afscheid8
dapper rokende schoorsteen
gaan
mijn ogen nog
wat troebel
van de tranen
die niet wilden vallen
maar die er
wel zijn
kijken
naar de weg
die ik nemen moet
naar het veld
waar de herinneringen
niet meer
eeuwig zijn
lopen
over verstrooide
mensenkinderen
die niet meer
onder ons zijn
voelen
verloren leven
dat nog zo
dicht bij mij
had moeten zijn
denken
die schoorsteen
rookt maar door
zonder dat
het eigenlijk
op dit gepaste
moment
zo hoort
stromende regen van het heden
staan zonder
dat ik het wil
staan zonder dat ik het kan
staan wankelen op mijn benen
de mij gebonden angst
mijn verleden
in het heden
verbonden met
de laatste afscheid
van jou die
ik lang niet meer
heb gezien
bang om te verliezen
bang om te gaan
nog één blik
op de kist die
dalen gaat
in de stromende regen
sta ik daar
met de last van het verleden
in de stromende regen
van heden
cyclus van leven en dood
het kind
net op de aarde
zijn huilen
vervuld het huis
met alles
van waarde
als het kostbaarste bezit
ligt het daar
te vragen
om aandacht
om er te mogen zijn
de ouders
lopen wat onwennig rond
vragen zich af
wat er nu
gebeuren moet
zo’n eerste kind
is ook niet gemakkelijk
dat is iets waar je
niet zomaar even
een oplossing voor vind
de grootouders
3 nog in totaal
staan vol bewondering te kijken
naar het leven dat
ineens is ontstaan
knuffelen het kind
laten het
helemaal voelen
dat het welkom zal zijn
één grootouder
niet meer van de partij
omdat het leven
hem dit cadeau
niet had willen laten zien
de stille traan
die gevallen is
door iemand
over dit gemis
het kind
met de naam
van de overleden ouder
blijkt ineens
weer het totaal
te laten
ontstaan
daar waar je het liefste bent
armen om je lichaam
rillingen van de emoties
die zijn ontstaan
bang voor wat er
nog komen zal
wat er zal zijn
de leegte
de muren die
op je af komen
de telefoon die niet
meer rinkelt
alles is al af
daar waar je het
liefste bent
kan je niet meer zijn
daar heerst
nu alleen nog het gevoel
van verloren zijn
je kunt hem niet terugbrengen
( maar ik mis hem zo)
“nu mijn opa
niet meer
bij me is
waarmee ik
altijd praten kon
die me begreep
huil ik soms
lig ik in mijn bed
te vragen wat
hij nu zou doen”
grote tranen
over zijn gezicht
dat joch
dat nog niet
echt begrijpt dat
dit lot ons
allemaal wacht
op mijn vraag
wat ik voor hem kan doen
zegt hij:
“je kunt hem niet terugbrengen
dat weet ik ook wel
maar ik mis hem zo
ik ben bang
dat ik daaraan
nooit wen”
de lege stoel
ergens in mijn kamer
staat de stoel
die ik zo
graag hebben wou
waarin je hebt gezeten
waarin ik jou
altijd tegen kwam
ergens is een lege stoel
die me zegt
wat er niet meer
kan zijn
ergens is het
stil in huis
stil in mijn hart
nu jij er niet
meer kunt zijn
mijn tranen komen zo bij jou
ik sta daar
op het stille veld
van de herinnering
ik weet allang
dat je hier niet bent
het is zo veilig
om even hier
in stilte te staan
mijn tranen die
ik dan rustig kan
laten gaan
zonder dat er
meteen getroost word
zonder dat ik groot
moet zijn
terwijl mijn tranen
vallen omdat ik je
zo mis
vallen ze op het gras
waaronder jij verborgen ligt
ineens besef ik dat ik
dicht bij je hart sta
zodat mijn tranen
door de aarde heen
toch naar
jou toe gaan
even schuilen in jouw warmte
heb hem gekregen
de stoel van mijn vader
die ik zo graag
hebben wilde
om de levende herinnering
het weten dat
als ik thuis kwam
hij altijd voor het
raam zat te kijken
om dan op te staan
de stoel die
nog steeds
“papa’s” stoel
is waar ik
soms in zit
om me even
te warmen aan
zijn warmte
omdat ik hem
nog steeds
zo mis
de bladeren die door de wind gingen
op mijn rug
liggend
in het gras
lag ik te kijken
naar de hemel
waar iemand op
naar onderweg was
de bladeren begeleiden haar
die nog zo graag
volop in het leven
had willen staan
ik heb ze in gedachten
aan geraakt
heb mijn liefde
met haar meegegeven
in de hoop dat de
reis naar het paradijs
goed voor haar
verlopen gaat
haar ogen vertelden het mij
laatste uren
zitten aan het bed
waarop haar laatste
uren zijn ingegaan
haar hand dat
ik vast blijf houden
haar ogen die gevuld
met een traan
vertellen dat
het bijna zover is
het leven
dat haar zo lief was
zal haar laten gaan
ze kijkt me aan
sluit haar ogen
in de laatste minuten
heb ik nog nooit
zo dicht bij
haar gestaan
vertel maar dat je verdrietig bent
ik zie je ogen
ineens begint er
een andere glans
in te komen
dan ik ken
ineens vertel je
dat je zo verdrietig bent
dat je zo veel
angst kent
dan vertel je me
dat je zo vreselijk verdrietig bent
dat de leegte die
is ontstaan
maar niet went
mooie begrafenis
na een half leven
was je de enige
die het met me
uithouden kon
was jij er alleen maar
die me begrijpen kon
die wist van mijn
huilen in de nacht
die me troostte toen
ik het leven niet
meer als leven zag
altijd was jij er
zonder dat ik
je vroeg er te zijn
ineens krijg ik
de mededeling dat het
niet langer meer
zo kan gaan
je moet voorgoed
verdwijnen
uit het leven
het spuitje ligt al klaar
op mijn schoot
lig je teer
af te wachten
wat er gebeuren gaat
ineens het spuitje
je ogen die dicht gaan
het licht dat langzaam
dooft
het is over
jij bent niet meer
ik heb je opgenomen
naar mijn ouders tuin
waar ik je heb begraven
onder de vlinderstruik
zodat je eeuwig
toch nog zult blijven
bestaan
ik zal moeten wennen
aan een leven
zonder jou in
mijn bestaan
het is nog zo unheimisch
nu ik weet dat ik
mijn thuis van jaren
ga verlaten
om naar een
ander huis te gaan
waar ik in mijn dromen
al jaren naar verlang
bekruipt me
ineens het gevoel van
dat het eigenlijk niet kan
mijn hele leven
hier gewoond
de kinderen werden
hier groot
jou heb ik hier
verzorgd
toen de gevreesde ziekte
zijn loon kwam halen
hier heb ik gehuild
gelachen
maar vooral
veel nagedacht
overdag gaat het prima
kan ik niet wachten
totdat ik gaan mag
maar in de avonduren
voel ik me zo unheimisch
zo verloren
als je niet meer bij me bent
leeg in het huis
nu je adem
niet meer
door de kamer gaat
je stem niet meer
mijn naam roept
met de klank
van liefde in je stem
leeg in het huis
alleen op de bank
met jouw trui aan
om zo nog even
te voelen hoe het was
hoe dicht je
nog bij me bent
het leven dat ging
in duisternis gehuld
sta ik op de vlakte
van het eeuwige geduld
het leven door
jou gedragen
dat niet leven mocht
het voldragen
van de vrucht
dat zijn tol heeft
geëist
tijdens het volbrengen
van het baren
ging jij met
onze zoon mee
samen gingen jullie
op reis
naar het licht
waar de liefde
eeuwig is
ik kijk jullie
in gedachten na
te verdwaasd
om in dit leven
verder te gaan
zonder de lampjes is het lichter
zonder de lampjes
is het eigenlijk veel lichter
door al het licht
van het lichtfeest
dat kerst zou moeten zijn
blijk de eenzaamheid
zwaarder op me te rusten
blijk ik alleen te zijn
zonder jouw hand
die me raakt
zonder de vrienden
die ineens
niet meer klaar staan
het feest van licht
zet me in duisternis
omdat het weer
zo duidelijk is
waarom ik jou
zo mis
het kleine schepje
daar stond hij
met zijn schepje
in zijn hand
klein en rood
maar met een
heuse steel
hij zou wel
aan ieder laten zien
dat hij het kon
de boom die hij
uitzocht
die moest worden
geplant
voor zijn overleden opa
had hij al
in zijn hand
hij begon te graven
om zo de herinnering
aan zijn opa
levendig te houden
mijn wanhoop bij jouw naam
na de korte woordenreeks
die mijn oren streelden
voordat ik wist
dat ik ging kijken
bij de herinnering
langzaam toe geschoven
naar het paneel
waar je naam zal staan
kijk ik nog even
met droge ogen
naar wat er kan staan
tijdens het vallen
van de stilte
breekt ineens
in mij iets los
begin ik wanhopig
te snikken
ik ben nog niet
van de pijn
om jouw verlies
verlost
de gevallen roos
neergelegd met liefde
de roos
vuurrood
van de liefde
die hij symboliseren moest
hij werd door een
kinderhand
neer gelegd
vol liefde
omdat hij dat
nodig had
om zijn liefde
voor zijn
overleden oma
te laten zien
bij het weglopen
bleek de roos
te vallen
de liefde
van zijn vader
zette hem weer
overeind
ongevangen traan
staren naar het paneel
waarop jouw naam
geschreven staat
vloeiende gedachten
water dat zijn
eigen weg blijft gaan
vallen van mijn tranen
op de aarde
aangeraakt door de lucht
verbonden met jouw naam
de plek waar ik
in eenzaamheid
jou ten afscheid
kus
zwaai je naar me
in glas
staat jouw naam
geschreven
zonder dat iemand
begrijpen kan
wat dat voor mij
betekend
ik zie het staan
de wind
brengt het
in beweging
het paneel
waar jouw naam
voor eeuwig
gevangen staat
het lijkt alsof
je van hierboven
even naar mij zwaait
dapper kind
hij staat daar
zoals hij
daar altijd al stond
zijn armen
gespreid
hij zal de lucht
omvatten
waar zijn naam
eeuwig blijft
dapper staat
daar zijn naam
omdat hij het gevecht
met het leven
niet aan mocht gaan
zo bleef je toch eeuwig bestaan
beetje onsterfelijk
ben je geworden
nu jouw naam
in glas geschreven staat
na het verstrooien
van de as
bleef er voor mij
alleen maar
leegte bestaan
nu ik jouw naam
gevangen zie
omringt door de
elementen
ben je voor altijd
weer in ons
midden
soms wil ik jou kunnen aanraken
soms zomaar
wil ik even jou
kunnen aanraken
al is het maar
door het aanraken
van jouw naam
soms wil ik jou
zomaar even
weer voelen
al is het
alleen maar
door het planten
van een boom
warm van binnen
de kou
strijkt langs
mijn lichaam
mijn huid
gespannen
van de emoties
die door mij
heen gaan
het moment
van stilte
waarin enkel
het gehuil
van een kind klinkt
trots en warm
van binnen
sta ik daar
te kijken
naar jouw
gevangen naam
bos van tranen
al jaren
sta ik daar
te kijken
naar wat
in de tijd
steeds meer
als mijn bos
blijkt te ontstaan
elk jaar
plant ik
er een boom bij
van een overleden
dierbare
zo blijkt
Inmiddels
Een heel bos
Van tranen
Te ontstaan
kleine tastbaarheden
kleine tastbaarheden
die door de natuur
worden aangeraakt
om zo voor altijd
te blijven hangen
om zo te blijven bestaan
kleine tastbaarheden
gehangen aan een boom
zodat het verder kan groeien
naar de hemel
waar het dan
bij jou aankomt
niet alleen jouw naam is daar
niet alleen jouw naam is daar
op die plek
die mensen
met elkaar verbind
voor altijd
omdat ze allemaal
aan dezelfde ziekte
zijn gestorven
niet alleen jouw naam is daar
daar ligt heel mijn leven
daar ligt heel mijn hart
daar ligt alles
gevangen
wat mij zo
dierbaar was
vang me in jouw armen
het moment
waarop ik jou aanraak
het moment
dat meer dan ooit
indruk maakt
jij bent er voor mij
nu ik even
niet meer weet
wat ik moet
hoe ik hier doorheen
kan gaan
mijn tranen
die ik vallen laat
mijn liefde die
ineens
weer helemaal
open gaat
mijn nog niet verwerkte verdriet
dat nu weer oplaait
omdat ik
mijn vader nooit meer
kan zien
voel ik ineens
jouw armen
die me aanraken
die me vasthouden
zodat ik
voel dat ik
er niet meer
alleen voor sta
ik schreeuw de stilte
geen geluid
te horen
alleen de wind
die zijn melodie zingt
sta ik te staren
naar de herinnering
kijk ik naar
de naam
die mij zo
dierbaar is
ik schreeuw de stilte
omdat ik
jou nog
steeds zo
vreselijk mis
elementenspel
de vier elementen
die uit de
Griekse oudheid
zijn ontstaan
hebben hier
een vrij spel
ze raken
niet alleen mij
maar ook
jouw naam
steeds
weer aan
als ik je tranen aanraak
sta ik naast je
vol verwachting
wat er komen gaat
het moment
van de praatjes
zijn voorbij
de woorden
zijn voorbij gegaan
heb het gehoord
het heeft me
ergens geraakt
nu sta ik naast jou
omdat je dat
zo graag wilde
dat ik er zou zijn
dat ik me met jouw
verdriet verbinden mag
zien we de naam staan
van jouw overleden vriend
de tranen die ineens
stromen gaan
op jouw gezicht
die het verdriet
nog steeds weerspiegeld
in dit schemerlicht
terwijl ik
je vasthoud
je in mijn armen ligt
breekt bij mij de tranenblokkade
huil ik met je mee
mijn tranen
vermengen zich
met die van jou
zo even verbonden
voor even
in het verdriet
dat ons voor altijd
verbinden zal
foto verbleekt door de tijd
onderaan
een glasplaat
staat een foto
keurig ingelijst
die naar een
naam die
hier geschreven staat
verwijst
de tijd
de elementen
van het natuurgeweld
de zon
de regen
de sneeuw
hebben het
zijn duidelijkheid
laten verbleken
maar jij bent
nog altijd
helder in
mijn
gedachten
gebleven
scherven van het leven
splinters zijn het maar
vergeleken
met waar ik nu
voor sta
kleine momenten
van afscheid nemen
een liefde die ging
verandering
van woonplaats
het liep gewoon
zoals het ging
kleine splinters
zijn het maar
nu ik besef
dat ik voor
de grootste scherven
in mijn leven sta
het afscheid van
mijn ouders
die voor altijd
samen
slapen
om nooit meer
te ontwaken
dichterbij jouw gekomen
nu ik worstel
met mijn leven
om me uit het
kille water te redden
door zo veel en zo ver mogelijk
te zwemmen
door te hopen
op een hand
die me er uit redden zal
ben ik ineens
in gedachten bij
jou gevangen
jij die niet
verder zwemmen kon
de dood heeft
je in dat kille water
ingehaald
ik heb je naam onthouden
dwalen
over het terrein
waar ik niet
te lang wil
blijven staan
kom ik langs
namen die me
niets meer zeggen
die ik niet meer ken
ineens zie ik jouw naam
gebeiteld in marmer
met de datum dan je ging
ineens besef ik
waarom ik
na die nacht
niets meer hoorde van jou
stil huil ik van binnen
weer is een liefde verloren
een leven die me heeft aangeraakt
zonder dat ik zeggen kon
dat ik voor altijd
van hem houden
kon
huilend op haar knieën
het bericht
dat ze hoorde
over de dood
die haar kind
heeft bereikt
door een persoon
die niet kon beseffen
wat hij door
zijn tweede ik deed
hij benam het leven
van haar liefste bezit
omdat hij niet zich
kon beheersen
niet tevreden was
met wat hij kreeg
zijn handen
die haar hals omringende
de dood die hij haar bracht
zij ligt nu op haar knieën
luidkeels stil te huilen
bij haar dochters graf
gebroken van verdriet
gebogen
loopt hij over straat
zijn schouders
die vroeger
zo recht bleken
te staan
staan ineens
niet meer zo fier
in de wind
hij duikt dieper
in zijn kraag
zoekt tevergeefs
naar een oplossing
om dit leed
te dragen
de eenzaamheid
op te lossen
nu zijn vrouw
niet meer is
gebroken van verdriet
loopt hij het zoveelste rondje
omdat hij
thuis altijd
nog haar
aanwezigheid
ziet
de nagedachtenis aan jou
vrieskou
bevriest mijn adem
sneeuw
bedekt mijn spoor
opgehoopt
als een kluwen wol
lig ik daar
nog steeds te staren
naar jouw naam
een lichtje bracht ik mee
om zo dicht bij
jou te kunnen staan
ik hou je naam
levend
omdat jij
nog niet echt
uit mijn bestaan
bent weg gegaan
5 jaar na dato
het is inmiddels
5 jaar geleden
dat ik je voor het
laatst hebt gekust
dat ik je heb
aangeraakt
dat ik bij je was
inmiddels 5 jaar
na dato
sta ik hier weer
zomaar
zonder dat ik me afvraag
wat er nog kan zijn
wat er was
5 jaar na dato
is het niet veranderd
het afscheid
doet nog
altijd pijn
stil sterven zonder afscheid te nemen
stil weg gaan
niets meer zeggen
omdat woorden
de broosheid
afbreken
stil gaan
voor altijd
niet zeggen
ik zie je snel
gewoon zonder
iets nog aan
alles wat er is gezegd
toe te voegen
gewoon
stil sterven
zonder te zeggen
het ga je goed
zacht jouw handen strelen
de ziekte
die ons uit elkaar drijft
waar we beiden
niet meer
om heen kunnen
die ons dwingt
dat we
moeten accepteren
dat het niet meer
zo lang duren zal
dat we nog samen zijn
maakt elke dagelijkse ritueel
tot een bijzonder moment
omdat dat nog
kan
dat dat er nog kan zijn
zacht jouw handen strelen
zacht je aanraken
om de pijn tot kalmte
te dwingen
zacht gewoon
nog zo lang als het kan
teder voor je zijn
ogen van flesblauw glas
ze staart me aan
haar ogen
van flesblauw glas
breekbaarder dan ooit
stralen nu even niet
het verdriet
van haar grootste vriend
die overleden is
is haar te groot
ze begrijpt
van dit alles niets
als ik in de spiegel kijk dan zie ik jouw gezicht
telkens weer
als ik in de spiegel kijk
zie ik niet mijn gezicht
maar de jouwe
die ik zo goed ken
telkens weer
steeds weer
dat moment
van de herinnering
het afscheid nemen
het niet meer
samen mogen delen
van een leven
telkens weer
zie ik jouw gezicht
omdat ik je niet
vergeten wil
doorbroken drie-eenheid
samen gingen we
onze jeugd door
samen de puberteit in
samen stappen
samen alles ondernomen
van stappen tot
op vakantie op
een eiland
samen door lief
door pijn
samen in dezelfde stad
waar we het leven
zouden beginnen
dat volwassen zijn
heten zou
uit elkaar gegroeid
worsteling met pijn
van loslaten
omdat de vriendschap
hier niet tegen
bleek bestand
ineens het krantenbericht
één van ons drie
is gestorven
aan een overdosis
omdat hij zich niet
los kon maken
van de wereld
waarin hij
gelukkig dacht te zijn
nu nog maar twee
van ons over
die ook niet
meer
vrienden kunnen zijn
door het geschonden
drie-eenheid zijn
het duurt langer dan ik dacht
afscheid nemen
na een avond vol
met praten
met plezier
zoals we dat
al jaren doen
samen zijn
zonder verwachtingen
zonder verplichtingen
gewoon zoals
vrienden dat
voor elkaar zijn
dag en we
zien elkaar snel
alleen wisten we
beiden niet
dat het niet
zo mocht zijn
jij bent nooit
meer thuis gekomen
de dood heeft
je gehaald
dat tot ziens
duurt veel langer
dan ik dacht
huilen met bevroren tranen
langzaam
het zand
laten vallen
het holle geluid
dat zo
naargeestig
klinkt
stil staan
bij het gemis
mijn tranen
in de vrieskou
die niet
blijken te willen stromen
die stil op
mijn wangen blijven staan
afscheid van jou
nooit meer horen
“ik hou van jou”
rouwadvertentie
zwart omrand
de tekst
waar ik
ineens iets bekends
zie staan
een naam
die me dierbaar is
die uit mijn
leven is gegaan
wegens de
drang naar
drugs
die zijn ondergang
tegemoet is gegaan
stil sluit ik de krant
ik had gehoopt
dat je er vroegtijdig
uit zou zijn
gegaan
Hits: 124