bloem4

stille tranen van het gemis

soms zomaar
ineens in een vaag moment
van even niet beseffen dat
het zo is
beginnen mijn tranen
te stromen
besef ik ineens
dat ik hem
nog
steeds zo mis
hij die mijn leven
vanaf het begin
heeft meegemaakt
van wie ik zijn eind
heb moeten meemaken
soms zomaar uit het niets
denk ik aan hem
zomaar ineens
en dan soms plotseling
huil ik stille tranen
van verlangen
naar de tijd
die ik soms zo mis


engelen huilen soms even

soms heel even regent het op aarde
de engelen huilen dan eventjes
omdat ze niet meer bij
hun geliefden kunnen zijn
even maar kijken ze dan naar de mensen
van wie ze zoveel houden
die ze elke dag nog missen
engelen huilen soms eventjes
eventjes raken ze dan met hun tranen
hun geliefden aan
ze vertellen dan dat ze over ze waken
dat ze altijd bij hun geliefden
zullen zijn


zweef naar de hemel

laatste adem je mag gaan
wij kunnen je nu loslaten
jij mag het laten gebeuren
dan de laatste adem snik
alsof een kaars wordt uitgeblazen
het is stil
ineens is het gegaan
ik raak teder je ogen aan
ik sluit ze heel langzaam
ik sluit je mond
wens je een goede reis naar de hemel
omdat ik graag wil
dat het daar met jou
ook goed zal gaan


je ademt haast al niet meer

stil wachten
op het einde
al dagen zitten we
te waken bij het bed
onszelf af te vragen
hoe het nou verder moet
stil zitten we daar te luisteren
naar jouw ademhaling
die het haast
niet meer doet
stil verbonden
met onze handen
aan elkaar
wachten we
op het moment
dat jij je laatste
ademhaling
de wereld in laat gaan


achtergebleven met lege armen

terwijl langzaam mijn armen
de leegte omhelzen die ontstaat
de leegte die meer raakt
dan de volheid
ooit heeft kunnen raken
sta ik daar met lege handen
stil te staan bij het gevoel
dat niet meer mag zijn
langzaam omarm ik de leegte
meer dan ik ooit zal kunnen
omdat de leegte
vanaf nu zonder jou
niet meer met jou
gevuld zal zijn


de dood wacht aan het einde

langzaam lopen
op de weg van het leven
waarom zou ik me haasten
iedereen weet toch
dat aan het einde
de dood op ons wacht
ik heb gen haast
om bij hem te komen
het leven omarm ik nog veel te graag
langzaam lopen
ik heb alle tijd
niet achterom kijken
omdat dan de dood soms
daar kan staan
in verloren mensen
ik loop langzaam
mijn leven
naar het eind
waar ik dan de dood
zal omarmen
als ik er aan toe zal zijn


schreeuw van het gemis

uit het diepste van mijn ziel
begint het te komen
het gevoel van het weten
het gevoel van niet
te kunnen raken
niet meer weten wat te voelen
niet meer weten
wat te zijn
dan ineens
schreeuw ik vanuit mijn tenen
omdat ik jou
zo vreselijk mis


slechts nog maar even

vandaag laat ik de zon
even niet schijnen,
zomaar kijk ik even niet naar de nacht
heel zacht streel ik voor het laatst
jouw haren
kus ik je gezicht
laat ik je laatste adem
met de wind meegaan
zacht zeg ik in je oor
dat ik er voor zal waken
dat jouw dochtertje
nooit vergeten zal
dat haar moeder een vechter was
in een strijd die ze niet
winnen kon
dat ik haar groot zal brengen
in jouw naam
zo goed als ik kan
omdat ik zo wil laten weten
dat ik haar moeder
die mijn dochter is
zo kan laten voortleven in de dagen
waarin ik haar nog
telkens mis
(geschreven voor een moeder die haar dochter verloor aan kanker en haar kleinkind alleen opvoedt nu)


magie tussen jou en mij

de onbesproken woorden
tussen jou en mij
die niet de kracht hadden
om te zeggen
wat we voelden
vingen we altijd
in een blik
van begrip
de magie tussen jou en mij
bleek onveranderd
na jaren
weer samen te zijn
even stil staan
bij het gegeven
dat we eigenlijk
nog steeds
met elkaar
in verbinding staan


haar laatste tranen

stevig vastgehouden
mijn handen
terwijl ze wist
ze kon gaan
haar laatste woorden
dat ze hoe dan ook
over mij zal waken
even was het stil
heel stil in de kamer
waar we samen zaten
ik hield haar handen vast
haar tranen
stroomden nog eenmaal
de woorden
ik mag naar papa toe
deden haar zo goed
ik droogde haar laatste tranen
ik kuste zachtjes haar voorhoofd
toen lieten we elkaar los
mijn moeder ging
naar daar waar ze
wist
waar mijn vader
was


nu ze mag gaan

ergens wist ik het al
ik zag het aankomen
ik voelde het al dagen
dat ze haar besluit
om te gaan
zou nemen
ze kon niet langer
tegen de pijn
die ze niet meer verdroeg
haar laatste woorden
voor haar lief
waren duidelijk
liefde blijft
ook al ben ik
er niet meer
laat me maar gaan
als je kan
hij knikte heel stil
de tranen over zijn wangen
maar ze mocht gaan
naar het paradijs
waar nu een
extra engel
zal zijn

Hits: 242