ingewikkeld2
(13)
starende kinderogen
na de gruwel
te hebben gezien
in het kamp van de dood
sta ik ineens
oog in oog
met starende kinderogen
die me lijken te vragen
wat er met hun
lichaam is gebeurd
ik kijk maar heel even
mijn dag is niet
meer zo
zonnig gekleurd
(herinneringen aan bezoek kamp Auschwitz)
soms wil ik even schuilen
in de dagen
van het overleven
waarin ik soms
jou niet meer zie
wil ik soms
even schuilen
in een ander huis
waar ik jou
dan weer
even dichtbij
mij voel
bevroren liefde
mijn lief
de dag dat jij
mij achterliet
omdat jij niet
meer bij mij mocht zijn
maakte dat mijn liefde
niet meer verder ging
verloren zijn
in de dagen van
niet meer weten
wat geluk
betekende
kleurde mijn dagen zich
met de bevroren liefde
van de dagen
dat wij
nog samen waren
-0-
achtergebleven in verlangen
kijkend naar dat je gaat
geen armen meer
om je te bereiken
geen woorden meer
om te spreken
kijkend naar dat
wat we niet meer hebben
wat er ooit was
ik blijf achter in verlangen
naar de dagen dat jij en ik
nog een wij
waren
(bij dit kunstwerk 2 flarden)
souvenir van onze liefde
de laatste maaltijd
van ons samen
het eten van
onze lievelings-maal
samen afruimen
samen nog een keer
elkaar omarmen
dan elkaar loslaten
ieder ons eigen
weg weer
gaan
dat is wat ik achterlaat
als ik mijn laatste adem heb uitgeblazen
zodat de wereld zonder mij
verder moet
laat dan mijn gedachten
worden gevangen
in de dingen die jij doet
laat dan mijn bezittingen
maar voor wat het is
spreek af en toe nog even
over mijn gedachten
dan weet ik zeker
dat alles wat ik
achterlaat
er nog steeds is
helpende handen
doordat de donkere wolken
mijn leven
binnen kwamen
ik gevallen
op de grond lag
niet wetende wat ik
zou moeten doen
waren daar
ineens handen kwamen
die mij weer
op de been
te krijgen
onmogelijke armen
gebonden
met mijn onmogelijke armen
staar ik wat
vertroebeld naar de wereld
om me heen
zoveel dingen om aan te pakken
maar niets wat ik
werkelijk pakken kan
om dat mijn armen
niet dat willen
doen wat ik ze vraag
verdrongen dromen
gevangen in de tijd
van de nacht
lig ik te waken
bij de minuten
die me overvallen
langzaam tel ik
de schelpen die
me brengen naar de zee
van slapen
onmacht van de armen
reiken naar dat
wat er niet kan zijn
verlangen van houden van
pakken wat er voor handen is
toch zijn mijn armen
onmachtig omdat ze
jou niet meer
kunnen aanraken
daar waar jij er
altijd was
opstaan met open armen
de ochtend breekt aan
langzaam open ik mijn ogen
kijk naar de nieuwe dag
om hem weer te omarmen
om hem te begroeten
zoals ik altijd doe
gewoon omdat ik besef
dat ik elke dag
nog kan omarmen
omdat ik de nacht
weer heb
doorstaan
(hier komt nog een foto
hiervoor wordt nog een kunstwerk gemaakt)
restanten van een leven
mijn hoofd gebogen
over de daden die ik zag
de gruwelijkheden
van mensen met macht
die uit onmacht
de meest gruwelijke dingen deden
een mens niet meer gezien
als een mens
maar als een dier
als een voorwerp
die ze sloopten
die ze vernederden
gewoon omdat
ze het konden
(herinneringen aan het bezoek aan kamp Auschwitz)
de gekleurde draad door mijn leven
begonnen met een zaak
waarin ik me thuis voelde
met de stoffen en de naald met het draad
waarin ik me soms
uren kon verliezen
omdat de kleuren die er waren
me zo hebben geraakt
de draad van het leven
opgepakt
om verder te gaan
met een huishoudelijk leven
waarin altijd voor mij
de materialen
centraal zullen staan
mijn uitgestoken hand
in de donkere dagen
nadat jij was gegaan
daar waar ik niet meer
met jouw hand
in de mijne kan lopen
raakt nog steeds
de leegte aan
die ik zal moeten
leren te vullen
om zo zonder
jou verder
in het leven te gaan
Hits: 121