Berlijn2
papa waar is het water
ons gekregen zon
uit het land van de rijzende zon
kijkt naar mij
terwijl hij
in een groot bad staat
vraagt dan
waar al het water is
dat hier in hoort te staan
ik zeg alleen
dat het een groot toilet is
waarop hij meteen
spontaan in zijn broek plast
gevangen metrobeeld
gedender door het leven
iedereen
zo in zijn eigen wereld
de ene al lang onderweg
de ander gaat net
met de blik van onbevangenheid
kijkt hij nog rond
terwijl ieder ander
verzonken in eigen gepeins
in het spelen van een spel
ineens niet meer het spel
dat leven heet
begrijpen
plaats van rust
stille avond
beladen gevoel
van stil staan
in het land
waar het ooit begonnen is
wat de vrijheid kan zijn
kijken op het veld van rust
waar ik in gedachten verzonken
besefte waarom
vrijheid zo bijzonder is
gevangen dag van even
stil moment
van kijken
naar dat wat er
speelt in het leven
gevangen de fotograaf
die met zijn spullen
tussen alles zat
om de foto
van zijn leven
te maken
geur van vandaag
dwalend door de tuin
van vandaag
dwaal ik even met mijn
gedachten terug
naar het nu
raak ik even maar
weer jouw hart aan
waarin ik verloren was
kijk ik naar jouw ogen
die er altijd zijn
met de blik van liefde
dan weet ik weer
dat ik weer
thuis zal zijn
omdat je soms verliezen moet
mijn ogen staren
naar jouw lach
de onbekende kant
van jou die ik niet meer ken
ik hoor je praten
over een verloren liefde
die nu nog is
ik raak je even zachtjes aan
zeg dan dat je
vrij bent
omdat ik weet ik ga je verliezen
naar daar waar ik
zonder jou
verder zal gaan
de tijd heeft de tijd ingehaald
onze boefjes
nu inmiddels al aardige knapen
die door ons samen
hun twee vaders
nog telkens
hun streken uithalen
zien een groot bad
voor we het wisten
zaten ze erin
riepen heel voldaan
dat ze helemaal zelf
in bad waren gegaan
we stonden even vreemd te kijken
omdat ze toch maar mooi
in een monumentaal bad
waren gaan zitten
waar een ieder ze zag
stille ochtend
zonder woorden
zijn we gaan slapen
omdat wat we wilden zeggen
alleen nog maar meer
ons zou verwijderen
opstaan
kijken naar de restanten
van de avond
kijk ik naar jouw ogen
waarin ik de vonk
van liefde
niet meer vind
omdat ik je bijna verloor
door de straten
van het leven
waarop elke hoek
de kapers staan
de stokers die ons
hoe dan ook
uit elkaar willen drijven
kijk ik je steeds weer aan
wetende dat wij samen
het zullen weerstaan
omdat wij samen
al zoveel momenten
van het elkaar bijna verliezen
hebben doorstaan
het regent niet altijd
langzaam de stappen zetten
op de weg naar
waarheen dan ook
sterke benen
die nu even niet meer zo sterk lijken te zijn
gebogen hoofd
omdat het even niet meer
rechtop kan staan
staren naar daar waar
de leegte is ontstaan
waar jij altijd was
de eerste zonnestralen
raken ineens
jouw graf aan
ik voel een glimlach ontstaan
weet dan ook
dat het niet altijd zal regenen
nu jij niet meer
bij mij mag zijn
Hits: 73