katten3

zwarte vlek op de lakens

zwarte vlek

op de lakens

met heel veel haar

ze ligt te zuchten

te kreunen

de hitte

valt haar

te zwaar

zwarte vlek

op de lakens

ze ligt er maar

de ijskoningin

die nog nooit

zo smeltend

van de hitte

slapend

de dag

door gaat


de traan op het laminaat

het besef

dat het echt

niet meer gaat

ze ligt

alleen nog maar

daar waar

ze is

staan gaat

al niet meer

het is teveel

ze kan niet veel meer

tegen haar aan gekropen

streelde zachtjes haar vacht

liet haar langzaam

inslapen

er bleef een

traan achter

op het laminaat


gekropen tegen de verwarming

ondanks de hitte

het moment

waarop ik

het besluit

moest laten

bestaan

gedacht

uren

dagen lang

over hoe het

verder zou moeten gaan

een half leven

toch maar bij elkaar

samen in bed gelegen

altijd was je er

niks vond je raar

je verdedigde me

in tijd van nood

nu moet ik

het besluit genomen

laten bestaan

gekropen tegen de verwarming

jouw lichaam

dicht tegen me aan

langzaam begint

het gif te werken

langzaam

vallen je pootjes slap

langzaam

beginnen tranen

te lopen

langzaam

komt er het

definitieve eind

aan ons

samen gaan


agressie in haar droom

soms als haar slaap

niet ruw word verstoord

droomt de ijskoningin

met vreemde geluiden

soms zou ik willen

dat ik even

in haar dromen binnen kon gaan

om te kijken

waarom ze zo

luid te keer

gaat


als een baby

nooit is het genoeg

ze wil altijd meer

telkens weer

een aai

een knuffel

dan komt ze weer

met haar

wat schorre geluid

geeft ze me aan

dat ze aandacht wil

kruipt in mijn armen

ligt doodstil op haar rug

zodat ik haar

buik strelen kan

die schaduwkat

weet precies

waarna ze

verlangt


ze is zo lief in haar liefde

terwijl ik druk doende ben

met het opruimen van de

papieren die ik eigenlijk

niet meer nodig heb

kruipt ze naar me toe

begint met haar

tong mijn net

geverfde haren

te likken

spint vol genot

ze is zo lief

zoals ze

mij haar liefde

tonen doet


ze omarmen me

langzaam

heel stil

sluipen ze dichterbij

harige wezens

die nergens bang

voor zijn

eerst nog een

schijnbeweging

een beweging

die ze hebben geoefend

tot in den treure

dan ineens

kruipen ze tegen me aan

langzaam

heel voorzichtig

beginnen ze te spinnen

alsof ze eerst

niet alsof

hebben gedaan


hoe kan ik het goed maken

had het kunnen weten

had er al

vele boeken over gelezen

over hoe ze doen

als je een tijdje

weg bent geweest

als ze ineens

beseffen dat je er weer bent

negeren van de baas

alsof jij ze echt niet kent

ze lopen rond op

hoge poten

laten zien dat je

eigenlijk niets bent

de schaduwkat is de

eerste die opgeeft

zich nestelt in mijn armen

en spint alsof ze

dat nog nooit eerder deed

de ijskoningin

begint te ontdooien

door het spinnen

van die andere kat

als de baas zoveel

aandacht kan geven

dan wil ze ook

wel wat


hou het baasje warm

de vrieskou

kon haar niet deren

het was niets

vergeleken

bij de kou die

ze voelt van binnen

elke dag

schuilveld ze langs

de heg

kruipt er onderdoor

gaat regelrecht

zonder af te dwalen

naar de plek

waar haar baas

zijn laatste rustplaats vond

gaat er op zijn graf liggen

om hem te verwarmen

zo is ze bij hem

die de rust

vond


loeder van de nacht

ontsnapt

ondanks dat alles

potdicht zat

mijn kleinste kat

heb haar lopen roepen

heb haar vervloekt

bang voor wat

haar buiten overkomen kan

wat haar raakt

waar ze de nacht

doorbrengt

In de dag

niet gevonden

haar niet gezien

ongerust lopen zoeken

brokjes laten horen

hopen dat ze komt

In de late avond

ineens ligt ze daar

ergens verscholen op het dak

haar gemekker omdat ze

niet naar binnen kon

krijsen omdat ze

vind dat ik thuis had

moeten zijn

verontwaardigd komt ze binnen

staart omhoog

geen kopje kan er af

ze heeft kennelijk

de nacht

wederom met

die kater

door gebracht


snorrepoes in de kamer

langzaam komt ze dichterbij

ze wil niet

dat ik haar opmerk

sluipend over zeil

waarop het tikken van

haar nagels

het al vertelt

ineens staat ze

op afstand klaar

het gesnor van haar

hoor ik mijlenver

hier vandaan

als ik omkijk

doet ze alsof

er niets aan de hand is

wast vol onschuld

de streken

van haar

gezicht


altijd wil ze meer

in de stilte

van de middagrust

kroop ze heel

voorzichtig

onder de dekens

heel teer

bijna onmerkbaar

kwam ze dichterbij

kroop langzaam

tegen mijn buik

ging daar liggen

slapen

maar haar knorren

maakte dat

ik wakker werd

heel blij gaf ze haar

geluid

blij dat ik weer

bij haar in de

wakker wereld

wilde zijn


je ogen die braken

wat heb ik het er moeilijk mee

ik dacht even dat

het niet zo zou zijn

ik dacht dat

toen ik je binnen haalde

dat je een leven lang

bij mij zou zijn

wist ook wel dat

dat niet zo was

maar toch de hoop

was er wel

nu ik je zo zie liggen

de tumoren die je

lijf door gaan

je mond die kwijlt

je ogen die

nog steeds

naar me kijken

terwijl ik weet

dat ik je moet laten gaan

wat kost me dat een pijn

een verdriet

wat ik niet had verwacht

dag ijskoningin

ik hoop dat je

ergens op me wacht


het licht dat doofde

in mijn armen genomen

gedragen

naar de arts

die zijn oordeel

uit zou spreken

die zou zeggen

dat het echt

over was

de pijn als ik je

alleen maar

even aanraakte

omdat je niet

meer tegen de tijd

vechten kon

ik heb je gedragen

terwijl de spuit

zijn werk deed

het licht in je ogen

doofde

mijn tranen

bleven niet

droog


slaap maar, waak over mij

ik noemde je altijd

mijn ijskoningin

soms noemde ik je

mijn panter

omdat je altijd

als iemand me pijn deed

in de verdediging ging

ik noemde je altijd

mijn mooiste cadeau

ik had je lief

zoals ik nog

nooit eerder iemand lief had

nu mag je slapen

ik laat je gaan

maar waak alsjeblieft

nog steeds over mij

blijf als het kan

gewoon

in gedachten

altijd bij mij


nageltjes van venijn

bij thuiskomst

net iets te lang

onderweg geweest

net iets te lang

gedacht dat het

niet zo zou

kunnen zijn

haar blijdschap

om mij te zien

haar nageltjes die

ze ongevraagd

in mijn benen slaat

terwijl mijn hand

haar vacht

door het strelen

glanzen laat

stille prikjes

van plezier

voor het eerst

weer in mijn armen

voor het eerst

weer bij haar

zijn


stil laten slapen

stil is ze gaan liggen

haar adem

die hoorbaar

in en uit gaat

haar lichaam

dat het niet

meer kan dragen

haar hart dat

langzamer slaat

een laatste rilling

dan is het gedaan

ze is gaan slapen

om niet meer

bij mij te zijn


haar buikje ooit eens zo zacht

nu ik langzaam

haar buik streel

de gezwellen

hun kleinheid

verliezen gaan

haar buik

knetterhard

van het niet

meer vol te houden

pijn

laat ik haar snorren

van genot

de liefde die

ik haar geven wil

die ze zo graag ontvangt

de laatste dagen

bij haar zijn

zonder me af te vragen

wat er nog

meer komen kan


verstoord tafereel

de rozen die het bed

begeuren

zodat de liefde

zijn weg naar

mijn hart vinden gaat

is ruw verstoort

door de straatmeid

die met haar poten

er gewoon

dwars door heen

gaat


zwarte vlek op maagdelijk wit

in haar onschuld

de loeder van de nacht

die nu mooi ligt

te slapen

alsof ze zich

van geen kwaad

bewust is

rekt zich uit

ligt behaaglijk

op het witte bed

alsof ze niet

beseft

dat ze de afgelopen nacht

mij voortdurend

met haar

gemekker

heeft gewekt


als ik je zachtjes haar aanraak

als ik zachtjes haar aanraak

miauwt ze klein

even haar tong

die mijn hand aanraakt

even nog tegen me aan

straks mag ze gaan slapen

om nooit meer

samen met mij op te staan

zachtjes raak ik haar aan

langzaam zeg ik

dat ik haar dankbaar ben

voor de tijd dat ze

er altijd voor me was

de liefde die ze

onvoorwaardelijk aan me gaf

stil slaapt ze in

ik hou haar vast

laat haar in mijn armen

langzaam

naar die andere wereld gaan


haar tengere lichaam rust nu

in deze nacht

waarin de slaap

mij niet overvallen wil

waar ik waak

over dat wat er

niet komen kan

in deze nacht

waar ik haar

adem gieren hoor

haar lichaam dat schokt

ineens een gil

van angst

ineens is het

muisstil

zachtjes raak ik haar

tengere lichaam aan

ineens besef ik

dat ze zomaar

in haar slaap

naar het eeuwige

is gegaan


schreeuw om aandacht

in de nacht

begint ze langzaam

dichterbij te sluipen

haar geronk

overstemt mijn gedachten

in de dromen

haar pootjes

gaan langzaam

op en af

trappelen van ongeduld

wil ze gewoon

even heel dicht

bij me staan


het besef dringt door

terwijl ik haar opneem

op mijn schoot leg

om haar buikje

te aaien

haar ogen

me aankijken

voel ik de gezwellen

steeds dikker ontstaan

het besef dat het

nu snel zal gaan

dat de tijd voor haar

bijna voorbij is gegaan

de tranen in mijn ogen

het verdriet dat me overmant

haar ogen die me aankijken

haar mond dat nog

kwijlt van het genot

ik huil terwijl ik haar

langzaam

in mijn armen

hou


heb genade

nu ik haar

uitgeteerde lichaam

aanraak

zacht haar

streel

terwijl de nacht

langzaam

aangaat

nu ik haar

nog eenmaal kus

zij mij aankijkt

vraag ik

aan de hogere machten

heb genade

laat haar

nog niet

bij me vandaan

gaan


in mijn armen door de nacht

in mijn

diepste slaap

hoor ik ineens

het gesnor van

jou ontstaan

harige benen

ruwe tong

dat me aanraakt

dat me laat beseffen

dat er een einde komt

aan mijn nacht van rust

jij vind het tijd geworden

om mij te wekken

bij me te zijn

je kruipt in mijn armen

slaapt dicht tegen mij

ik doe geen oog meer dicht

het gekriebel van je haren

maken me wakker

laten me verstoord opstaan

om je eten te geven

jij weet het altijd

zo te spelen

dat ik uit mijn dromen

blijk weg te gaan


mopperkat

ergens moet ik vreselijk lachen

om haar

eerst komt ze

eindeloos kopjes geven

omdat ze aandacht eist

en zeker niet vraagt

als ik reageer op haar gemiauw

begint ze te reageren

steeds harder

steeds verontwaardigder

steeds het laatste woord

vooral het woordje nee

dat ze duidelijk verstaat

dat bij haar

in verbinding met

de plantenspuit staat

steeds een duidelijker brom

een steeds verontwaardigder snauw

mijn mopperkat

krijgt uiteindelijk haar zin

ze heeft

gewoon het

laatste woord


rusteloos slaapt ze

in haar hazenslaapje

zoals katten

dat doen

slaat ze ineens

aan

begint te grommen

blaast wat

ineens

is het weer

rustig

is het weer

slapen zoals ze

altijd doet


het verse bed

elke week

een feest

de lakens

die ik ververs

ik verheug me

er altijd elke

avond weer op

knisperen

in het verse bed

tegenwoordig

is het steeds raak

bij het naar bed gaan

blijkt mijn

katten

in het bed

aan het braken

te zijn gegaan


poezenbeest

elke nacht

ligt ze stil

tegen me aan

haar warmte

laat ze

in mij overgaan

mij geeft ze

steeds het gevoel

dat ik er voor haar

mag zijn

elke keer opnieuw

blijkt het

voor haar gewoon

te zijn

elke ochtend

bij het opstaan

is ze daar

kijkt ze vol verwachting

naar haar bakje

dat met eten

gevuld

er zo zal staan

elke dag loopt

ze om me heen te

dralen

vragend om

aandacht

om liefde

een knuffel

af en toe

elke avond samen spelen

even met een bal

een propje

het maakt niet uit

hoe we het doen

en elke nacht

ligt ze stil

tegen me aan


even twee kopjes die me wekken

dagen naar uitgekeken

omdat ik geen avond

meer thuis bleek te zijn

steeds de hort op

maar nu gewoon weer

leven zoals het zou zijn

zodat ik zelf kon genieten

van lekker lang in bed

zonder dat de wekker

afgaat

heerlijk liggen doezelen

ineens voel ik een lijfje

boven op mij

terwijl ik op mijn rug lig

langzaam mijn ogen

opendoe

zie ik mijn twee katten

die naar me staren

eentje boven op mij

de ander

die naast mij staat

allebei meteen

spinnen in vol ornaat

twee liefdevolle gezichten

waarvoor ik graag

uit bed ga


al twaalf jaar trouwe dienst

al twaalf jaar

komt ze elke dag

weer bij me aan

elke dag

geeft ze koppies

geeft ze haar liefde aan mij

al twaalf jaar

houd ze het met me uit

langer dan menig

mens zeggen kan

al twaalf jaar

geen gezeur

altijd blij met

de aandacht die

ze vangen kan

al twaalf jaar

elke dag weer

is ze daar

mijn ijskoningin

die gewoon mij

aardig vind


op mijn schoot is ze ingeslapen

haar laatste dagen

te vol van pijn

de uren die

verder sluipen

om haar nog meer

in pijn te laten leven

die ik haar niet

wil laten ervaren

haar laatste dagen

waarin ze niet

meer was zoals ze is

veel slapen

veel huilen

omdat ze weet

dat het haar laatste

tijd is

haar laatste dagen

vol met liefde

gevuld die ik

haar zoveel als ik kon

geven zal

ineens is het zover

de dierenarts

met zijn spuit

staat al klaar

ze ligt op mijn schoot

ze kijkt me aan

ineens vertroebelt haar

blik

vallen haar ogen dicht

is het zover

dat ik huil omdat

ik haar nu al

mis


mooie begrafenis

na een half leven

was je de enige

die het met me

uithouden kon

was jij er alleen maar

die me begrijpen kon

die wist van mijn

huilen in de nacht

die me troostte toen

ik het leven niet

meer als leven zag

altijd was jij er

zonder dat ik

je vroeg er te zijn

ineens krijg ik

de mededeling dat het

niet langer meer

zo kan gaan

je moet voorgoed

verdwijnen

uit het leven

het spuitje ligt al klaar

op mijn schoot

lig je teer

af te wachten

wat er gebeuren gaat

ineens het spuitje

je ogen die dicht gaan

het licht dat langzaam

dooft

het is over

jij bent niet meer

ik heb je opgenomen

naar mijn ouders tuin

waar ik je heb begraven

onder de vlinderstruik

zodat je eeuwig

toch nog zult blijven

bestaan

ik zal moeten wennen

aan een leven

zonder jou in

mijn bestaan


de straatmeid was even een vliegmachine

de straatmeid

was even een vliegmachine

die door de lucht vloog

omdat ik werd gewekt

door een droom

de geluiden van

de braakbal die

ze in mijn bed

als cadeau wilde geven

nam ik niet in dank aan

heb haar door de lucht laten

zweven om deze gave

op de grond te laten gaan


vertedering in haar gevangen

in de ochtend

hoor ik de motor

langzaam aangaan

steeds dichter komt het bij

steeds meer gerommel

in de vroege ochtend

na een nacht

te laat in bed

te zijn beland

daarna wat piepjes

die me wekken

wegens het

ontstaan van een

knorrende maag

langzaam gaan mijn ogen open

kijk ik ze aan

mijn twee poezenbeesten

die ineens

tot leven

zijn gekomen

vol van vertederingen

sta ik op

om ze te voorzien van eten

om daarna

weer in mijn bed

te belanden

zonder nog te hoeven

na te denken


even liefde halen

ineens

is ze er

zomaar uit haar slaap

gehaald

door een pluisje

in de wind

ineens staat

ze er

kirrend van plezier

kopje geven

even een aai

een knuffel

dat is het dan

dat is alles

gewoon

wil ze even liefde geven

even laten weten

dat ik

de liefste ben


winterse kat

de sneeuw

valt langzaam

in trage beelden

langs het raam

de ijskoningin

staat te kijken

naar al die witte pluizen

die voor het

raam langs gaan

haar zwartheid

bij het witte winter tafereel

is uniek

zij is prachtig

als je deze

combinatie ziet


poezenliefde

kroelende kopjes

de liefde die

uit ogen straalt

stille getuigen

van een hart

dat altijd voor

mij blijft slaan

stil kirren

bij de laatste streling

voor de nacht ingaat

likkende tongen

die mijn haren

schoner dan schoon maakt

elke dag weer

gehuld in

tomeloze liefde

van de katten

die steeds weer

me diep van binnen

raken


poezendeken

moeizaam draaien

in het nachtelijk uur

mijn twee poezen

die zich op me

hebben neer gelegd

ronkend als twee

machines van hitte

knorren als ik

mijn ogen

open doe

bedekt met

zoveel liefde

is het ontwaken

een feest

in het vroege uur


beet in het oorlel

in de ochtend

mijn ogen

nauwelijks open

nauwelijks kijk

ik de wereld aan

ineens

wat geronk

ineens wat gelik

een beet in mijn

oorlel

mijn kleinste kat

die even

goedemorgen

zegt

Hits: 86