afscheid10

ze lacht alleen

in de nacht

haar handen

naar de hemel gericht

kijkt ze de hemel aan

stil zegt ze haar gebed

haar gevoel

van het leven

dat ze telkens heeft

maar niet meer durft

te zeggen

tegen hem

zacht zingt ze haar lied

elke nacht opnieuw

elke nacht

staat ze daar

haar handen

naar de hemel gericht

haar stem

dat het gebed

van de eenzaamheid

zingt


papa kun je me horen

in deze nacht

een simpele kaars

dat brand

de duisternis

dat me overvalt

waarin ik mezelf

niet vind

ik kijk de wereld aan

vraag me even af

hoe ik verder moet

dan ineens

vraag ik in deze nacht

of mijn vader me kan zien

of hij me ziet staan

van waar hij nu

neerkijkt

op deze wereld

even maar

zie ik een ster

die oplicht

alsof hij even

mij een sein geeft

dat het leven

zinvol is


als jij je ogen sluit

stil in het verdriet

van de dag

laat ik je gaan

zonder dat ik weet

waarheen je nu gaat

de reis die een ieder

moet gaan

ik hou je hand vast

koester jouw hart

streel zachtjes langs je wang

gevuld met tranen

omdat je nog niet

er aan toe bent

maar dat het moet

het kan niet anders

stil laat ik de tijd

zijn ritme slaan

in de stilte die

na jouw laatste adem

is ontstaan


afspraak met de dood

het tijdstip

is bepaald

het is zo dat

het zo moet gaan

jouw gevecht

met de wereld

die niet meer

verder hoeft te gaan

langzaam je ogen sluiten

het gif dat zijn

uitwerking niet mist

jij slaapt in

voor altijd

jouw afspraak

komt zijn

belofte na


kleine vlokken as

hele kleine vlokken as

dat op een hoopje

neer gelegd is

als gave aan de natuur

waar het zo kan gaan

waar de wind het

heen brengen wil

kleine vlokken as

wat eens jou was

ligt daar

ik sta er na te kijken

met een brok in mijn keel

ik besef des te meer

dat er geen terugkeer

meer mogelijk is

naar wat was

jij bent meer voor mij geweest

dan dat kleine

hoopje as


en zo verdreef jij met de wind

de wind

kreeg vrij spel

op het uit strooiveld

ik voelde hem

langs mijn gezicht strijken

ik zag hoe het ging

langzaam

met de wind

dreef jij weg

van mij

er bleef niets over op het veld

dan alleen een plek

van de verwaaide

herinnering


toen doofden we de kaars

de geboorte kaars

die altijd was bewaard

omdat hij zo

bijzonder was

tijdens de geboorte

van jou

hebben we gekoesterd

elke dag

even aangeraakt

toen de diagnose werd gesteld

dat het leven voor jou

niet meer te redden viel

zaten we bij elkaar

met de kaars

aangestoken

naast het bed

het moment dat jij

niet meer ademde

dat je ging

blies ik de kaars uit

de geboorte kaars

is te vroeg gedoofd


je ademt haast al niet meer

stil wachten

op het einde

al dagen zitten we

te waken bij het bed

onszelf af te vragen

hoe het nou

verder moet

stil zitten we daar

te luisteren

naar jouw ademhaling

die het haast

niet meer doet

stil verbonden

met onze handen

aan elkaar

wachten we

op het moment

dat jij je laatste

ademhaling

de wereld in

laat gaan


ik heb je toegedekt

het beeld van de films

doemen in mijn gedachten op

het laatste moment

dat de ademhaling er nog is

het moment

van gaan

dat niet meer

omkeerbaar is

het sluiten van de ogen

met mijn duimen

om zo je ogen te beschermen

tegen het meer kunnen zien

van wat er is

dan het toedekken van je gezicht

dat mij zo dierbaar is

ik heb je toegedekt

met een huilend hart

ik heb je laten gaan

omdat jij niet langer

bij ons zijn mag


als ik omringd door verdriet daar ben

verstilling van gevoel

de tijd die zijn woorden

niet meer uitspreken kan

staan en staren

vragen en praten

niet weten wat er

komen zal

de stenen die

hun eigen levens vertalen

die vertellen wie

er niet meer zijn

langzaam sta ik te staren

naar de tranen

die langs mijn wangen

naar beneden gaan


als het verdriet over me heen spoelt

nu ik hier ben

in het huis

waar ik ben groot gebracht

waar ik altijd de liefde

heb ervaren

van mijn ouders

die er altijd waren

die er altijd zouden zijn

besef ik ineens

zomaar

dat het niet meer gaat

dat er niets meer is

nu ze beiden zijn gegaan

naar het leven in

het hiernamaals

sta ik te kijken naar wat er

ooit eens was

als iets moois

wat zo kostbaar was

maar dat ik in mijn hart

kan dragen

waarin ik mezelf

kan terug vinden

nu ik ze zo

mis


nu de klokken luiden

nu de klokken luiden

hun lied van afscheid

van de dat het leven

niet meer dan

tijdelijk is

loop ik mee

in de stoet

achter de kist

mijn tranen lopen

over mijn wangen

ik heb slecht zicht

ik zie de wereld

zoals hij er

nu zo

triest bij ligt


hey papa ga je op begrafenis?

in de stoet

van het verlies

lopen door de straat

waar ik woon

mijn zoon

die weet dat ik

op begrafenis ben

van de buurman

die te vroeg

het leven verliet

terwijl ik daar loop

zie ik hem aankomen

op zijn kleine fiets

ineens hoor ik hem schreeuwen

“hey papa ga je op

begrafenis ?”

ineens zie ik

zijn stralende lach

besef ik dat het

toch niet zo erg is

als ik dacht


nu heb ik geen auto en geen man meer

verdwaasd staat ze daar

haar handen

in elkaar geslagen

omdat ze niet meer

weet wat ze moet

haar man

kreeg tijdens het rijden

een hartstilstand

hij reed met

haar naast haar

zomaar tegen een

andere auto aan

ze kon hem niet meer

reanimeren

kon niets meer doen

staat daar maar te staan

terwijl ze tekens

herhaald

nu heb ik geen auto en

geen man meer

wat moet ik nu

toch doen


de blauwe zee

de rimpelloze

blauwe zee

is van zijn rust ontdaan

door een kinderhand

dat een schelp

in het water gooide

voor zijn vader

in het beloofde land


overdag gaat het wel goed

overdag overleef

ik het nog steeds

ben ik niet meer bang

voor de dingen

die me overkomen

voel ik dat ik leef

overdag is het best te doen

nu ik je verloren ben

ik zoek al niet meer

ik weet al wat er is

overdag is het goed

zoals het is

maar in de avond

komt de mist

de angst

het verlangen

het verlies

als een deken

over me heen

weet ik dat ik

in de nacht

jou telkens

weer verlies


het kruipt altijd om me heen

het gemis

van jou

dat me steeds

weer omsluit

dat me in de onzekerheid

laat

of het wel over zal gaan

altijd ben je in mij

waar ik ook ben

waar ik ook denk te zijn


wees jij er nu maar voor je vader

wees jij er nu maar voor je vader

die heeft het nu

al moeilijk genoeg

nu hij zijn vrouw

moet missen

wees er maar

gewoon

verscholen in

het hoekje van de kast

zit ze daar

haar eigen verdriet

van haar wereld

die ze niet

voelen mag

daar zit ze dan

haar vader te helpen

maar niemand die

aan haar vraagt

of het wel gaat


huilend bij de zak met kleding

omdat een ieder

me zei

dat ik de kleding

van hem moest

opruimen

zo snel mogelijk

het achter me moest laten

omdat ik dan weer

meer aan het leven

zonder hem wen

heb ik de kleding

in een zak gedaan

om ze te laten verdwijnen

om naar het leger des heils

te laten gaan

maar terwijl ik

daar op zit te wachten

stromen de tranen

over mijn gezicht

huil ik meer tranen

dan ik ooit heb gedacht

heb ik uiteindelijk besloten

dat jouw kleren moesten blijven

ik heb ze terug gehangen

in jouw kast


ik hoor je klaagzang weer

ik hoor je klaagzang weer

zie ik je denken

nu je naar me kijkt

ik vertel je over mijn gemis

het jaar

dat ik niet verder kan gaan

de dood die me zomaar

zonder reden

mijn lief ontnam

ik die achter bleef

het eerste jaar

alleen maar

heb overleefd

omdat ik dat wel moest

steeds gedacht

als ik die dag maar haal

nu blijkt dat men

van me verwacht

dat ik niet meer

treur

dat ik niet meer

klaag

omdat het al

een jaar geleden is


verslagen door het verlies

verslagen

sta ik daar

de armen die

me willen warmen

maar niet meer

de warmte zijn

van jou

die er niet meer

kan zijn

verslagen luister ik

naar de woorden

die troost moeten geven

maar die geen troost zijn

verslagen sta ik daar

door het verlies

omdat ik nog

niet winnen

kan


de vrienden die geen vrienden blijken te zijn

nu ik verloren

in het huis

van liefde

rondloop

omdat de liefde

mij ontnomen is

hoor ik ineens

de stemmen van hen

die vrienden waren

die er altijd zouden zijn

ze zeggen dat ik

nu lang genoeg

heb getreurd

dat ik lang genoeg

in het proces werkzaam

ben geweest

met het verwerken van

het verdriet

nu besef ik meer dan ooit

dat hun adviezen

geen goede raad was

maar een bevel

die ik niet heb opgevolgd

die ik niet

heb gehoord

ze zeggen me nu

dat ik maar beter

geen vrienden meer

met hun kan zijn


en toch ga ik dan eenzamer naar huis

na de ochtend

het praten

met lotgenoten

over het grote verlies

dat ik al jaren

in mijn eentje draag

zit ik nu te praten

over de dingen

die er toe doen

die er zijn

na de ochtend

waarin mijn gevoelens

werden verteld

waarin ik hoorde

dat ik niet alleen ben

vertrek ik met

mijn verdriet

na de dag

te hebben doorstaan

gesterkt door de

verhalen

door wat een ieder

mee maakt

gesterkt door het delen

van mijn verhaal

met lotgenoten

toch na deze dag

ga ik eenzamer naar huis

omdat ik extra besef

dat jij nooit

meer met me

mee zal gaan


het kind dat zijn wereld eenvoudig maakt

het kind dat zijn wereld

van verdriet

zomaar vangt

in eenvoud

zijn moeder

die is gegaan

die niet meer

er kan zijn

het kind dat op de schommel

steeds hoger wil

steeds hoger gaat

dat kind dat zomaar

op het hoogste punt

naar moeder roept

om zo op haar manier

dicht bij

haar moeder te zijn


kom je eten

de telefoon gaat

na lange tijd van stilte

ineens zomaar

de stem

van de vriendin die

ik dacht dat ik haar

nooit meer zien zou

ze vraagt of ik kom eten

haar man is er dan toch niet

hoe lief ook bedoelt

hoe mooi ook gezegd

ik heb nee geantwoord

juist dat zinnetje

waarin ze uitsprak

dat haar man er niet zou zijn

omdat mijn man is overleden

maakte deze uitnodiging

tot een ondraaglijke pijn


onze wens is vervuld

altijd spraken we

met elkaar

over het hondje

dat we wilden laten komen

als de tijd er

rijp voor was

nooit hebben we besproken

of we dat wel of niet zouden doen

maar nu ineens

nu jij er niet meer bent

geef ik onze wens

mezelf cadeau

omdat ik zo

jou altijd

nog bij me heb


stil verloren woorden

rust zacht

stil verloren woorden

op het graf

van denken aan

van vertellen over de liefde

over hoe het

moet gaan

stil verloren woorden

die je spreekt

met duidelijke taal

verloren gevoel

dat niet meer

over blijkt te gaan


ik sloot de laatste keer jouw ogen

nu niets meer

jou het leven

kan laten aanschouwen

nu niets meer

jouw leven

laat zijn

staar ik in de leegte

die ontstaat

langzaam

leg ik mijn hand

op jouw oogleden

langzaam sluit

ik de wereld

buiten

kus de laatste keer

jouw mond

laat je gaan

omdat het moet


staan als een marionet

nu ik

in de stoet

mee moet

terwijl mijn benen

als was zijn

moet ik verder

dan ik wil

lopen schuifelen

tijdens het afscheid nemen

langzaam gaan

stil lopen

de tranen als een waas

over mijn gezicht

niet meer weten

hoe het ene been

de andere voortzet

lopen

als een marionet

achter de kist aan

om deze weg

van afscheid van jou

te begaan


je ging van buiten naar binnen

je ging van buiten

naar binnen

op het moment

dat je stierf

was het niet

dat je echt verdween

ineens

zat je nog meer in mij

dan je ooit

gedacht had

te zijn


glazen vleugel

(een drieluik over het aankomen. Het afscheid, het overleven)

(deel 1 Het aankomen)

zijn glazen vleugels opgenomen

de nacht verdween langzaam

hij pakte zijn glazen vleugels

om dichter bij mij te zijn

over afstand en tijd

kwam hij er aan

kuste me voorzichtig

raakte teder mijn hart aan

leefde in mijn leven

zoals alleen hij dat kan

stil verbonden

door de tijd

dat ons samen verbond

eindeloze dagen van geluk

eindeloze nachten van samen zijn

telkens weer weten

dat het niet

voor altijd kon zijn

deel 2 ( het afscheid)

hij legde zijn glazen vleugels neer
hij legde

zijn glazen vleugels
neer
stil en teer
na het gevecht
met de dood
om te overleven
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
nadat hij de moet
opgegeven had
te vechten tegen
de gevreesde ziekte
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
om zonder vleugels
voor altijd
op reis
te gaan

deel 3 ( het overleven)

hij is zijn vleugels vergeten

eenzaam staan

de vleugels die achterbleven

als een bewijs van

tastbaar zijn

strelende handen

over wat is geweest

strelende handen

om vast te houden

wat er altijd hoorde te zijn

langzaam zijn vleugels opnemen

die passend om me heen gaan

kijken naar de wereld

die met zijn vleugels om

mooier blijkt te zijn

verder vliegen met

zijn vleugels van kracht

om te leren dragen

dat er een engel

in mijn leven was


ongezien wat zand neergelegd

stille avond

jaar naar dato

terug op de plek

waar ik je heb

moeten achterlaten

een jaar na dato

terug met

een handje vol zand

uit onze tuin

om dat neer te leggen

om zo toch

jou thuis te laten zijn


waarom gingen de wolken zo snel

waarom gingen de wolken zo snel

terwijl mijn regen nog niet

over was

waarom dreef de wind

ze zomaar weg

zonder dat ik

dag tegen

mijn water zeggen kon

waarom moest ik alweer

stralen als de zon

terwijl de wolken

van regen

nog in me zaten

ik nog niet eens was begonnen

om het te laten

regenen

van buiten

het regent nu al veel te lang

van binnen


huilen bij de laatste woorden

ik huil

bij de laatste woorden

die ik uitspreek

terwijl

ik ineens weet

dat ik niet meer

spreken kan

langzaam verdwijnt

de kist in de aarde

terwijl ik zeg

ik had zo graag gewild

dat je nog een

hele tijd

bij mij

had kunnen zijn


de longen uit mijn lijf geschreeuwd

de laatste

seconden

van het leven

dat jou nog in

zijn greep

tracht te houden

dan ineens

de laatste adem

de stilte die er is

ik ben stil

dan ineens begin

ik te schreeuwen

de longen uit mijn lijf

omdat ik jou

zo lief heb

ik je niet verliezen

kan


ik zal je nooit meer kussen

de laatste kus

voordat de kist

dicht zal gaan

nog één keer

een blik op jouw

gezicht

dat zo tevreden

lijkt te slapen

nog één keer

je aanraken

nog één keer

zeggen dat ik

je vreselijk mis

de laatste kus

dan gaat mijn hart

voorgoed dicht 


laat de kaars zijn licht verspreiden

langzaam aangestoken

de kaars op

de gedenkplek

waar zoveel namen

staan geschreven

die voor iemand

van grote betekenis

blijkt te zijn

langzaam aangestoken

het licht

dat zijn warmte verspreiden moet

om zo de mensen

die verdwenen

er weer te laten zijn

langzaam aangestoken

de kaars

van altijd zul je

bij mij zijn


ik zal de rozen brengen

op bezoek

bij de vrouw

die mij het leven gaf

die me aankijkt

met tranen in haar ogen

omdat ze niet meer

naar buiten kan

opgesloten

achter deuren

die van binnen

niet meer te openen zijn

omdat ze soms vergeet

wie ze is

waar ze is

wat ze moet doen

tranen van verdriet

mijn vader

die niet meer is

ligt nu zo eenzaam

in zijn graf

ze vraagt me

om de rozen

naar het graf te brengen

al wilde ze het liefst

zelf gaan


ik mis hem soms zomaar ineens

soms zomaar

ineens komt hij

weer mijn gedachten binnen

terwijl ik weet

dat hij er nooit

meer zal zijn

soms zomaar

ineens beleef ik weer

de tijd van het verleden

van wat er komt

wat er was

dan ineens mis ik

hem zomaar ineens

omdat ik nog zo graag

even echt

bij hem was


de liefde van de traagheid

traag glijd zijn hand

door haar haren

heel teder

raakt hij haar wang aan

stil kijkt hij

naar haar gezicht

dat af en toe

nog even

hem toe lacht

stil bijna

onhoorbaar

raakt zijn mond

haar lippen aan

langzaam

glijd ze weg

van het leven

hij ziet haar gaan

stil nog

één keer

raakt hij haar

aan

dan laat hij

haar los

laat hij

haar gaan


leven in een wereld zonder jou

als de woorden

uitgesproken zijn

de tranen rijkelijk

hebben gevloeid

als ik zomaar

ineens weer besef

wat er zoal is

wat er kan zijn

jij niet meer in mijn leven

de mensen die eerst

altijd kwamen

maar er nu niet meer zijn

als ik in de najaren

van het voor altijd

niet meer bij je kunnen zijn

besef dat het

leven in een wereld

zonder jou

mij zo zwaar valt

ga ik altijd

even terug naar

de plek

waar jij ligt

zodat ik even

met jou

alleen samen kan zijn


het ondraaglijke gemis

elke dag weer

als ik mijn bed

uitstap

raak ik even weer

de lege plek

die is ontstaan aan

telkens weer

even er bij

even maar aanraken

om zo toch weer

met jou verbonden

te zijn


zijn naam was alles voor mij

zijn naam was alles voor mij

ik sprak hem elke dag uit

elke dag weer

begon de dag

met het uitspreken van zijn naam

bij het slapen gaan

fluisterde ik nog

stil zijn naam

om hem

te raken

vroeg ik om

hem te beschermen

tegen de dingen

die hem kwaad

konden doen

zijn naam was alles voor mij

zelfs nu nog

terwijl hij aan zijn laatste reis

begon


mooi afscheidsboekje

alleen op de voorkant

het ontworpen boekje

van haar begrafenis

mooie liederen

zelf uitgezocht

en zelf bedacht

vol overtuiging

dat ze naar haar

eerder overleden man

zou gaan

na het sluiten van

het aan opgedragen boekje

met teksten

bleek de foto

van haar met

haar man te staan

alleen nam ze afscheid

om voor altijd

bij hem terug te zijn


ik zal nooit meer rozen plukken

ik zal nooit meer rozen plukken

om te leggen

op jouw graf

ik zal de bloemen

van het seizoen

neerleggen

omdat jij daar

altijd zo

bij betrokken was

langzaam

komt het besef

dat het houden van

niet over gaat

dat de pijn niet verdwijnt

door rozen te plukken

om je zo te laten zijn

langzaam

went het hart

aan de leegt

langzaam

droogt de traan

ik zal nooit meer rozen plukken

maar in mijn

gedachten

zul je altijd

blijven bestaan


zijn schoenen staan nog voor de deur

de tijd

van samen zijn

heeft zo zijn wending genomen

in de tijd

van niet meer

bij elkaar zijn

terwijl ik

langzaam

zijn spullen opruim

langzaam

de kleding

uit de kast haal

staan zijn schoenen

nog voor de deur

alsof hij elk moment

weer thuis kan zijn


je lippen zijn al koud

je lippen

eens zo warm

en teder

zijn al koud

nu je de laatste

adem hebt

uitgeblazen

nog even

heel langzaam

kus ik je gezicht

om weer te weten

dat er alleen

nog maar jouw

lichaam is


maak je een mooi paradijs voor mij?

je laatste woorden

die je sprak naar mij

waarmee je het leven

samen met mij afsloot

om voor altijd

voor eeuwig op reis

te gaan naar

ergens heen

waar we van dromen

waar we hopen dat het bestaat

jij ging

ik liet je los

vroeg je alleen

of je een mooi

paradijs voor me maakt


ik zie nog mijn opa liggen

klein maar dapper

zo omschreven ze mij

altijd

ik durfde altijd aan

de dag dat mijn

opa overleed

mijn beste vriend met wie

ik zoveel tijd had gedeeld

die mij begreep

altijd er was

de dag dat hij

voor het laatst

nog lichamelijk aanwezig was

mocht ik ook langs zijn kist

ik zie hem nog liggen

met zijn ogen dicht

met zijn handen gevouwen

op zijn buik

het was voor mij zo

indrukwekkend

dat ik hem nog altijd

in mijn gedachten

daar zie liggen

zo koud en zo stil


als een pop van witte steen

stil

onbeweeglijk

mooi maar eenvoudig

zo zag het er uit

als een pop van

witte steen

geslagen uit

een brok graniet

stil zonder beweging

maar met een glimlach

om zijn mond

zo lag hij daar

mijn liefste

die naar zijn zoveelste gevecht

met het leven

eindelijk de rust vond

Hits: 157