afscheid9

rouwadvertentie

zwart omrand

de tekst

waar ik

ineens iets bekends

zie staan

een naam

die me dierbaar is

die uit mijn

leven is gegaan

wegens de

drang naar

drugs

die zijn ondergang

tegemoet is gegaan

stil sluit ik de krant

ik had gehoopt

dat je er vroegtijdig

uit zou zijn

gegaan


twee klompjes

elke dag

verscholen in haar jas

gaat ze naar

zijn graf

om te kijken

of zijn klompjes

nog goed staan

of het echt niet

veranderd is

elke dag

zet ze

ze weer recht

zodat het net lijkt

alsof hij

zo zijn bed

is in gestapt

elke dag

haar laatste daad

naar haar broer

die nooit

meer

ontwaakt


hier zijn z’n gevoelens doodgegaan

daar bij die boom

daar is het gebeurd

de auto die

te snel reed

die niet stoppen kon

het kind

dat te snel

de oversteek nam

zonder goed om zich

heen te kijken

klem tussen

auto en boom

liggend in de berm

daar stond hij

gewoon te staan

zonder dat hij

nog iets kon doen

zijn kind lag daar

zijn gevoel bleek

ineens

dood te gaan


eenzaam in zijn rolstoel

alleen maar een pijntje

in zijn rug

vertelde hij

bij de dokter

dus mocht hij

naar de fysio

om zo zijn

spieren wat

losser te maken

inmiddels heeft

hij geen vet meer

is zo mager als een lat

zijn ogen tranen voortdurend

van verdriet

omdat hij

weet dat zijn tijd

er op zit

hij dood zal gaan

geen gewone stoel meer

waarop hij zitten kan

dus zit hij eenzaam

in zijn rolstoel

te kijken

uit het raam


huil maar niet opa

mijn zoon

ziet mijn vader huilen

omdat mijn moeder

er niet meer is

stil pakt hij

zijn hand

veegt met zijn

kleine hand

over de gerimpelde wang

de tranen van het gezicht

zegt zachtjes

terwijl hij dicht tegen

mijn vader aan kruipt

huil maar niet opa

oma zal daar ook

gelukkig zijn


de hemel wacht

de laatste dagen

dat ze nog bij

ons zal zijn

al heel langzaam

is de hemel open gegaan

om haar engel te ontvangen

die daar verder zal zijn

stil sluit ik haar hand

in de mijne

even nog kijk

ik naar haar

die me zo dierbaar is

die me het leven gaf

stil huil ik mijn tranen

ik hoop dat de hemel

nog even op zijn

engel wacht


er ontbreekt nog een engel

nog even

dan is het zover

dan zal jij veranderen

in de engel

die zal zingen

in het hemeldal

nog even

dan kan je gaan

ik hoor het reeds in

je adem

die langzaam

steeds moeizamer gaat

nog even dan is de

ontbrekende engel daar

waar ze gelukkig zal zijn

nog even

dan ben jij het

die over mij

waken zal


mijn stille vriend

hij was tachtig

zijn huid

al rimpelig en grauw

stil zat hij soms te kijken

door het raam

of ik al langs komen zou

maar altijd als ik

bij hem kwam

wist ik

dat hij luisteren zou

dat hij me vertelde

wat ik het beste kon doen

altijd weer

vertelde hij me

wat hij van iets dacht

ik besprak alles met hem

nu schuil ik alleen

ergens in

die eindeloze

nacht

waar hij nooit meer

op me wacht


geslagen tegen muren

bij het horen

van het bericht

dat het echt

was gebeurt

dat jij echt

overleden was

ben ik naar

boven gerend

heb mijn handen

tot vuisten gemaakt

heb geslagen tegen

de muren

om mijn verdriet

dat van binnen zat

fysiek te voelen

mijn knokkels

tot bloedens toe

stuk geslagen

het verdriet

week niet

het hangt

nog steeds

om mijn hart

als een niet te verslagen

vijand


als mijn ogen met tranen zijn omhuld

een zakdoek

word aan me gegeven

alleen zal die

het verdriet

niet kunnen stelpen

niet kunnen laten

verdwijnen

in het niets

het is niets meer

dan een doekje voor

het bloeden

het is niets meer

dan alleen maar

iets dat als symbool

nog dienst kan doen

als mijn ogen overstromen

van tranen

mijn ogen zwart omrand

van de sporen

die de tranen

achter laten

weet ik dat

jij nooit meer

bij mij

zult zijn


de vrede kwam te laat

bij de poort

van het veld

van gevallen soldaten

klop ik aan

om even

naar binnen te mogen

om even op bezoek

te gaan

bij mijn gevallen neef

die voor de vrede

heeft gestreden

met zijn leven

even maar sta ik

stil

vervuld van verdriet

en dankbaarheid

ineens laait

de woede weer op

in mij

omdat de vrede

te laat kwam

hij niet meer

onder ons kan zijn


waar zijn alle bloemen gebleven

staan op het veld

waar een ieder

op een dag

zijn zal

kijken naar

de overgebleven

hoopjes as

van wat ooit

eens een mens was

kijken naar

het veld

waar de vlinders

nog soms

zomaar fladderen

waar soms zomaar een vogel

rond springt

kijken naar

het bankje

met een naam

beschreven

de bloemen zijn

al lang verdwenen

er ligt alleen nog

menselijke stof


onderweg naar de hemel

na het eindeloze ritueel

van huilen

van afscheid nemen

voor altijd

na het bekijken van

de geschreven berichten

in het boek

der herinnering

lig ik nu

op mijn rug

te staren naar de hemel

die met donkere wolken

is bedekt

ineens zie ik

daar een heldere vlek

die langzaam

steeds verder zich uit breid

als of de hemel

zich opent

om zijn engel

te ontvangen

die daar

verder leven zal


stenen van de leegte

een handje vol maar

heb ik mee genomen

van het graf

dat jouw verblijfplaats

is geworden

waar je nu ligt

zonder dat

ik je nog aan raken kan

daar waar de liefde

mij nog meer

raakt dan

ik ooit heb gevoeld

de leegte van mijn hart

dat met stenen

van het fundament

van liefde is gevuld

maar geen huis

meer vinden kan

geen thuis meer kan zijn

omdat jij er

niet meer bent


zacht zingt hij haar lied

aan haar bed

zit hij te kijken

naar het moeilijk ademen

van zijn kind

dat in het gevecht

om te leven

het bijna steeds

niet red

stil houd hij

haar hand vast

om te laten weten

dat hij er is

in alle stilte

hoorbaar ineens

een stille melodie

hij zingt zachtjes

het lied van haar

over kabouters

over de grote paddenstoel

terwijl hij zacht

haar liedje zingt

verstomt het geluid

is zijn kind

naar de andere wereld

over gegaan


toen liet hij haar hand los

eindeloze nachten

zittend aan haar bed

hij die haar

zo lief had

die altijd dacht

dat hij eerder zou gaan

eindeloos gewacht

gesmeekt

gebeden

om toch maar

niet alleen

achter te blijven

ineens de adem die stopt

ineens de laatste toon

van geluid

nog uren heeft hij

zitten te kijken

naar zijn vrouw

die niet meer

bij hem zal zijn

eindelijk stond hij op

pakte de telefoon

belde de arts

vertelde hem

dat zijn vrouw overleden was

de uren na het moment

van de laatste ademstoot

zat hij nog aan haar bed

hield haar hand vast

om zo bij haar te blijven

nu ze begon aan haar

reis naar eeuwig leven

om haar nog niet

over te geven

aan vreemde handen

die haar zouden wassen

aan wie hij haar

zou moeten overdragen

na de laatste woorden

die hij sprak

in de stilte waarin hij

alleen was

met haar

verlaten lichaam

heeft hij afscheid genomen

zoals het bij hem past

zij was voor hem

het mooiste wat

hem in zijn

leven overkomen is


hand vol zand

aan het begin

van het ritueel

van voor altijd

afscheid nemen

staat mijn zoontje

daar

zijn schepje in de hand

hij zal helpen

om mijn vader

toe te dekken

met het zand

zodat hij

er

voor zijn gevoel

warm bij zou liggen

terwijl ik

het boeket van liefde

op de kist leg

voordat hij echt

naar beneden gaat

legt hij een handje vol zand

op de kist

dat hij zorgvuldig

in een potje heeft gedaan

om zo zijn zand

bij opa te laten zijn

dat niet vermengt

met het zand

van een ieder

mag geraken

daarna kruipt hij tegen me aan

geeft me meer troost

dan hij ooit beseffen zal

samen hebben we

opa laten gaan


ik viel achterover van verdriet

als klein joch

van zes

steeds op bezoek

bij die vreemde oude man

die ik opa noemen moest

die woonde in een

huis bevolkt met mannen

waar hij zijn laatste dagen sleet

op een dag het bericht

dat hij niet meer was

dat hij was gaan slapen

zonder te ontwaken

gek ik voelde de hele tijd niets

ik dacht alleen maar

aan het niet meer

naar die bedompte kamer

te hoeven gaan

ineens zomaar

viel ik met stoel en al

achterover

barstte in tranen uit

besefte ineens

het verdriet

dat het leven

niet eeuwig duurt

dat het soms zomaar

over is


als mijn kindje is gaan slapen

de leegte in mij ontstaan

na negen maanden blij

me voorbereiden op

de tijd die komen gaat

alles klaar

alles voor zijn komst

bereid

ineens de eerste wee

die niet over lijkt te gaan

op een draf naar het ziekenhuis

om te worden geholpen

bij de niet te stoppen

bevallingsdrang

ineens is het dan zover

een mensenkind komt

op aarde aan

om binnen enkele seconden

weer te vertrekken

naar het hiernamaals


en zij zat boven

na een ziekbed

van maanden

was de beslissing gemaakt

de dag gekozen

het was gewoon

niet anders

de arts zou komen

zo rond een uur of acht

zodat ze samen nog even

konden praten

over hoe hun leven

samen verlopen was

terwijl de voorbereidingen

in volle gang waren

zat zij die dag boven

achter de pc

om een spelletje patience te spelen

alsof er niets aan de hand was

even voor acht kwam ze beneden

toen de arts de bel liet gaan

ze is bij hem gaan zitten

zonder een traan

de arts deed waarvoor hij kwam

daarna ging zij weer naar boven

speelde verder het spel

dat ze nu altijd

zo vaak ze wil

spelen kan


ze zoekt haar eenzaamheid ergens anders

nu haar man

dan de rust

der rechtvaardigen

heeft

loopt ze rond

door haar

zelf gemaakt paradijs

beneveld door de drank

vergeet ze haar eenzaamheid

elke dag eters

elke dag mensen

om zich heen

bij het naar bed gaan

drinkt ze haar

zoveelste fles

om zo de eenzaamheid

ergens anders te vinden

maar vooral

niet in haar hart


zijn laatste uren

de rolstoel

inmiddels verdwenen

omdat hij daarin nooit

meer zitten zal

hij ligt alleen nog

maar versuft in zijn bed

platgespoten met

de morfine

beseft hij het niet eens meer

dat hij leeft

dat hij ademt

dat hij alleen is

zijn vrouw

is niet eens thuis

doet de boodschappen

voor de week

want dat moet natuurlijk

ook klaar

bij thuiskomst

veel te laat

blijkt haar man

niet meer te ademen

is hij niet meer


nu zit ze te huilen

tranen lopen over haar wangen

ze kan niet meer

omgaan met het schuldgevoel

dat is ontstaan

omdat ze hem

niet in zijn laatste uren

in zijn armen heeft gehouden

dat ze toch gewoon

de boodschappen ging doen

zonder aan iemand te vragen

of iemand bij hem wilde zijn

nu zit ze te huilen

voelt van een ieder

het verwijt

dat ze dat heeft gedaan

maar ze wilde gewoon

dat het leven

zijn dagelijkse sleur

liet bestaan

ze wilde gewoon niet

dat hij dood zou gaan


troost je ik ga niet weg

de laatste minuten nog

dan zal het werkelijkheid zijn

dan is ze niet meer

dan zal ze echt

weg zijn

jouw ogen

van moeheid omringt

jouw tranen

die druppelen

op haar gezicht

de laatste warme kus

die je nog even kan

voordat de dood

het leven uit blust

in dat moment

kijk je me nog even aan

vraagt me of ik

bij je blijven zal

als het echt over is gegaan

ik knik alleen maar

in de serene stilte

die zich langzaam

van mij meester maakt

ik blijf bij je

totdat het leven

jou ook

weer aanraakt


soms is afscheid zomaar afscheid

vluchtige kus

de trein gaat

het is de tijd

anders kom je

te laat

hey tot gauw

ik mis je nu al

zwaai zwaai

nog een handkus

die ik zogenaamd niet vang

maar die ik opraap van de grond

aan mijn wang druk

soms is afscheid

zomaar afscheid

voor altijd

omdat de trein

nooit meer

bij het eindstation

aankomt


de guurheid van de storm

in de ergste windvlaag

rillend in mijn jas

sta ik daar

stil mijn tranen

te laten vallen

op het net

gedolven graf

stil in mijn

opgesloten eenzaamheid

het verdriet dat men

met mij deelt

maar die niemand

voelen kan zoals

ik het voel

de storm die raast

binnen en buiten mij

maakt dat ik nog

meer ril

verloren ben

in het verdriet

van jouw gaan


sneeuw geeft mij kilte weer

het plekje

waar ik

elke week

weer even kom

om zomaar even

heel stil

te staan

bij jou

de leegte

die niet

meer gevuld lijkt

te kunnen worden

eenzame voetstappen

in de sneeuw

die naar jouw

laatste rustplaats gaan

kijken bij jouw naam

de bloemen die

nu uit ijs lijken te bestaan

langzaam

streelt mijn hand

over de steen

die ik je gaf

omdat je mijn rots

in de branding was

langzaam

druppelt een traan

in de witte wereld

waarin jij

mijn warmte

altijd was


de bijl is gevallen

de diagnose

is klaar

men weet

hoe het verder

zal gaan

bestralingen

hebben geen zin meer

er is geen

hoop meer op

verlenging van de dagen

hooguit een middel

om de pijn te verzachten

de bijl is gevallen

het oordeel zwaar

langzaam

begint het afscheid nemen

traag verglijd

de tijd

die voorgoed

voorbij gaat


nooit meer je jas aantrekken

bij de kapstok

de kasten inmiddels

leeg en alles

ingepakt

in dozen

voor Polen

of de zak van Max

bij de kapstok

jouw jas

die je altijd aan had

hangt daar

als stil symbool

van wat ooit eens

zo gewoon was

zacht mijn hand

laten gaan

over de stof

de geur geroken

van vertrouwen

van veilig zijn

die jas hoef je niet

meer aan te trekken

dat gaat niet meer

stil neem ik hem op

sla hem om me heen

zo blijf je bij me

voel ik jou

nog steeds om

me heen


gebroken woorden bij het graf

had het zorgvuldig voorbereid

dat wat ik zeggen zou

over de liefde

over dat ik hem

zo missen zal

heb stil gestaan

bij de momenten

van verdriet

me grondig voorbereid

op het moment

dat ik mijn woorden

spreken zou

blijk ik in tranen

geen woord te kunnen zeggen

ik mompel alleen

ik hou nog zoveel

van jou


ik had je zoveel nog willen zeggen

natuurlijk

hebben we

eindeloos

gepraat

voordat jij

echt het leven

zou verlaten

eindeloos

over de dingen

die we nog niet

hadden uitgesproken

het afscheid van ons samen

over de tijd

dat we samen waren

de liefde die er

altijd tussen ons was

waar niemand

aan kon tornen

eindeloze lange

nachten

bij jou gewaakt

achteraf had ik

nog zoveel meer

willen zeggen

mis ik de geluiden

van je stem

als ik in gedachten

met je praat


de dood zingt zijn aria’s

op het grote veld

dat leven heet

zingt zacht

de dood zijn

aria’s

vervuld van liefde

ontstaat daar

de kaars

die telkens

even weer

ontvlammen gaat


onbegrepen op de aarde

hij nog tenger

nog dwaas

van alles wat

hij in zijn leven

al voor zijn

kiezen had gehad

stond daar

op de brug

te staren

naar het water

dat zijn naam

riep om te komen

zonder zich

nog te bedenken

spong hij

naar het lokkende water

de golven namen hem

met zich mee

onbegrepen op de aarde

dreef hij

naar de volheid

van de begripvolle

zee


het water dat niet genoeg is

zitten op het strand

het water dat

mijn ogen verlaat

dat zijn eigen

rivier maakt

naar de zee

waar ik jou

aan verloren heb

in mijn gedachten

hoop ik

dat mijn tranen

genoeg zijn

om het zilte van de zee

zoet te laten zijn

zodat jij

in rust

daar slapen

kan


 

de vrede kwam te laat

tussen witte stenen

vol geschreven

met namen

die ik niet eens ken

dwaal ik even

om te kijken

of ik toch

die ene naam vind

ik speur rond

ik zie ineens

de naam van

mijn gestorven oom

die voor de vrede

het land verdedigde

maar nooit heeft

geweten

of de vrede

is gekomen


het is donker om me heen

al branden alle lichten

in het huis

zelfs het bekende

lichtje op de gang

dat zo vaak

bleef branden

als ik wist dat

je wat later kwam

al dat licht

dat nog steeds

dapper een poging doet

om er te zijn

raakt me niet

de duisternis

die is gekomen

om me heen

is niet te verdrijven

is er voor altijd

langzaam

maak ik de duisternis

totaal

ik doof elk licht

ook dat in

de gang

omdat jij nooit

meer thuiskomen

kan


en dapper zong ze haar lied

haar oma

in tranen

helemaal stuk

haar man overleden

ze wist niet meer de weg

uit haar verdriet

haar kleindochter

kruipt tegen haar aan

begint zachtjes te zingen

this little light of mine

i’m gonna let it shine.

dapper zingt ze door

totdat haar oma

meezingt

samen zingen ze

het lied dat gaat

de wereld

door


ze denken dat ze weten wat ik voel

iedereen kijkt me aan

terwijl ik

achter sluiers van tranen

hier alleen sta

niemand raakt mijn

diepste gevoelens aan

men kijkt

mompelt de woorden

gecondoleerd

een ander waagt nog

om te zeggen

dat hij precies weet

wat ik voel

hoe kan hij dat weten

dat hij precies hetzelfde

als mij

heeft gevoeld


ik ben jaloers op de engelen

zij mogen met je spelen

je aanraken

je lach nog zien

zij mogen met je praten

zij kunnen je nog zien

ik ben zo jaloers

op de engelen

waar jij nu bent

omdat ik niets

meer kan

ik zit gevangen

in het afscheidsverdriet


ik ben boos omdat je geen gedag zei

je ging

we zeiden nog

tot straks

een vluchtige kus

je zou

zo weer thuis zijn

ineens valt het doek

jij viel zomaar neer

je hart was te zwak

elke vorm van hulp

te laat

nog even heb

ik je mogen zien

wat avonden jou

nog aan geraakt

maar ik ben zo boos

omdat je geen

gedag meer

zei

nu je bent

gegaan


nooit afgemaakt liedje

het begon zo heel gewoon

we zouden samen

een lied schrijven

over het leven

over de liefde

de eerste zinnen

waren al klaar

we zongen dit altijd

met elkaar

onderweg in de auto

gewoon zoals we

dat altijd doen

soms zomaar

een zin erbij

wij beiden blij

net op het moment

waarop jij opnieuw inzette

ineens een keiharde realiteit

die man in de andere auto

zag ons niet rijden

jij had geen geluk

het leven

na maanden waken

bij het bed

waarin jij alleen maar lag

stil en teruggetrokken

totdat je hart het echt opgaf

het liedje onafgemaakt

vele uren gezongen

aan het rand van het bed

zweeft nu ergens onafgemaakt

tussen hemel en aarde

tussen jou en mij


maar een half kopje suiker

de dood

heeft de liefste gehaald

ik moet nu

zorgen voor de

cake bij de koffie

en de thee

druk doende in de keuken

besef ik dat de dood

bitter smaakt

ik neem maar een

half kopje suiker

zodat ik

iedereen die eet

laat proeven

hoe bitter

dit afscheid

me smaakt


de geboortevrucht

geworpen uit haar schoot

naar maanden dragen

het leven dat

er komt

de verantwoordelijkheid

die ze op haar schouders draagt

om alleen dit aan te gaan

haar man

verdwenen

omdat de dood

hem te vroeg riep

zij zal hem grootbrengen

het kind

dat hij als

laatste cadeau

haar aanbood


vandaag stierven we jong

jij en ik

verbonden met elkaar

het geluk

dat we dachten

dat altijd bij ons

zou zijn

jij voor mij de ware

ik die voor jou

samen in het leven

voor eeuwig

dan het bericht

jij vecht tegen

een onaanvechtbaar iets

er is geen uitweg

uit deze moeizame strijd

jij net 30

ik net 34

met het bericht dat het

je strijd al verloren is

stierf niet alleen jij

maar stierf ik

met je mee


nadat iedereen vertrokken was

nadat het geroezemoes

tot stilte was

over gegaan

ik iedereen nog

gedag zwaaide

om zo alleen

achter te blijven

waar ik altijd met jou

samen kon zijn

ga ik zitten in de stilte

die me nu omringt

zachtjes begin ik te zingen

zachtjes

hoor ik een stem

die vanuit de hemel

mij bereikt

zodat ik niet

zo alleen zing


als ik heel goed kijk zie ik je zwaaien

mijn schouders gebogen

mijn hart zwaar van verdriet

staan op het veld

dat getuige is van verdriet

kijken naar jouw naam

mijn vingers die

zacht glijden over het marmer

over de letters van jouw naam

stil kijken

stil in gedachten

niet weten wat te zeggen

dan ineens een wolk

die voor de zon langs drijft

het lijkt ineens

niet meer zoveel killer

het lijkt alsof

je nu naar

me zwaait


kan hij jou vervangen

mijn ogen sluit ik

het afscheid

voor altijd

van jou

omdat je niet

verder met het leven

wou

staat weer

voor mij

ik kijk naar hem

die er zomaar

ineens is

die me raakt

toch komt de vraag

of hij ooit jou

vervangen kan

terwijl mijn hart

nog om jouw

liefde vraagt


als de dood zijn lied zingt

lokkend en verleidend

zacht en teder

komt het gezang

langzaam dichterbij

niemand die nog vraagt

niemand die er

nog durft te zijn

langzaam

komt de melodie

in het hart

stil staat het gevoel

de droom die

op de dood

wacht


vreemde crematie

onvoorbereid

als we waren

ineens het bericht

van het leven

dat niet meer

verder ging

ineens van alles

aan de hand

moesten we alles regelen

waaraan nooit

was gedacht

mensen over de vloer

die alleen maar

uit zijn op geld

om zo toch een

slaatje te slaan

uit de dood

wij in tranen

zeggen

het is allemaal goed

zo snel mogelijk

willen we dat ze gaan

om met ons verdriet

en elkaar bij elkaar te zijn

dan de dag van het laatste uur

het is een vreemde crematie

die totaal de plank

misslaat

we waren er niet goed

genoeg op voorbereid

het was totaal niet

zoals jij in mijn

herinneringen blijft


ik ga naar dromenland

mijn zoontje

staat bij zijn grootste vriend

die niet meer

lang te leven heeft

hij praat met opa over

zijn verdriet dat

opa gaat

en niet meer hem kan zien

mijn vader

verteld mijn zoon

dat hij niet huilen moet

dat hij het aan moet gaan

dat hij moet begrijpen

dat het zo zal blijven gaan

dat hij gewoon op reis gaat

naar dromenland

maar dat hij elke avond

even naar hem zwaaien zal

Hits: 123