ouders4
even oma halen
met het vocht
nog van de tranen
dat mijn leven
heeft bezeerd
ga ik met mijn zoontje
naar het crematorium
waar oma haar as
nog is
terwijl ik naar de auto loop
loopt hij met me mee
schreeuwt tegen
zijn beste vriendje
ik ga even oma halen
wil je soms ook mee
ik heb geen tijd voor school
stoeien in de sneeuw
dat er even ligt
zomaar gevallen
het is een feest
we staan er midden in
het klokje van gehoorzaamheid
de sneeuwpop
nog maar half
klaar
alleen zijn buik
is er nog maar
ik zeg mijn zoon
dat het spelen over is
dat we nu naar
school gaan
hij kijkt me met
grote ogen aan
zegt heel dapper
ik heb nu geen tijd
doe dat naar school gaan
later maar
duistere donderwolk
ze zit op de bank
helemaal voluit
haar kraag tot bovenaan
helemaal gesloten
haar gezicht op storm
haar ogen schieten vuur
ze draait haar duimen
als een razende
ze is boos
vreselijk boos
op haar zoon
die op de dag
dat zijn zoon
verjaard
meteen zijn nieuwe vriendin
zien laat
al die blonde vrouwen lijken zo op elkaar
mijn moeder
stekeblind
doof als een kwartel
zit daar maar
te kijken naar
wat er allemaal
aan de hand is
ze zit op een feestje
ze begrijpt het gewoon
even niet
ineens zegt ze tegen mij
zomaar uit het niets
wat lijken die blonde vrouwen
toch allemaal
op elkaar
ik begrijp hiervan
niets
we zetten hem buiten de deur
SPRUITJES
gilt hij al
als hij net binnen komt
uit school
helemaal
boos en kwaad
met de bokkenpruik
al op zijn kop
staat hij daar
ik kijk hem aan
jij zucht een keer
zegt net als ik
dat als hij dat niet wil
dat hij dan maar
naar andere ouders
op zoek moet gaan
zijn koffertje maken we klaar
en zetten hem buiten de deur
om naar andere ouders
op zoek te gaan
ineens de bel
staat hij daar
met tranen over zijn gezicht
zegt de woorden
papa’s ik vind jullie zo lief
ik wil hier heel graag wonen
mag dat nog
maar de spruitjes wil ik
niet meer eten
die vind ik rot
het kind van de rekening
het kind van de rekening
staat daar
zijn rekening op te heffen
hij wil niet langer
daar zijn
in het gezin
waar liefde word vertaald
in slaan
schoppen
in het niet meer
kunnen zeggen van woorden
waar er altijd geschreeuwd word
omdat ze elkaar
toch niet verstaan
het kind van de rekening
staat daar
gevangen voor het loket
van de bank
waar hij met duidelijke woorden zegt
dat hij de rekening opheffen wil
maar bij de bank
kijkt men hem aan
het blijft daar
angstvallig stil
ineens de liefde van mijn vader
ineens zomaar
op een dag
verteld hij het mij
dat hij zo trots op me is
dat ik mijn eigen weg
ben gegaan
onbegrepen de liefde
die ik voel
die ik heb voor
jou
voor de mannen die
ik soms ontmoet
maar telkens hoor ik
hem dan zeggen
ik ben zo vreselijk trots
op jou
ik ben mijn vaders zoon
ik ben mijn vaders zoon
dat is me maar al te duidelijk
ik zie zijn blik
ik hoor zijn stem
die zegt wat
ik ook zeggen kan
ik hoor zijn woorden
die me raken
over hoe de wereld
naar de knoppen blijkt te gaan
maar het meest herken ik
me in mijn vader
als hij zonder te aarzelen zegt
dat hij mij als mens
prachtig vind geworden
door de dingen
die ik doe
die ik zeg
papa kun je me horen
in deze nacht
een simpele kaars
dat brand
de duisternis
dat me overvalt
waarin ik mezelf
niet vind
ik kijk de wereld aan
vraag me even af
hoe ik verder moet
dan ineens
vraag ik in deze nacht
of mijn vader me kan zien
of hij me ziet staan
van waar hij nu
neerkijkt
op deze wereld
even maar
zie ik een ster
die oplicht
alsof hij even
mij een sein geeft
dat het leven
zinvol is
maar nu kan ik niet vissen met hem
het was een vreemde gewaarwording
heel gek eigenlijk
samen gingen ze naar
de echo
om te zien wat hun kind
dat ze droeg nu zou zijn
in zijn en haar hoofd
was het een jongen
dat voelden ze heel zeker
na de echo
het grote nieuws
het bleek een meisje te zijn
waarop hij in de auto sprak
nou mooi is dat
kan ik dat samen vissen gaan
ook wel vergeten
en moet ik al die
jongens van het
grindpad slaan
dankbaar voor dat wat we kregen
warmpjes
zat je verborgen
te luisteren naar
de slagen van mijn hart
elke dag weer
voelde ik het
dat je er was
de liefde die
elke dag meer groeide
omdat jij in me zat
blijkt nu onbeschrijfbaar
omdat jij
in ons leven bent
geef je warmte
klein mensje
dat je bent
maar al zo groot
zo mooi totaal
ons hart
dat al maanden
om jouw leven draait
om hoe je zult zijn
jij bent er
ons leven
is compleet
met jou erbij
plek afstaan
de hond
moet wennen
aan het liggen
op de grond
omdat jij er nu bent
maar terwijl
we beseffen
dat ons dat niet
gemakkelijk afgaat
begin jij ineens
te lachen
als de hond
met zijn tong
over jouw gezicht
gaat
in het nest der warmte
gezien van buiten af
door de technieken
van deze tijd
het kleinste wezen
dat bestaat
compleet met alles
er op en er aan
het handje
dat heel voorzichtig
naar ons zwaait
niets kan dat ons nog afpakken
de tranen van geluk
die er waren
op het moment
dat we het zeker wisten
dat het waar was
het geluk dat groeide
met de dag
dat we je meer
in ons leven voelden
niets kan ons dat
nog afpakken
het is voor ons
een wonder
dat jij bestaat
nee ik zal niet huilen
de dag
dat het geluk
gevangen in
een mensenkind
echt er zal zijn
zal ik niet huilen
ik zal mijn handen
vol liefde
om jou heen slaan
spel der hormonen
het spel der hormonen
dat jij zo vakkundig bespeelt
het huilen en het lachen
omdat er weer van alles
speelt
zomaar ineens
een totaal ander mens
ineens besef ik
dat het gek is
dat jij nu al
zoveel onrust in
ons leven
brengt
het is nog zo breekbaar
heel even maar
de glimlach
die tevreden over ons
leven valt
bij het zien van jou
die nu al een deel
van ons leven bent
het is nog zo breekbaar
wat we voelen
nu jij voor altijd
met ons verbonden bent
geluksklavertje
twee klavers vier
stonden wat te kijken
naar elkaar
ineens zomaar
een klavertje vier geboren
voor het geluk
van allebei
in deze wereld
ach wat is het
eigenlijk onbelangrijk
wat je zou zijn
een jongen of een meid
voor ons is het belangrijkste
dat je gewoon
mens kan zijn
je klopt aan
heel voorzichtig
gaat de deur
naar het leven open
nu mag je komen
we zijn er klaar voor
om je voor altijd
lief te hebben
om je klop op de deur
te beantwoorden
met de liefde
die ons nu
vervuld
in de dagen
geen moment
was het teveel
elke dag
een feest
om te weten
dat je er zo zou zijn
heel gewoon
zoals het kan
jij als mens
in deze wereld
die je met
liefde omringt
de sneeuw bedekt de tranen
verloren op het veld
van nagedachtenis
sta ik te kijken
naar de steen
waarin jouw naam
staat gegrift
ik staar er naar
weet niet goed
hoe ik hier mee
om moet gaan
stil kijk ik verder
langs de stenen die er staan
heel zachtjes begint het te sneeuwen
heel langzaam
vallen de tranen
die met sneeuw vermengt
langzaam
mijn verdriet
gestalte geven
die er zomaar
meer dan ooit
zijn
sneeuwpop voor opa
heerlijk joch
met zijn ravenzwarte haar
staat naast me
te kijken naar
mijn vaders laatste rustplaats
de sneeuw die
langzaam zijn steen bedekt
de kou die nu extra
door mij heen gaat
ineens zijn handen
in de mijne
met zachte stem
dat hij vraagt
of ik hem even helpen wil
hij wil voor opa een
sneeuwpop maken
dat op zijn graf moet staan
zodat opa niet
zo alleen is
maar een maatje heeft
voor altijd
hij weet alleen maar van limonade
hij weet niet zoveel
van het leven
alleen van limonade
weet hij alles van
hij weet
hoe hij het aanpakken zal
en wat te doen
hij weet niet zoveel
van het leven
hij weet alleen
maar dat hij dorst heeft
als hij gespeeld heeft
het leven is zo eenvoudig soms
voor een kind
van drie jaar oud
zijn schepje en zijn emmer mee
eindelijk was het weer
goed genoeg
om naar het strand te gaan
alles ingepakt
wat volgens ons
belangrijk was
om bij ons te hebben
wat er moest zijn
in de auto
hij achterin
keurig ingesnoerd
opeens zijn stem
die door de auto gilt
zijn emmer en zijn schepje
moeten nog mee
auto aan de kant
ik hollen naar boven
om het te halen
zodat hij ook tevreden is
terwijl we naar de zee rijden
blijkt de file enorm
zijn geduld te kort
zitten we voor het weten
te schreeuwen
zitten we te zweten
omdat het strand
niet snel genoeg
dichterbij
komt
na 20 jaar
na 20 jaar
voor mij te hebben gezorgd
blijkt ineens
dat ik op eigen benen
het goed red
na 30 jaar alleen
door het leven te hebben
geploegd met de bagage
die ik mee gekregen heb
de schroot die ik ook nog
met me mee kreeg te dragen
kreeg ik als antwoord
op mijn vraag
of ik haar helpen moest
alleen maar de wijze raad
doe zoals je weet
dat je het doen moet
dan pas doe je het
goed
hij kwam tot inkeer
na eindeloos getob
met dat joch
op school
zijn gedrag dat
niet te hanteren is
zijn eindeloze lijst
van wat hij zoal
verkeerd doet
zijn nutteloze
gedram en zijn
eindeloze
gevoel van pijn
maakte dat hij op
het randje kwam
van niet meer
te houden op school kwam
na met hem te hebben gepraat
over wat hij zoals doet
waar hij mee bezig is geweest
over hoe hij zijn eigen
glazen in gooit
zijn eigen weg versperd
bedacht hij ineens
dat zijn gedrag gevolgen heeft
dat hij dus
zelf zijn eigen lot
in handen heeft
ik doe het zelf wel even
ik doe het zelf wel even
dat ontbijt
is zo gemaakt
mijn zoontje
van drie
bedacht zich
dat hij dat zelf wel doet
later zie ik hem schuifelen
met een bord vol chocolade
zijn mond dapper
gevuld
overal zaten vegen
van zijn ontbijt
ik heb vreselijk gelachen
hij is af en toe
zo lief
als het verdriet over me heen spoelt
nu ik hier ben
in het huis
waar ik ben groot gebracht
waar ik altijd de liefde
heb ervaren
van mijn ouders
die er altijd waren
die er altijd zouden zijn
besef ik ineens
zomaar
dat het niet meer gaat
dat er niets meer is
nu ze beiden zijn gegaan
naar het leven in
het hiernamaals
sta ik te kijken naar wat er
ooit eens was
als iets moois
wat zo kostbaar was
maar dat ik in mijn hart
kan dragen
waarin ik mezelf
kan terug vinden
nu ik ze zo
mis
hey papa ga je op begrafenis?
in de stoet
van het verlies
lopen door de straat
waar ik woon
mijn zoon
die weet dat ik
op begrafenis ben
van de buurman
die te vroeg
het leven verliet
terwijl ik daar loop
zie ik hem aankomen
op zijn kleine fiets
ineens hoor ik hem schreeuwen
“hey papa ga je op
begrafenis ?”
ineens zie ik
zijn stralende lach
besef ik dat het
toch niet zo erg is
als ik dacht
de blauwe zee
de rimpelloze
blauwe zee
is van zijn rust ontdaan
door een kinderhand
dat een schelp
in het water gooide
voor zijn vader
in het beloofde land
niet meer een leerling
nooit een leerling geweest
van mij
maar altijd een pupil
omdat ik soms zomaar
even met hem
praten mag
over hoe het leven
is
hoe hij het zag
gesprekken over hoe
het gaat
wat er in zijn leven speelt
hij is allang geen leerling meer
maar inmiddels
een vriend van mij
en hoe is het nu met jou dan
terwijl de wolken
langzaam uit zijn
leven verdwijnen
hij begint te zien
dat er meer is
dan alleen zijn probleem
begint hij ineens
te stralen
ineens vraagt hij
hoe het nu met mij gaat
hoe ik in het leven sta
wat ik vind van het geluk
wat ik zoal doe
ineens is hij
een mens
met een hart
dat in liefde woont
wees jij er nu maar voor je vader
wees jij er nu maar voor je vader
die heeft het nu
al moeilijk genoeg
nu hij zijn vrouw
moet missen
wees er maar
gewoon
verscholen in
het hoekje van de kast
zit ze daar
haar eigen verdriet
van haar wereld
die ze niet
voelen mag
daar zit ze dan
haar vader te helpen
maar niemand die
aan haar vraagt
of het wel gaat
hoe verder met mijn kinderen
hoe verder met mijn kinderen
nu ik de deur
van het leven
sluiten moet
ik weet dat er
voor mij geen
uitweg meer is
dat er geen
dingen meer zijn
die mijn leven
kunnen redden
ik zal moeten gaan
hoe nu verder met mijn kinderen
hoe zal het leven
met hen
aan de slag gaan
het kind dat zijn wereld eenvoudig maakt
het kind dat zijn wereld
van verdriet
zomaar vangt
in eenvoud
zijn moeder
die is gegaan
die niet meer
er kan zijn
het kind dat op de schommel
steeds hoger wil
steeds hoger gaat
dat kind dat zomaar
op het hoogste punt
naar moeder roept
om zo op haar manier
dicht bij
haar moeder te zijn
overleden is geen leuke ziekte
terwijl ik in jouw armen
in het grote bed
nog even de dag
doorpraat
omdat jij ook wilt vertellen
wat er zoal is gebeurd
gaat de deur open
staat ons joch
van 4 jaar aan het bed
zachtjes vraag hij
aan ons
wat overleden is
omdat hij dat heeft gehoord
dat het geen leuke ziekte is
het dekbed gaat open
we leggen hem tussen ons in
praten met hem over dat
mensen soms overlijden
dat er niets tegen te doen is
en dat overlijden geen
leuke ziekte is
dat er geen medicijnen voor zijn
de dood komt aan
zijn klasgenootje
is ernstig ziek
hij weet even niet
hoe hij hiermee
om moet gaan
hij vraagt me wat
hij zeggen kan
je zegt toch niet
meer als je weg gaat
tot ziens
ik kijk hem aan
vind dit een mooie gedachte
vraag hem wat hij
wel zeggen kan
of het misschien iets anders
kan zijn
dan komt hij met de oplossing
dat hij kan zeggen
dat hij zo blij is
dat hij met hem
om mag gaan
als je niet jarig bent dan ga je niet dood
mijn zoon
komt thuis
en verbied het om
nog slingers op te hangen
verbied het ons
om feest te vieren
als we jarig zijn
want als je jarig bent
dan word je ouder
dan ga je dood
op een dag
omdat je te oud bent
of omdat de wereld
jouw zat is
we kijken elkaar aan
hoe hij met de dood bezig is
is zo vreemd
we vragen ons ineens af
hoe we dit
beter gestroomlijnd krijgen
zodat de dood
voor hem geen
bedreiging meer zal zijn
nepjarig
een diepe zucht
een denkrimpel boven zijn ogen
ineens zegt hij
dus ik moet nu
weer 12 maanden wachten
voor ik weer jarig ben
ik vond deze dag
zo leuk die wil ik
niet meer vergeten
deze dag mag niet
over gaan
we kijken elkaar aan
voor een kind van 5 is
12 maanden wel lang
na 6 maanden
versieren we stiekem het huis
in de nacht
een klein cadeautje leggen we klaar
tevens is er een heel
klein gebakje
hij is deze dag
nepjarig omdat
hij weer een half jaar
dichter bij zijn
echte verjaardag
zal zijn
verkeerde broek aan
onze zoon
staat me aan te kijken
hij wil niet mee
want als hij mee gaat
naar de tantes
die hem willen zoenen
met hun prikkende kinnen
met hun gevraag
om een zoen
dat vind hij maar niks
dus met veel tegenzin
gaat hij dan maar mee
om alles te ondergaan
bij binnenkomst
kijkt hij de kring rond
ziet de gehate tantes
met hun slecht afgeschoren baard
zegt dan zomaar plompverloren
o jee ik heb de verkeerd broek aan
ik heb geen kusjes mee
die zitten nog in
de andere broek
en ik kan ze ook niet kopen
dus jullie moeten het maar
met een hallo van mijn kant
doen
aapje is niet meer
het jochie
dat er was
dat ik zomaar zag
met zijn te grote oren
waar ik voor smolt
omdat ik hem
zo bijzonder vond
dat jochie
dat door de klas
voor aap werd
uitgescholden
omdat hij
zo onzeker was
zijn oren net te groot
waardoor hij
snel thuis was
omdat hij bang
was voor het vervolg
op de dag op school
waar iedereen
hem kende als aapje
niet eens zijn eigen naam
nog uitspreken kon
aapje is niet meer
aapje sprong voor de trein
omdat hij niet langer
aapje wilde zijn
mijn maatje in het veld
samen staan ze daar
met de ondeugd in hun ogen
omdat ze samen
op pad gaan
mijn vader
met zijn laarzen aan
zijn vogelboek onder de arm
de verrekijker om zijn nek
mijn zoon
van amper 6 jaar
die met hem mee zal gaan
op de zoveelste ontdekkingstocht
door de bossen
door de natuur
kijken naar de dieren
die er zijn
praten over wat ze zien
over de dingen
die ze samen beleven
het zijn twee maatjes
in het veld
die als twee
deugnieten
op pad gaan
bezoek dat afschrikt
ineens zomaar
klop op de deur
zomaar ineens
staan daar
twee mannen
die me van alles vragen
over een pupil
die ik gewoon
vertrouwen wil
ineens zomaar
staan ze daar
met vragen
waarop ik geen
antwoorden
vinden kan
omdat ik niet
hem en zijn vertrouwen
in mij
wil beschamen
ik niet wil
dat hij hoort
dat ik er in mee
gespeeld heb
alleen maar stroopwafels
mijn zoon
zijn verjaardag
komt er aan
de vraag wat hij
wil geven als traktatie
zijn de stroopwafels die
hij zo lekker vind
verder vragend wat
hij wil
bedenkt het dat de stroopwafels
de vlekken van de koe moeten zijn
samen prutsen.
samen aan het werk
om de stroopwafels
en de koe te maken
zodat het een mooie traktatie
zal zijn
terwijl ik me suf
zit te piekeren over
hoe die stroopwafels
nou toch als vlekken kunnen zijn
komt hij met de oplossing
voor het probleem
hij vertelt me
dat we een luikje moeten maken
onder de staart
van de koe
zodat ze de stroopwafels
er uit kunnen halen
en hij af en toe kan zeggen
daar komt een windje aan
zilveren ei
het zilveren ei
dat gevonden
werd
door een meisje
uit een ander land
was nog maar net
3 maanden hier
maar begreep ineens
dat ze bijzonder was
ze vond zomaar
het zilveren ei
dat ergens verborgen lag
zomaar voor het eerst
kreeg ze zomaar
een cadeau
wat voor haar
zo belangrijk is
omdat ze het krijgen van
cadeautjes
heel goed verstaat
foute pil
het kind
kijkt me met
paniek in haar ogen aan
ze vraagt me wat ze moet
ze heeft zomaar
van een juf
een pil gekregen
die doet haar niet goed
ze krijgt dikke ogen
haar gezicht zwelt op
haar mond is twee keer
zo dik
terwijl ze niet begrijpt hoe
dat komt
bij navraag
blijkt ze een allergie
te hebben voor een
bepaalde stof
in een medicijn
dat ze heeft gekregen
de foute pil
zal ons voor altijd
in ons geheugen
blijven staan
Hits: 105