kruipen1
de dag dat mijn dromen verdwenen
verward in de uren
van de dagen dat ik niet meer
jouw hart bewonen mag
zoek ik soms nog naar
een droom die mijn leven
zin kan geven
kijk ik rond
naar de uren die verdwijnen
in de tijd dat ik alleen maar zit
raak ik soms zomaar mijn gedachten kwijt
in het besef dat mijn dromen
zijn verdwenen
voor altijd
en ik kruip naast je
de ochtend is kil
mijn blote voeten
raken het zeil aan
jij slaapt al
ik ben laat thuis gekomen
van mijn werk
ik kijk naar je tevreden glimlach
op je gezicht
heel zachtjes kus ik je op je mond
je glimlach word breder
ik kruip naast je
leg mijn arm om je heen
val dan in slaap
omdat ik weet
dat jij altijd glimlacht
omdat ik bij je ben
altijd al zijn er handen
vragende ogen
in het moment waarop ik
de leegte van het ouderlijk huis
extra voel omdat
mijn laatste ouder is overgegaan
sta ik te staren naar
dat wat nu niet meer de warmte kent
van bewoond worden door de liefste mens
dan voel ik zijn hand
die zachtjes mijn hand pakt
zodat ik niet zo alleen hier sta
ik draai me om
kijk in de ogen die ik zo goed lezen kan
dat ik lees dat zijn hand er hoe dan ook
altijd voor mij zal zijn
heel hard huilen
verloren in de tijd
sta ik daar
bij mijn moeder die niet meer is
raak ik haar tranen aan
om mezelf te horen huilen
zo diep van binnen
zit het verdriet
ik schreeuw van onvermogen
om haar te moeten laten gaan
ik huil mijn tijd
zoals ik nog nooit heb gedaan
heel hard huilen
omdat ik weet dat daardoor
het verdriet niet naar binnen slaat
langzaam loslaten
laatste dagen
wennen aan dat ze niet meer is
ze slaap de slaap van niet meer wakker worden
maar er nog wel zijn
langzaam aanraken
haar handen
haar kussen op haar hoofd
strelen door haar haren
het voelen van de kilte die ontstaan
langzaam loslaten
mijn moeder die nu
voor goed van mij weggaat
onbereikbaar ver weg
je niet meer kunnen vragen
waarom het zo is
waar je bent gebleven
nu ik je nog steeds zo mis
onbereikbaar ver weg
zonder nog je aan te kunnen raken
vecht ik me door de dagen
waarin ik mezelf
steeds blijf afvragen
waarom jij eerder
dan ik moest gaan
zeg geen ik hou van jou
zeg niet meer dat je van mij houd
ik kan de tranen niet meer
tegenhouden
door de onmacht die
is ontstaan
omdat wij niet samen gaan
mijn hart schreeuwt nog steeds
van verlangen
maar mijn verstand zegt
dat het echt niet kan
zeg niet meer dat je van me houd
waardoor ik meer
naar jou verlang
vlieg maar
laatste momenten van aanraken
nog één keer kijken naar haar gezicht
inmiddels niet meer
dat gezicht dat ik zo goed ken
nog één keer haar handen strelen
die mijn optilden toen ik viel
laatste momenten van nog even
bij elkaar lijken te zijn
dan afscheid nemen
loslaten van wat was
achtergebleven herinnerringen
die rusten daar waar zij
haar laatste rustplaats kreeg
zachtjes zwaaien naar de hemel
waar zij nu heen vliegen zal
haar loslaten om zonder
haar op eigen benen
verder te gaan
Hits: 64