gevangen1
vertel het me
laatste keer mijn armen
om jouw lijf
de tranen
die willen komen
die ik niet wil laten zien
langzaam
loslaten
terwijl ik wil schreeuwen
vertel me hoe ik
verder moet
nu ik niet meer
met jou
verder mag
in het leven
van jou en mij
blijf nog even
laatste avond
aanraken van
wat niet meer is
geen woorden meer
om nog te zeggen
stille momenten
van ieders gedachten
over hoe het zo
kon gaan
toch nog vragen
of je nog even wilt blijven
omdat ik nog niet
wil toegeven aan de pijn
van het jou moeten laten gaan
de laatste letter
langzaam
verwijder ik de letters
van jouw naam
van ons huis
om zo te beseffen
dat jij niet meer zal zijn
bij de laatste letter
breken de tranen door
omdat ik nog steeds niet
kan beseffen
dat ik jou
voor altijd
aan de dood
verloor
verdwenen zomer van vandaag
de geuren van vandaag
zijn verdwenen
nu de zomer
is meegenomen
door de wind
van de herfst
trage avonden vullen zich
met sombere geluiden
totdat ik
jouw lach hoor
in de stilte van de nacht
dan besef ik weer
dat de zomer is verdwenen
maar dat jij zorgt
dat de zon
blijft stralen
in mijn leven
langzaam vervaagde ik
gedachten verdwaald
in het heden
de mist die
steeds vaker mijn
gedachten laat vervagen
telkens weer
geen woorden vinden
om te zeggen
wat ik zeggen wil
langzaam vervaag ik
van de wereld
langzaam verdwijn ik
in het
mistig verleden
waarin ik mezelf
ook niet terug vind
mijn hart van glas
aangeraakte verlangens
die even oplaaiden
totdat het weer een
barst gaf in het glas
omdat de beloftes
geen stand hielden
telkens meer barsten
totdat mijn hart van glas
zelf een ijzeren hek
maakte
met een slot van nog steviger staal
zodat niemand mijn hart van glas
nog een keer
kan aanraken
omdat hij dan
uit elkaar barst
verloren sleutel
verbonden voor altijd
naïef als we waren
uit overtuiging een slotje op gehangen
het jaar daarop
nog eentje
om ons samenzijn te vieren
tot dat de ogen
van een ander
mijn hart aanraakten
waarin ik verdronk
verloren sleutel
die het slot niet kan openmaken
naar de vrijheid
die ik bij die
ander vond
zij huilde mijn tranen
gevangen in pracht en praal
stond ze daar
haar ogen vol gedachten
haar hart open en eerlijk
ik zag haar tranen
over haar gezicht lopen
omdat ze het verdriet
wat ze overal zag
niet langer
binnen kon houden
ik raakte even haar voeten aan
zag nog meer tranen komen
zij raakte mijn verdriet
met haar tranen
aan
de weg naar het verleden
de weg
waarop wij samen gingen
de weg met al zijn
kronkels en bergen
de weg waarop
we zo vaak zijn uitgegleden
daar waar we dachten
samen sterkt te staan
terugkijkend op
ons gezamenlijk verleden
raak ik het heden
met jou
met nog meer tederheid
aan
Hits: 80