bagage1
verloren in zijn eigen wereld
zoekend naar zijn heden
raakt hij verstrikt in de draden
van het verleden
zoekt hij op de kaart
zijn weg naar de uitgang
om zo dichter bij het nu te zijn
krampachtig staart hij naar de lijntjes
die er zijn
zonder het bordje uitgang
te vinden omdat al die lijntjes
uit het verleden
voor hem zo verwarrend zijn
zweven in het oneindige
loslaten van de dromen
waarin de toekomst
vastbesloten lag
zweven in de uren
van de momenten van
dat wat ooit zo komen
maar nooit was
aangeraakte verlangens
die niet zijn waargemaakt
zweven in het oneindige
omdat het echte leven
mij zo diep van binnen raakt
verloren voetsporen naar nergens heen
langzaam schuifelen
naar de rand van de afgrond
wetende dat dit het laatste is
wat je nog kan doen
dan je schoenen uit trekken
kijken naar het water
waarin je weet geen toekomst is
dan de immense knal
verdwenen in de mist van het verleden
de verloren voetstappen
van het verleden gaan nergens meer heen
ontworstelen uit het verleden
gevangen in de ketens
van het verleden
waarin de regels van het leven
mij werden opgelegd
waarin stond geschreven
wie ik moest zijn
totdat ik ontdekte
dat ik zelf de keuze had
mezelf te ontdekken in het heden
om zo vrij van het verleden
diegene te zijn
die ik werkelijk ben
dansend naar de hemel
het ritme
van de laatste ademslagen
gaan langzaam steeds meer
hun traagheid aan
de stilte duurt steeds langer
steeds verder zie ik jou gaan
de glimlach op jouw gezicht
omdat je eindelijk mag gaan
dansend ga je naar de hemel
waar jij dansend als engel
verder zal gaan
het verlangen naar jou
verder weg dan ik je
aanraken kan
verdwenen in de nacht
in het moment van ons samen zijn
verloren het gevoel
van voor altijd samen
staar ik naar hemel
waar ik jou niet meer
bereiken kan
als mijn tranen water zijn
afscheid genomen
van elkaar
samen weten dat
dit het beste is
nog een keer omkijken
terwijl ik vertrek
zie ik jou staan
met jouw telefoon in je hand
dat wat ons uit elkaar dreef
tastbaar dicht bij
voel ik de tranen stromen
over mijn gevoelens
van verloren van altijd
losrukken van het verleden
terwijl ik mijn
tranen sta te wissen van het
verlangen dat niet kwam
mijn wonden lik na de zoveelste
muur waar ik tegen aan gelopen ben
mijn onbegrip voor alles
zich laat vertalen in mijn gebalde vuisten
kijk ik naar jouw
ogenschijnlijk onschuldige ogen
zie ik de leugens geschreven staan
in de woorden die je zegt
kijk je aan
draai ik me om
vertrek naar daar
waar ik mezelf weer tegen komen zal
liefde is het spel van de verliezers
liefste
staan staren in het niets
bij de voetsporen van de mensen
die niet meer zijn
denk ik aan ons gevecht
om elkaar te begrijpen in het onbegrip
van het moment
raak ik je niet meer in je hart
met de woorden van liefde die ik sprak
kan ik je alleen nog raken
met de woorden vol gif
om je te laten inzien
dat we dit spel verliezen
waarin wij uit elkaar
gedreven zijn
Hits: 68