Berlijn 7
de deur naar nu
aarzelend
twijfelend
onzekerheid
niet meer durven gaan
blijven hangen
in het stukje niemandsland
van blijven of gaan
de deur naar het nieuwe
de stap die ik niet
lijk te kunnen doen
de deur naar nu
staat open
alleen kan ik nog niet
weggaan uit het verleden
als ik eindelijk thuis gekomen ben
als de nevels
van de dagen van het alleen zijn
voorgoed verdwenen zijn
als ik na jaren
thuiskomen in het
verkeerde hart
waar ik niet thuis hoor
voel ik soms ineens
als ik jou zie
me zo thuis in jouw leven
dat ik me soms afvraag
waar was jij
mijn halve leven
op een dag
soms besef ik ineens
dat het ooit niet meer zo zal zijn
dat ik de bloemen zie
dat ik hun geur nog zal ruiken
dat ik hun pracht
niet meer kan bewonderen
op een dag
zullen er bloemen zijn
die ik nooit meer zal zien
de tijd tikt zijn ritme
staren
in het luchtledige
van het moment
raakt ze haar
eigen ritme aan
kijkt ze naar het leven
dat soms veel te snel gaat
ze raakt stil
de tijd aan
om stil te blijven staan
in haar eigen ritme
van de dag
zachtjes
verscholen in onze liefde
zitten we soms
uren stil te staren
naar dat wat is
raken we
teder elkaar aan
zonder iets te zeggen
laten we elkaar
voelen
dat we er zijn
zachtjes zonder woorden
vertellen we elkaar
ik hou van jou
gevangen afkomst
verdwenen
tussen zoveel mensen
van het leven
zag ik ineens
mezelf terug
in het verlangen
van er toch
te mogen zijn
ik ving mijn afkomst
in een schittering
van het verleden
waarin ik mezelf
gevangen zag
kus me als afscheid
nog even samen
de laatste uren
van de dagen
waarin je afspraak
met de dood
steeds dichterbij komt
traag sluit jij je ogen
om niet meer te ontwaken
ik druk mijn lippen
op de jouwe
om je zo te laten voelen
dat ik er ben
totdat jij
de dag vaarwel zegt
om niet meer
te ontwaken
na deze nacht
door jou
je weet het niet
maar ik was vandaag
even stiekem
op je werk
ik keek even naar je op
terwijl je daar stond
te kijken naar wat
er zoal gebeurde
heel zachtjes
stuurde ik je een kusje
in de lucht
die jou raakte
je keer me verbaasd aan
omdat je niet had verwacht
dat ik daar zomaar zou staan
de warmte van de zon
de dag van nu
is aangebroken
de nacht die mijn grootste
nachtmerrie is geworden
is nu eindelijk gegaan
er leek geen
einde aan te komen
dat je vertelde dat je ging
dat je niet meer met mij
samen wil zijn
terwijl ik de gordijnen open
van mijn betraande ogen
zie ik dat de zon schijnt
die mij zo heel
teder en warm
aanraakt
lijnen van het leven
de lijnen van het leven
als een wegenpark
overal te zien
raak ik aan
in mijn gedachten
vraag me dan soms af
waarom ik links ging en niet rechts
waarom soms achteruit
in plaats van vooruit
dat ik stil bleef staan
in plaats van door te lopen
de lijnen van het leven
heb ik nooit begrepen
al weet ik wel dat
de lijnen die ik volgde
toch echt mijn lijnen waren
waarbij ik me goed voel
Hits: 78