lissabon3
mijn tranen zullen je missen
onze ontmoetingen in de nacht
van het leven
omdat het in het licht van de dag
niet mocht zijn
raakten me steeds dieper
omdat de nachten niet meer
genoeg waren
beslissen dat als we niet ook
in de dag samen kunnen zijn
zal ik je moeten laten gaan
omdat in mijn ogen
elke dag de tranen
van ons niet samen kunnen zijn
geschreven staan
verboden gebieden van mijn geheugen
ongeschreven geschreven grenzen
van verlangen waarin ik mezelf verlies
waarin ik mezelf niet vind
waar ik soms even heel
stiekem mezelf in laat verdwalen
in het verlangen
om met jou samen te zijn
verboden gebieden van mijn geheugen
omdat wij niet meer samen
kunnen zijn
dat ene moment
ogen die stralen
die me raken omdat de woorden
die er zijn gehoord worden
de armen die mij aanraken
waardoor wij verbonden zijn
stille stiltes die gevuld zijn met
ongehoord verlangen
gevangen raken in de
stralende kracht
van dat ene moment
waarin ik me in jouw
hart terug vind
voor als je komen wilt
de lichtjes heb ik aangezet
zodat je weet dat je meer
dan welkom bent
het pad van mijn liefde
heb ik laten branden
in elke nacht dat je onderweg bent
totdat jij beseft dat je bij mij
thuis wilt zijn
laat me vrij
gevangen in de banden
van de liefde
waarin ik me gedwongen voel
om iemand te zijn
die ik niet kan zijn
verdwenen in het niets
omdat jij mijn vrijheid
afgenomen hebt
door me iemand
anders te laten zijn
soms mis ik mijn tranen
de liefde die mij meer raakt
dan ik toe wil staan
het geluk dat me meer overspoelt
dan ik beseffen kan
het is te groots
het is te intens
dat ik soms zomaar terug verlang
naar het moment
waar ik alleen
kan zijn
om even te huilen
om de nog steeds niet verdwenen pijn
er is een engel
ergens is er zomaar
een engel
in mijn leven verschenen
die me aanraakt
in de tijden dat ik
wat minder goed ga
die me laat weten
dat ik er nooit alleen voor sta
er is een engel
die mij beschermd
een engel die altijd
bij mij zijn zal
terug in je armen voor even
het verlangen
om weer even gevangen te zijn
in jouw geur
jouw armen
jouw gedachten
maakte dat ik naar je toe ging
waar ik me weer even
helemaal thuis voelde
in dat moment van even
als ik niet meer aan je denk
als de dagen die
zomaar over gingen in de dagen
omdat ik niet meer het besef had
van dag en nacht
ik mezelf verloren vond
in het moment dat ik jou verloor
mijn gedachten
maar blijven dwalen over hoe mooi je was
hoe lief ik je had
besef ik weer
dat als ik niet meer aan je denk
je echt dood zal zijn
de onbeschreven pijn
getergde ogen van wanhoop
het verdwenen gevoel van
een verloren moment
het lezen van de harten die niet
meer te raken zijn
de onbeschreven pijn
gevangen in angst
die niet meer te pakken zijn
doordat het voor altijd
verdwijnt
Hits: 70