Berlijn1
water en vuur
samen aan het praten
over wat we zo moeilijk vinden
als het over
de strijd om onze gevoelens
voor elkaar gaat
jij denkt na
steekt inmiddels
de zoveelste sigaret op
om in de zoveelste nevels
van onbegrip te verdwijnen
terwijl ik met mijn liefde
het vuur van jouw woede
probeer te blussen
met de water van mijn ogen
heel langzaam
zie ik je verder verdwijnen
langzaam stroom je weg
op het water
van mijn tranen
totdat ik je niet meer
door de opgetrokken
nevels kan
zien staan
wie liet hier de wind
samen op een bankje
luisteren naar de gids
die dingen verteld
waarvan ik even
de draad kwijt ben
ik hoor een geluid
ik ruik een geur
ik vraag me af
wie dit nu was
op deze bank
wie zorgt
dat de hele dag
ineens anders
is gekleurd
misplaatst gesprek
knallende woorden
die niet meer
te horen zijn
ik hoor je wel
maar kijk je niet meer aan
omdat ik dit gesprek
die jij wilt voeren
niet meer wil horen
omdat het nooit over
jou en mij gaat
ik ben veranderd
samen aan de wandel
door ons verleden
waar we elkaar voor het eerst
echt zagen
zoals we zijn
kijken we om
naar het nu
waarin blijkt
dat wij beiden
zijn veranderd
met de tijd
onmogelijke gang
dwalen door de gangen
van het leven
kom ik soms
zomaar op een spoor
van onmogelijk verlangen
raak ik soms
zomaar een hart aan
waar ik niet in kan wonen
die niet past in
het leven dat ik leid
dan kijk ik soms
even om
naar waar ik vandaan kom
om zo te weten
dat mijn
levensgang nog steeds
door gaat
onbekende ontmoeting
verdwaald in de nevels
van mijn dagen
liep ik te zoeken
tussen de stenen
van het verleden
ineens kwam
jij in mijn leven
daar waar ik niet meer
openstond
voor dat wat
ik altijd zocht
ik heb je aangekeken
met de tranen van verlangen
in mijn hart
om je te laten
verdwijnen
in de nacht
symbool van kracht
ondanks alle stenen
ondanks dat er nergens
zon was te vinden
zag ik hem staan
stralend rechtop
deze bloem
die vertelde
dat zijn kracht
niet door licht gedreven is
maar door te overwinnen
in de strijd
om te overleven
staren naar het niets
gevangen in de schimmen
van het verleden
stond hij daar
te staren naar
dat wat er niet meer was
hij droomde weg
over wat er morgen
zou kunnen komen
maar vandaag
vergat hij
er echt
te zijn
daar waar ik altijd zal zijn
mijn ogen dwalen
door de uren
van het leven
ik vang soms zomaar
een glimlach
die me raakt
dan weet ik
hoe het leven
ook zijn sporen geeft
ik zal altijd daar zijn
waar het licht
mijn lach
vangt
carrousel van het leven
als een wervelwind
raak ik verstrikt
in het leven
met al zijn
pieken en dalen
worstel ik me
omhoog
uit de grootste storm
om mezelf
te omarmen
in het carrousel van het leven
waar ik mezelf
weer ben
Hits: 81