gevangen4a
verdwenen naar niemandsland
verloren gedachtes
aan de liefde die niet mocht zijn
jouw armen die mij omarmen
de angst dat het werkelijkheid zal zijn
het verlangen dat aangeraakt is
dat verdwijnt als ik er bij stil sta
gevangen in de dromen
die niet mogen bestaan
omdat hij en ik
niet voor elkaar bestemd zijn
ontsnappen uit het verdriet
ontelbare handen
die naar mij reiken
die er zijn om mij op te vangen
me meenemen in het leven
om zo te beseffen dat het leven prachtig is
worstelen met de tranen
die willen stromen
het verdriet waarin ik gevangen zit
kijk ik soms naar de uitgang
waaruit ik uit dit gevoel
ontsnappen wil
in het midden van de dansvloer
verdwaalt in de
donkere dagen van mijn leven
sta ik in het midden
van de dansvloer
me vaag te bewegen
niet wetend of ik
links of rechts moet gaan
om terug te komen
in het licht van de dagen
waarin ik dansend
verder kan gaan
het moment waarop je mij vergat
verdwenen in de angst
van het verliezen
kijk ik je aan
je ogen spreken
niet meer de taal van de liefde
die ik kan verstaan
je woorden spreken
over die ander die je aanraakte
in jouw verdwenen verlangen
je vergat in dat verhaal
dat ik ooit jouw
grote liefde was
als het leven je uitlacht
net toen ik dacht
dat ik het leven begreep
dat ik wist wat het was
om volwassen te zijn
kwam ik erachter dat
dat niet zo bleek te zijn
maakte ik de ene misstap na de andere
om zo te leren dat
het leven steeds
grapjes met je uithaalt
waar je soms om lachen moet
soms gewoon niet begrijpt
wat de lol van deze grap
lijkt te zijn
de laatste knuffel
restanten van ons leven samen
die we op straat
hebben achtergelaten
omdat we daar geen plek
meer voor zagen
laatste keer elkaar omhelzen
de laatste kussen
de laatste knuffel
om zo ook deze achter te laten
bij de restanten van
dat wat ooit ons
zo dierbaar was
als de liefde naar me kijkt
samen verloren
in de tijd
tussen er zijn en er niet zijn
kijken in elkaars ogen
waarin de wereld om ons heen
lijkt te verdwijnen
zie ik jou terug in
mijn ogen
die mij aan mij laten zien
verdrink ik voor altijd
in de liefde
die jij mij
elke keer weer schenkt
vluchten voor het bestaan
de dagen zijn me zwaar
de ochtenden om op te staan
kan ik soms niet omarmen
omdat mijn leven dat niet toestaat
sleep ik me in de uren
van de dag
om zo te willen vluchten
van de koude wereld
waarin iedereen worstelt
met het bestaan
waarin niemand nog
naar iemand lacht
het mooiste kunstwerk
gevangen bij
het kunstwerk van verlangen
de liefde die zich
ineens liet zien
gevangen harten
dat nog mooier blijken te zijn
dan de echte kunst
waarin ik mijn zoon
met zijn liefste zag
waardoor ik met een
tedere glimlach
de echte kunstenaar
van het leven zag
de bevroren rozen
neergelegd bij het monument
van de gevallen mannen en vrouwen
in het leven van vroeger
in het kamp
zie ik de tranen die er waren
zie ik de rust die er is
raak ik de
bevroren rozen aan
als teken dat ook hier
iemand was
die de liefde wilden laten weten
dat men aan hen dacht
worstelen met mijn ketens
gevangen in de liefde
die geen liefde bleek te zijn
waarin de harde hand
meer zijn liefde liet spreken
dan zijn mond die met kussen
mijn verlangen kon blussen
worstelde ik me langzaam los
uit dat verleden
waarin ik gevangen
was
draden van geluk
omarmen van de dagen
waarin ik deel uitmaak van het leven
waarin de zon mijn huid aanraakt
mijn ogen soms doet stralen
kijk ik naar de draden van geluk
die het verdriet opvangen
zodat mijn geluk
altijd weer bij mij
terug komen zal
opruimers van de natuur
in elke stad kom ik ze tegen
de opruimers van de natuur
die mij soms door
hun spel met het leven
mijn verdriet doen vergeten
die mij laten weten
dat het leven
een spel van elementen is
vechtend tegen de tranen
zie ik ze worstelen
met hun eigen bagage
van het leven
in de nazomer van mijn leven
dromen op het station
van het leven
om met de volgende reis
te beginnen
naar de herfst in mijn leven
kijk in vol verlangen naar de toekomst
kijk ik uit naar dat wat weer
op mijn pad komen zal
weet ik dat ik gevangen zal worden
door de herinneringen van het verleden
waarin de herfst nog zover
weg was
Hits: 77