madrid2

vanaf nu trek ik mijn handen van je af

net 18 jaar stond ze daar

afscheid genomen  van haar ouderlijk huis

ze trouwde met de man die haar lief was

haar moeder was het niet met haar keus eens

het kon niet vanuit het geloof

op het moment dat ze ging

kreeg ze een lange nachtpon

wat onderbroeken mee

de woorden

vanaf nu trek ik mijn handen van je af

werden uitgesproken

ze sneden dieper in de ziel dan welk woord ook

toch de keus was gemaakt

de liefde ging voor het geloof

ze ging dapper met haar hoofd omhoog

naar de andere kant  van de regenboog


zwaai je even uit de hemel

de dag is vandaag te zwaar

ik denk steeds aan het moment

waarom jij bent gegaan

even maar verzonken in de gedachten

aan wat bij ons zo mooi was

langzaam beland ik in de sluimeringen

van de nacht

dan vraag ik soms zomaar even heel stil

zwaai je even uit de hemel

zodat ik weet dat jij mij ook mist


geschreven berichten

gevangen woorden

die ik heb bewaard

omdat ik zo jouw liefde

vorm kan geven

geprikt op een bord in de gang

zodat ik altijd als ik thuis kom

even wat woorden kan lezen

die jij hebt geschreven 

over het verlangen

voordat de dood jou vond


ik sloot je buiten

mijn leven vol verlangen

van het houden van meer

was ineens niet meer

wat het moest zijn

na bijna tien jaar samen

besloot ik om te gaan

al twee jaar eerder 

had ik je al buitengesloten

jij was al heel lang 

geen deel meer van mijn leven

daarom kon ik je laten gaan

als ik terug kijk op deze keuze

weet ik dat ik alleen 

daardoor la heb gewonnen

omdat dat wat ik nu doe

ik met jou nooit had gedaan


ode aan de lezer

op een verlaten station

staat hij daar 

gevangen in beelden van de straat

hij lees in alle rust zijn krant

met de leed van deze dag

dan ineens begint hij te lachen

omdat er eindelijk iets in de krant stond

waarom te lachen was


omdat de klok

de klok tikt zo zijn eigen ritme

van de dag

klopt zachtjes zijn eigen ritme

van het leven

alles klopt 

omdat jij vandaag

weer even naar mij lacht


gebroken engel

ergens verscholen

diep in mij

zit een engel

die zijn vleugeltjes

verloren is

het licht dat hij

in mij straalt

straalt naar buiten

zodat een ieder

weet dat ze

er voor mij zijn


verstopt achter jouw masker

kijkend naar jou

die zich verscholen houd

achter je gedrag

kijk ik achter

jouw masker

naar de geschilderde lach

op jouw gezicht

stiekem strelen

langzaam het laten zijn

de lach laten verdwijnen

omdat je gewoon

weer jezelf mag zijn


lopend door de nacht

langzaam

bewegen mijn voeten

op de zoektocht

naar de dag

gevangen in sluiers

van nevels

weet ik dat

ergens

zoals altijd 

het daglicht

op mij wacht


starend in de verte

dromen bij het verleden

de dagen die gingen

gevangen beelden

van het moment

waarin ik jou herken

dan langzaam verder dromen

naar waar jij nu bent

 

Hits: 56