Berlijn5

jij wel

haastige momenten

van haast

omdat ik weer eens

mezelf

net iets te hard voorbij liep

net iets te snel

ja zei waar ik nee moest zeggen

terwijl ik zucht van

verlangen naar rust

zit jij op je dooie gemak

met twee kopjes koffie

op mij te wachten

draai je heel eenvoudig

simpel jouw sigaret

en zegt

wat ben ik blij dat je er bent


verdwenen in het geluk

langzaam

raken onze handen elkaar

voorzichtig

verkennen onze harten

elkaars leven

dan heel stiekem

verstrikken onze

gevoelens in elkaar

we kijken elkaar even

heel diep aan

verdwenen in het geluk

voor meer dan heel even


 

verlaten verleden

dwalen door

onbekende gebieden

waar het verleden

onverwachts het

heden ontmoet

in een onverwachts moment

van even niet meer

zo alleen in het heden

omdat het verleden

me met

hen verbond


 

laat ze geuren

terug in de tijd van toen

waarin verbonden

met de seizoenen

ik nog gewoon

dacht

dat het leven

eeuwig was

jong als ik was

besefte ik niet

dat het leven niet

altijd bestaat

laat daarom de bloemen geuren

zodat ik

me nog af en toe

terug in de tijd

denk


zo vloog hij weg

zijn laatste dagen

waren dagen van rust

heel stil lag hij

daar te wachten

op zijn moment

dat hij kon gaan

stil haalde

hij nog zacht adem

om zijn laatste ademteug

als een klein ademstootje

te laten gaan

zo vloog hij weg

naar een andere wereld

waar hij zichzelf

als een engel

terug zag


prachtig beeld

op straat

gevangen

die beeld van

de wachtende wacht

met in zijn ene hand

een fles cola

de ander op zijn rug

terwijl twee mannen

hem passeren

drinkt hij snel

een teug


die lege stoel

midden in de verbouwing

van ons leven

stond ineens

de dood bij ons

hij keek naar jou

nam je mee naar

daar waar ik nog

niet kan zijn

achtergebleven

met de restanten

van de verbouwing

met die lege stoel

bekijk ik het leven

ineens met andere ogen


 

schaduwspel

klaar

om de foto van het jaar te maken

zich helemaal

geïnstalleerd

zat hij daar

te kijken naar een

ieder die langs kwam

niet beseffend

dat hij eigenlijk het mooiste plaatje was

gevangen in de schaduw

van de dag


 

verstopt verleden

ergens diep in mij

zit een verleden

dat niemand raken zal

dat voor mij alleen

af en toe te benaderen is

niemand zal ooit

deze kant ontdekken

omdat ik hem zo

heb beveiligd

omdat het

mijn verleden is

die alleen maar

door mij aangeraakt

mag worden

af en toe

in de tijd


 

rusten in de nadagen van de tijd

vertroebelde blik

door het leven

sta ik te kijken

naar dat wat niet meer komt

naar dat wat was

gekleurd door de ervaring

van het leven

waarin ik

de ups en downs

heb ervaren

waar ik heb genoten

van alles wat was

uitkijk naar dat wat

nog komen zal

toch rust ik af en toe

even in de nadagen

van de tijd

omdat ik jou

nog niet vond 


als de tijd gaat

de tijd

niet altijd

mijn ding

ik vergeet hem vaak

weet dan even niet

waar ik ben

ineens zie ik hem

ons joch

als volwassen man

in eigen stijl gevangen

zoals hij is

soms verlang ik terug

naar toen hij nog

klein was


geur maar

de dag

van niet meer

er zijn

zal zijn geur

verliezen

op het moment

dat wij niet meer samen

zijn  in ons verlangen

de geur die

er nu nog is

is zo vertrouwd

maar ik weet

dat op een dag

jij en ik

niet meer

samen mogen zijn


 

geen woorden meer te zeggen

onthullende stilte

in de avonden

waarin we samen

onderweg waren

naar het geluk

stille momenten

waarin niet meer

elkaar bereikt kan worden

gevangen in

de tonen van

de telefoon

samen naast elkaar

op de bank

verdiept in onze telefoon

zodat we elkaar niet meer hoeven zien

Hits: 59