Berlijn 6
vertakkingen van het leven
de dag dat mijn leven begon
was al iets
van anders dan anders
in een stuit kwam ik in de wereld
daarna is mijn leven
altijd grillig geweest
waarin ik soms mezelf
niet eens begreep
terugkijkend in het nu
zie ik ineens dat
de vertakkingen in mijn leven
juist die keuzes waren
waarin ik mezelf
meer dan ooit
tegenkwam
altijd naar het licht
door de dagen
van het leven
zoals ik het soms zie
kijk ik altijd net iets verder
dan de dromen die ik niet vond
kijk ik net iets verder
dan de nachten waarin ik niet slaap
ik zie elke dag weer het licht
dat schijnt
dat er is
zelfs als het nog donkerder
lijkt te zijn dan je verwacht
soms als het licht
even niet te vinden is
dan sloop ik desnoods de donkere kamer
als is het maar een gaatje in de muur
zodat er altijd licht in mijn leven
zal zijn
eigen wereld
tussen al het geluid
waar de stilte
soms nog te luid is
zag hij daar
in alle rust
te genieten
van zijn boek
hij las
merkte niet eens
dat er andere mensen waren
zelfs niet dat ik hem
op de foto nam
omdat hij zo in zijn eigen wereld
verzonken was
laatste blik
afscheid genomen
van onze zoon
die in de stad
zijn leven aan het opbouwen is
heerlijk met elkaar
wezen shoppen
genoten van de dag
dankbaar voor
wat was
hoe kon ik weten
dat deze dag
heel anders zou aflopen
dan gedacht
hij was het die
in die metro zat
die ineens
niet meer
zijn eindbestemming haalde
omdat men
vanuit een idealisme
deze lijn
heeft opgeblazen
uitgeblust verlangen
samen onderweg
in het leven
als stel
voor altijd
ik zie ze staan
allebei
in hun eigen wereld verzonken
zonder nog echt contact
ze raken elkaar niet meer
in het uitgebluste verlangen
zo zie ik je het liefs
in een gestolen moment
keek je even niet
ik zag je staan
met onze zoon
uit het land van de zon
je was zo intens mooi
verbonden met hem
dat het me meer vertelde
dan jij met je woorden
kon zeggen
ik raakte teder even je aan
jij lachte
jij wist al
wat ik voelde
omdat je me beter kent
dan ik mezelf soms ken
zo gewoon
midden in de grote stad
waar men zo druk is
zie ik hem
dat joch
dat met zijn step
gewoon zijn weg gaat
als de gewoonste zaak van de wereld
verkent hij het leven
op zijn eigen tempo
op zijn eigen manier
vervaagde schaduw
soms zie ik ineens
jou weer terug
in de schaduw van de dag
dan praat ik zachtjes
met jou over hoe het nu gaat
dan verdwijn je weer
heel langzaam in de nacht
waarin ik nog steeds
zo af en toe mezelf vind
steeds vaker merk ik
dat ik langzaam jouw beeld verlies
over hoe je was
al ruik ik bij elke tuin
jouw geur
die zo met de natuur
verbonden was
tranen uit het verleden
in een donkere nis
zag ik hem staan
met gebogen hoofd
om het gemis dat hem
nog steeds zo raakt
de tranen van het verleden
liepen over zijn gezicht
ik raakte hem
even heel teder aan
er leek een glimlach
om zijn lippen te komen
alsof hij even
weer in het
heden was
jouw verborgen tranen raken me
beiden staan
in het moment
van laten gaan
tedere handen
die ons raken
omdat we weten
dat het zal gaan gebeuren
stil staan we te kijken
naar hem
die niet meer lang zal zijn
de verborgen tranen
die ik zo goed van je ken
raken me dieper in de mijn ziel
dan de tranen die ik kan aanraken
zodat ik jouw
verdriet
verzachten kan
Hits: 58