Berlijn4
ontdek de wereld
kruipend door de dagen
alles aanraken
alles onderzoeken
totdat het duidelijk is
dan verder kijken
verder aanraken
denken
bedenken
dromen
zijn
hij ontdekt de wereld
die ooit voor hem
zo vertrouwd zal zijn
verscholen roos
de roos
vol liefde gegeven
aan hen die
niet meer zijn
verstopt in de koffer
van een viool
waar hij zacht
zijn lied van
vergeten zingt
verbonden schaduw
zoals altijd
samen op weg
soms verbonden
soms even alleen
toch altijd komen
we weer samen
al meer dan dertig jaar
door lief en leed
met elkaar verbonden
dat zelfs de zon
ons met elkaar
verbond
trots als hij is
hoog boven de mensen
staat hij daar
gevangen
in een moment
van verlangen
raakt hij even
zijn held aan
zonder te vallen
raakt hij
het gevoel
van even onsterfelijk
te zijn aan
dalen en klimmen
twee voeten
met elkaar verbonden
door het leven van nu
samen dalen en klimmen
we door de bergen in ons leven
wetende dat
waar we ook mogen zijn
de een soms hoger is dan de ander
maar we wachten altijd op elkaar
totdat we
weer samen verbonden zijn
toch nog in de kreukels
alle goed bedoelde reclame ten spijt
zie ik mezelf
terug in een schaduw spel
gekreukeld van de tijd
zie ik mezelf
in een vreemd soort
kreukel vol verlangen
geprojecteerd op de grond
ik zucht maar wat
ik weet het nu ook wel
dat ik niet meer
naar de kreukel vrije zone
moet verlangen
onderweg naar ooit
dag zeggen
tegen elkaar
nadat we
even waren verbonden
zwaaien met de hoop
dat we elkaar ooit weer
gaan aanraken
in de dag
samen weten
dat we misschien ooit
elkaar zullen vinden
in het land
waar ooit
ineens
voor altijd
zal zijn
even werd het heel stil in mij
van binnenuit keek ik
even naar het monument
dat zomaar in mijn stad staat
ik kijk er na
raak het aan
diep van binnen
ontstaat de stilte
die even niet meer
van zich horen laat
ik raak even maar
de steen aan
kijk naar binnen
zie twee mannen die elkaar zoenen
die gelukkig met elkaar zijn
totdat de verwoestende wereld
hun wereld tot een hel maakte
omdat ze niet met hun liefde
zichzelf mochten zijn
oudheid van de tijd
tussen het moderne
van deze tijd
zag ik het ineens
de oudheid die is ontstaan
die zijn tijd heeft uitgediend
zodat hij zijn sporen heeft gevangen
ik denk alleen
aan de momenten waarop
ik soms denk
dat als je ouder word
de schoonheid vergaat
maar besef nu dat
de oudheid je alleen maar
mooier en indrukwekkender
maakt
jij met hem
mijn hart stond stil
ik zag je ineens lopen
samen met hem
die ik nooit heb gemogen
omdat ik wist dat hij
als een dief naar jouw hart verlangt
ik kijk je aan
met de afkeuring van het verleden
zeg dan alleen maar
dat ik blij ben dat
het met jou kennelijk
nu eindelijk
goed gaat
laat het orkest zwijgen
klanken in stilte
waarin ik mezelf
ontmoeten kan
om even stil
te staan
in de stilte
die is ontstaan
zonder geluid
zonder muziek
zodat mijn tranen
van de tijd
even alleen hun
tonen laten horen
in het neervallen
op de grond
door de oog van het verlaten
afscheid voor even
soms voor altijd
ik kruip in mijn hart
waar ik de herinneringen koester
die ik heb gemaakt
ik kijk nog een keer
om me heen
dan draai ik me om
vertrek voor even
door het oog
van het verlaten
naar het nu
acrobaat in het luchtledige
hoog in de lucht
met zijn zwabber
met zijn schoonmaakspullen
speelde hij met het gevaar
om te zorgen
dat zowel de ramen
als zijn ziel
weer schoon
gewassen is
van al het verdriet
wat hij in de wereld zag
stil even
stenen platen
voorzien van namen
die zomaar er zijn
geen mens durft erbij te praten
men is stil
toch zit de natuur
even heel stil
in gedachten verzonken
te kijken
naar daar waar
niemand nog een
woord vond
Hits: 70