jeugd3
bescherm mijn liefste
omarm de dood
zoals ik nog nooit eerder heb gedaan
mijn lief
die niet meer is
laat ik gaan
terwijl ik zijn lichaam
te rusten leg
vraag ik de engelen
om hem te beschermen
tegen alles wat na het leven is
zodat ik
als ik mag gaan
ik hem kan beschermen met mijn liefde
die ik nu moet leren
te laten gaan
losbreken uit het verleden
de woorden
die nog in mijn oren naklinken
terwijl ik naar mijn
vrijheid ren
om zo ver mogelijk bij jou
vandaan te gaan
klinken nog in mijn hart
ik vecht nog elke dag
met het loslaten van jou en mij
om me vrij te voelen in het heden
waarin ik probeer
niet meer van jou
afhankelijk te zijn
mijn halve gezicht van geluk
verdwaald in mijn tranen
van het verleden
zoek ik soms zomaar naar jou
die zijn hand weer naar mij uitstrekt
vraag ik soms aan de sterren
om mij weer te laten geloven
in het leven vol geluk
straal ik soms zomaar
zonder dat ik het besef
dat mijn leven eigenlijk
zonder jou veel meer
gevuld is met
geluk
dansen in het luchtledige
verwarring in mijn gevoel
nu ik jou zomaar tegenkom
jij die ik al had opgegeven
omdat mijn leven
vol genoeg bleek te zijn
sta jij daar met open armen
een open hart om mij te vragen
om met jou te gaan dansen
in de nadagen
van het geluk
gevangen in hokjes
de zon heeft
inmiddels zijn extra jasje uit gedaan
om de spiegeling van het heden
te laten zijn
starend naar de mensen
die zichzelf soms zo
belangrijk vinden in het bestaan
zie ik ze zichzelf kaderen
in de hokjes die zij
zelf om zich heen
laten ontstaan
onbereikbaar ver
zwaaiend naar jou
die ergens daar boven is
die ik niet meer kan aanraken
niet meer kan vragen
waarom het zo is
ogen vol met tranen
een hart dat vergeet
dat hij moet slaan
schreeuw ik met stille woorden
jouw naam
gat in mijn gevoel
de dag dat mijn
toekomst verdween
ik alleen met lege handen
stond te kijken naar
daar waar de tranen
hun eigen weg gingen
wist ik dat het nooit meer
zou zijn zoals het was
raakte ik gevangen in
een onbeschrijfbaar gemis
van iets wat nooit meer te vullen is
het gat in mijn gevoel
dat voor altijd
niet te helen is
symbolen van gesloten verlangens
daar waar de liefde
zijn eigen regels kent
waar men laat weten dat men
altijd bij een ander wil zijn
momenten van gevoel
van zeker weten dat
raak ik jou even aan
kijk in je ogen
zeg dan zullen we maar
onze liefde bezegelen
met het slotje
van voor eeuwig
samengaan
verloren muziek
de klanken van de drums
die niet meer de slagen
van mijn hart laten slaan
woorden die geen ritme meer vinden
stille geluiden
van de stad
die niet meer wachten
op de muziek die ik maak
de dag die niet meer komen zal
sluit ik mijn ogen
als een vergeten
muzikant
die voor het laatst
het podium verlaat
vragen om wat niet meer komt
keurig in pak
bijna ongeloofwaardig
staat hij op de hoek van de straat
om te vragen om wat geld
omdat hij zo eenzaam is
zijn gezicht getekend door het leven
zijn rug krom van de vele
lasten die hij heeft gedragen
zie ik alleen maar de tegenstelling
van het leven
van hoe keurig je ook
in het leven gekleed bent
je kunt zomaar zonder geld
ergens te bedelen staan
Hits: 90