensen

die te vroeg verdwenen

die nog zoveel liefde

konden geven

twee mensen

toch met elkaar verbonden

op het veld van eer


stukje van God

als ik in de hel

moet komen

zomaar omdat ik

anders ben

als ik een stukje

van God heb mogen ontvangen

door mezelf te zijn

dan zal ik ervoor

zorgen

dat er voor

alle anderen

een hemel op

aarde zal zijn


sterren die vallen

ik zie de sterren

ook al zijn ze er niet

ik zie ze door de

wolken

schijnen

dan zie ik ze vallen

mijn ster valt nog

steeds niet

alle sterren die

vallen

zijn de sterren

van mensen

die deze wereld

achter zich lieten


onder de overledenen

72 meter boven mij

aan aarde

een luchtschacht

reikt naar de hemel

ik kijk

ik zie de hemel

zie de geesten

zweven door de lagen

mensen hun laatste rustplaats

ik loop er

in adem hun sfeer

ik loop onder

de overledenen


over hun voetjes

ik zie het voor het eerst

mijn tantes graf

na jaren trouwe dienst

in dienst van God

afgezonderd van alles

tussen muren ingesloten

ligt ze nu

begraven

klein vakje maar

bijna geen ruimte

als ik haar wil bezoeken

moet ik over de

anderen hun voetjes


verdrietswoorden

1000 woorden

zijn nog niet genoeg

om een enkel gevoel

van verdriet te omschrijven.

maar

door met woorden te gaan spelen

wordt verdriet

langzamerhand

kleiner

zichtbaar

en vervliegt het…


ik roep jouw naam…

meeuwen,

vliegen

langs mijn hoofd,

en schrijven in de lucht

jouw naam,

vlinders

schreeuwen

in mijn buik

jouw naam

de zee,

buldert,

met hoge golven

jouw naam.

de storm

giert,

in het huilen van de wind

jouw naam,

en ik

ik fluister,

jouw naam,

tegen alle natuurgeweld in….


het antwoord

vragende ogen,

waarin het antwoord

al lang staat geschreven,

die alleen

nog maar

hopen op een bevestiging,

dacht ik aan jou,

dat ik het antwoord

allang heb gelezen

dat ik je al

verloren ben.


de bomen huilden

toen ik

in tranen gehuld

mijn verdriet

vertelde aan de bomen

zweeg de wind

ik fluisterde

schreeuwde en zweeg

de gesproken woorden

nadat ik alles

alles had verteld

begon de hemel

te huilen

en ik

ik viel

in tranen

op de grond

ik keek op

en zag

dat de bomen

mee huilden


moeders graf

met tranen

overlopende ogen

sta ik er

haar laatste rustplaats

te bekijken

met een glimlach

tussen tranen

op mijn gezicht

trek ik

het laatste onkruid

weg


de tekenen der dagen

de tekenen der dagen

zijn er

ik kan het niet ontkennen

niet wegstoppen

bij elke bel

bij elk gehoor

denk ik

dat jij het kan zijn

de aanwijzingen

wijzen naar jou

de tekenen der dagen

maken dat ik

nog steeds

rouw


laat het orkest niet spelen

laat het

orkest niet spelen

het afscheidslied

laat de stem

niet spreken

de woorden van eer

laat het de stilte

wezen

waarin

ik je verloor


ik zal je brengen

ik zal je brengen

dat wat je verloor

ik zal je leiden

naar waar je hoort

ik zal je leggen

in het graf

met eigen handen

de aarde er op brengen

ik wil je zo brengen

zoals jij mij

jouw liefde

gaf


 een roos als symbool

een roos als symbool

legde ik voor je neer

ergens in je huis

stopte het in je pak

een roos als symbool

heb ik naar je

toe gebracht

toen ik hoorde

dat je in

de aarde lag

de roos

heb ik er neergelegd

zomaar

in de aarde

als symbool

van mijn liefde

die ik je

zo graag gaf


zie de rimpels in mijn gezicht

raak me even

maar niet aan

laat me langzaam

ten onder gaan

het verdriet heeft

zich getekend

het heeft zo moeten gaan

ik ga je verliezen

jij zult gaan

ik kan dit gevecht niet winnen

hierin is geen gewin

ik zie de rimpels in

mijn gezicht

oefenen in het echte afscheid

alle keren

dat mijn hart is gebroken

brak er een stukje af

maar nu heb ik

het begrepen

waarom dat was

nu ik jou

heb moeten

laten begraven

gaat het me gemakkelijker af

ik heb mogen oefenen

in het breken van mijn hart

hem weer te laten

herstellen

daarom brak er nu

geen stukje af


de engel die niet meer lacht

de engel die je was

scheen mij

altijd bij

waar ik ook ging

de engel die je was

is nu verdwenen

nu je

niet meer

lachend met

het Leven

samen kunt zijn


verlost van alles

kleine jongen

jij die meer kracht had

dan een ieder heeft gezien

jij die vocht om te overleven

die stikte van angst

jij die het pad beging

jij die het leven

niet begreep

sombere gedachten

kleine jongen

jij die de keus

hebt gemaakt

verlost van alles

verlost van pijn

bent zonder het te zeggen

zonder dat iemand het wist

vertrokken

niemand zal je

ooit nog zien


als woorden niet meer kunnen spreken

de laatste sigaret

die ik met je rook

samen kijken

naar de kringen van rook

die langzaam naar

boven dwalen

daar waar ze vervagen in de mist

woorden zijn niet te vinden

woorden spreken onduidelijke taal

de laatste sigaret

alles vergaat

verdwenen

het laatste moment

waarop ik

nog iets

tegen jou

zeggen kon


als ik je heb achter gelaten

als ik je heb achtergelaten

daar waar

liefde soms

nog meer leeft

dan in het leven zelf

daar waar de duisternis

zijn tol eist

als ik je heb achtergelaten

waar ik je niet meer

zal zien

kan ik soms zo eenzaam

lopen dwalen

in de hoop

dat ik jou ergens

in terug zal zien


ogen die sluiten

 ogen die sluiten

ogen

die kijken

het licht nooit meer aan

met mijn

vingers

raak ik

nog

één keer je ogen aan


tranen sluier

tranen sluier

over je gezicht

het is het

water van verdriet

langzaam

komt het boven

water

dat ik je

nooit meer

zal zien


in je ogen van de nacht

in je ogen

van de nacht

zie ik

soms ineens een

ster stralen

een licht breekt door

ik kus je beide

ogen

in je ogen van

de nacht

zie ik

het leven

dat je verloor


in kille woede van gemis

in kille woede

van gemis

heb ik je geraakt

ik heb je verloren

in de kilte van de nacht

ik heb je gezocht

overal gekeken

ik ben je verloren

in de kille woede van het gemis


niets dan steen

niets dan steen

is nog wat er

over is

niets dan steen

alles is verdwenen

niets dan steen

waar

je naam

in staat gegrift

Hits: 201