ouders4

even oma halen

met het vocht

nog van de tranen

dat mijn leven

heeft bezeerd

ga ik met mijn zoontje

naar het crematorium

waar oma haar as

nog is

terwijl ik naar de auto loop

loopt hij met me mee

schreeuwt tegen

zijn beste vriendje

ik ga even oma halen

wil je soms ook mee


ik heb geen tijd voor school

stoeien in de sneeuw

dat er even ligt

zomaar gevallen

het is een feest

we staan er midden in

het klokje van gehoorzaamheid

de sneeuwpop

nog maar half

klaar

alleen zijn buik

is er nog maar

ik zeg mijn zoon

dat het spelen over is

dat we nu naar

school gaan

hij kijkt me met

grote ogen aan

zegt heel dapper

ik heb nu geen tijd

doe dat naar school gaan

later maar


duistere donderwolk

ze zit op de bank

helemaal voluit

haar kraag tot bovenaan

helemaal gesloten

haar gezicht op storm

haar ogen schieten vuur

ze draait haar duimen

als een razende

ze is boos

vreselijk boos

op haar zoon

die op de dag

dat zijn zoon

verjaard

meteen zijn nieuwe vriendin

zien laat


al die blonde vrouwen lijken zo op elkaar

mijn moeder

stekeblind

doof als een kwartel

zit daar maar

te kijken naar

wat er allemaal

aan de hand is

ze zit op een feestje

ze begrijpt het gewoon

even niet

ineens zegt ze tegen mij

zomaar uit het niets

wat lijken die blonde vrouwen

toch allemaal

op elkaar

ik begrijp hiervan

niets


we zetten hem buiten de deur

SPRUITJES

gilt hij al

als hij net binnen komt

uit school

helemaal

boos en kwaad

met de bokkenpruik

al op zijn kop

staat hij daar

ik kijk hem aan

jij zucht een keer

zegt net als ik

dat als hij dat niet wil

dat hij dan maar

naar andere ouders

op zoek moet gaan

zijn koffertje maken we klaar

en zetten hem buiten de deur

om naar andere ouders

op zoek te gaan

ineens de bel

staat hij daar

met tranen over zijn gezicht

zegt de woorden

papa’s ik vind jullie zo lief

ik wil hier heel graag wonen

mag dat nog

maar de spruitjes wil ik

niet meer eten

die vind ik rot


het kind van de rekening

het kind van de rekening

staat daar

zijn rekening op te heffen

hij wil niet langer

daar zijn

in het gezin

waar liefde word vertaald

in slaan

schoppen

in het niet meer

kunnen zeggen van woorden

waar er altijd geschreeuwd word

omdat ze elkaar

toch niet verstaan

het kind van de rekening

staat daar

gevangen voor het loket

van de bank

waar hij met duidelijke woorden zegt

dat hij de rekening opheffen wil

maar bij de bank

kijkt men hem aan

het blijft daar

angstvallig stil


ineens de liefde van mijn vader

ineens zomaar

op een dag

verteld hij het mij

dat hij zo trots op me is

dat ik mijn eigen weg

ben gegaan

onbegrepen de liefde

die ik voel

die ik heb voor

jou

voor de mannen die

ik soms ontmoet

maar telkens hoor ik

hem dan zeggen

ik ben zo vreselijk trots

op jou


ik ben mijn vaders zoon

ik ben mijn vaders zoon

dat is me maar al te duidelijk

ik zie zijn blik

ik hoor zijn stem

die zegt wat

ik ook zeggen kan

ik hoor zijn woorden

die me raken

over hoe de wereld

naar de knoppen blijkt te gaan

maar het meest herken ik

me in mijn vader

als hij zonder te aarzelen zegt

dat hij mij als mens

prachtig vind geworden

door de dingen

die ik doe

die ik zeg


papa kun je me horen

in deze nacht

een simpele kaars

dat brand

de duisternis

dat me overvalt

waarin ik mezelf

niet vind

ik kijk de wereld aan

vraag me even af

hoe ik verder moet

dan ineens

vraag ik in deze nacht

of mijn vader me kan zien

of hij me ziet staan

van waar hij nu

neerkijkt

op deze wereld

even maar

zie ik een ster

die oplicht

alsof hij even

mij een sein geeft

dat het leven

zinvol is


maar nu kan ik niet vissen met hem

het was een vreemde gewaarwording

heel gek eigenlijk

samen gingen ze naar

de echo

om te zien wat hun kind

dat ze droeg nu zou zijn

in zijn en haar hoofd

was het een jongen

dat voelden ze heel zeker

na de echo

het grote nieuws

het bleek een meisje te zijn

waarop hij in de auto sprak

nou mooi is dat

kan ik dat samen vissen gaan

ook wel vergeten

en moet ik al die

jongens van het

grindpad slaan


dankbaar voor dat wat we kregen

warmpjes

zat je verborgen

te luisteren naar

de slagen van mijn hart

elke dag weer

voelde ik het

dat je er was

de liefde die

elke dag meer groeide

omdat jij in me zat

blijkt nu onbeschrijfbaar

omdat jij

in ons leven bent


geef je warmte

klein mensje

dat je bent

maar al zo groot

zo mooi totaal

ons hart

dat al maanden

om jouw leven draait

om hoe je zult zijn

jij bent er

ons leven

is compleet

met jou erbij


plek afstaan

de hond

moet wennen

aan het liggen

op de grond

omdat jij er nu bent

maar terwijl

we beseffen

dat ons dat niet

gemakkelijk afgaat

begin jij ineens

te lachen

als de hond

met zijn tong

over jouw gezicht

gaat


in het nest der warmte

gezien van buiten af

door de technieken

van deze tijd

het kleinste wezen

dat bestaat

compleet met alles

er op en er aan

het handje

dat heel voorzichtig

naar ons zwaait


niets kan dat ons nog afpakken

de tranen van geluk

die er waren

op het moment

dat we het zeker wisten

dat het waar was

het geluk dat groeide

met de dag

dat we je meer

in ons leven voelden

niets kan ons dat

nog afpakken

het is voor ons

een wonder

dat jij bestaat


nee ik zal niet huilen

de dag

dat het geluk

gevangen in

een mensenkind

echt er zal zijn

zal ik niet huilen

ik zal mijn handen

vol liefde

om jou heen slaan


spel der hormonen

het spel der hormonen

dat jij zo vakkundig bespeelt

het huilen en het lachen

omdat er weer van alles

speelt

zomaar ineens

een totaal ander mens

ineens besef ik

dat het gek is

dat jij nu al

zoveel onrust in

ons leven

brengt


het is nog zo breekbaar

heel even maar

de glimlach

die tevreden over ons

leven valt

bij het zien van jou

die nu al een deel

van ons leven bent

het is nog zo breekbaar

wat we voelen

nu jij voor altijd

met ons verbonden bent


geluksklavertje

twee klavers vier

stonden wat te kijken

naar elkaar

ineens zomaar

een klavertje vier geboren

voor het geluk

van allebei


in deze wereld

ach wat is het

eigenlijk onbelangrijk

wat je zou zijn

een jongen of een meid

voor ons is het belangrijkste

dat je gewoon

mens kan zijn


je klopt aan

heel voorzichtig

gaat de deur

naar het leven open

nu mag je komen

we zijn er klaar voor

om je voor altijd

lief te hebben

om je klop op de deur

te beantwoorden

met de liefde

die ons nu

vervuld


in de dagen

geen moment

was het teveel

elke dag

een feest

om te weten

dat je er zo zou zijn

heel gewoon

zoals het kan

jij als mens

in deze wereld

die je met

liefde omringt


de sneeuw bedekt de tranen

verloren op het veld

van nagedachtenis

sta ik te kijken

naar de steen

waarin jouw naam

staat gegrift

ik staar er naar

weet niet goed

hoe ik hier mee

om moet gaan

stil kijk ik verder

langs de stenen die er staan

heel zachtjes begint het te sneeuwen

heel langzaam

vallen de tranen

die met sneeuw vermengt

langzaam

mijn verdriet

gestalte geven

die er zomaar

meer dan ooit

zijn


sneeuwpop voor opa

heerlijk joch

met zijn ravenzwarte haar

staat naast me

te kijken naar

mijn vaders laatste rustplaats

de sneeuw die

langzaam zijn steen bedekt

de kou die nu extra

door mij heen gaat

ineens zijn handen

in de mijne

met zachte stem

dat hij vraagt

of ik hem even helpen wil

hij wil voor opa een

sneeuwpop maken

dat op zijn graf moet staan

zodat opa niet

zo alleen is

maar een maatje heeft

voor altijd


hij weet alleen maar van limonade

hij weet niet zoveel

van het leven

alleen van limonade

weet hij alles van

hij weet

hoe hij het aanpakken zal

en wat te doen

hij weet niet zoveel

van het leven

hij weet alleen

maar dat hij dorst heeft

als hij gespeeld heeft

het leven is zo eenvoudig soms

voor een kind

van drie jaar oud


zijn schepje en zijn emmer mee

eindelijk was het weer

goed genoeg

om naar het strand te gaan

alles ingepakt

wat volgens ons

belangrijk was

om bij ons te hebben

wat er moest zijn

in de auto

hij achterin

keurig ingesnoerd

opeens zijn stem

die door de auto gilt

zijn emmer en zijn schepje

moeten nog mee

auto aan de kant

ik hollen naar boven

om het te halen

zodat hij ook tevreden is

terwijl we naar de zee rijden

blijkt de file enorm

zijn geduld te kort

zitten we voor het weten

te schreeuwen

zitten we te zweten

omdat het strand

niet snel genoeg

dichterbij

komt


na 20 jaar

na 20 jaar

voor mij te hebben gezorgd

blijkt ineens

dat ik op eigen benen

het goed red

na 30 jaar alleen

door het leven te hebben

geploegd met de bagage

die ik mee gekregen heb

de schroot die ik ook nog

met me mee kreeg te dragen

kreeg ik als antwoord

op mijn vraag

of ik haar helpen moest

alleen maar de wijze raad

doe zoals je weet

dat je het doen moet

dan pas doe je het

goed


hij kwam tot inkeer

na eindeloos getob

met dat joch

op school

zijn gedrag dat

niet te hanteren is

zijn eindeloze lijst

van wat hij zoal

verkeerd doet

zijn nutteloze

gedram en zijn

eindeloze

gevoel van pijn

maakte dat hij op

het randje kwam

van niet meer

te houden op school kwam

na met hem te hebben gepraat

over wat hij zoals doet

waar hij mee bezig is geweest

over hoe hij zijn eigen

glazen in gooit

zijn eigen weg versperd

bedacht hij ineens

dat zijn gedrag gevolgen heeft

dat hij dus

zelf zijn eigen lot

in handen heeft


ik doe het zelf wel even

ik doe het zelf wel even

dat ontbijt

is zo gemaakt

mijn zoontje

van drie

bedacht zich

dat hij dat zelf wel doet

later zie ik hem schuifelen

met een bord vol chocolade

zijn mond dapper

gevuld

overal zaten vegen

van zijn ontbijt

ik heb vreselijk gelachen

hij is af en toe

zo lief


als het verdriet over me heen spoelt

nu ik hier ben

in het huis

waar ik ben groot gebracht

waar ik altijd de liefde

heb ervaren

van mijn ouders

die er altijd waren

die er altijd zouden zijn

besef ik ineens

zomaar

dat het niet meer gaat

dat er niets meer is

nu ze beiden zijn gegaan

naar het leven in

het hiernamaals

sta ik te kijken naar wat er

ooit eens was

als iets moois

wat zo kostbaar was

maar dat ik in mijn hart

kan dragen

waarin ik mezelf

kan terug vinden

nu ik ze zo

mis


hey papa ga je op begrafenis?

in de stoet

van het verlies

lopen door de straat

waar ik woon

mijn zoon

die weet dat ik

op begrafenis ben

van de buurman

die te vroeg

het leven verliet

terwijl ik daar loop

zie ik hem aankomen

op zijn kleine fiets

ineens hoor ik hem schreeuwen

“hey papa ga je op

begrafenis ?”

ineens zie ik

zijn stralende lach

besef ik dat het

toch niet zo erg is

als ik dacht


de blauwe zee

de rimpelloze

blauwe zee

is van zijn rust ontdaan

door een kinderhand

dat een schelp

in het water gooide

voor zijn vader

in het beloofde land


niet meer een leerling

nooit een leerling geweest

van mij

maar altijd een pupil

omdat ik soms zomaar

even met hem

praten mag

over hoe het leven

is

hoe hij het zag

gesprekken over hoe

het gaat

wat er in zijn leven speelt

hij is allang geen leerling meer

maar inmiddels

een vriend van mij


en hoe is het nu met jou dan

terwijl de wolken

langzaam uit zijn

leven verdwijnen

hij begint te zien

dat er meer is

dan alleen zijn probleem

begint hij ineens

te stralen

ineens vraagt hij

hoe het nu met mij gaat

hoe ik in het leven sta

wat ik vind van het geluk

wat ik zoal doe

ineens is hij

een mens

met een hart

dat in liefde woont


wees jij er nu maar voor je vader

wees jij er nu maar voor je vader

die heeft het nu

al moeilijk genoeg

nu hij zijn vrouw

moet missen

wees er maar

gewoon

verscholen in

het hoekje van de kast

zit ze daar

haar eigen verdriet

van haar wereld

die ze niet

voelen mag

daar zit ze dan

haar vader te helpen

maar niemand die

aan haar vraagt

of het wel gaat


hoe verder met mijn kinderen

hoe verder met mijn kinderen

nu ik de deur

van het leven

sluiten moet

ik weet dat er

voor mij geen

uitweg meer is

dat er geen

dingen meer zijn

die mijn leven

kunnen redden

ik zal moeten gaan

hoe nu verder met mijn kinderen

hoe zal het leven

met hen

aan de slag gaan


het kind dat zijn wereld eenvoudig maakt

het kind dat zijn wereld

van verdriet

zomaar vangt

in eenvoud

zijn moeder

die is gegaan

die niet meer

er kan zijn

het kind dat op de schommel

steeds hoger wil

steeds hoger gaat

dat kind dat zomaar

op het hoogste punt

naar moeder roept

om zo op haar manier

dicht bij

haar moeder te zijn


overleden is geen leuke ziekte

terwijl ik in jouw armen

in het grote bed

nog even de dag

doorpraat

omdat jij ook wilt vertellen

wat er zoal is gebeurd

gaat de deur open

staat ons joch

van 4 jaar aan het bed

zachtjes vraag hij

aan ons

wat overleden is

omdat hij dat heeft gehoord

dat het geen leuke ziekte is

het dekbed gaat open

we leggen hem tussen ons in

praten met hem over dat

mensen soms overlijden

dat er niets tegen te doen is

en dat overlijden geen

leuke ziekte is

dat er geen medicijnen voor zijn


de dood komt aan

zijn klasgenootje

is ernstig ziek

hij weet even niet

hoe hij hiermee

om moet gaan

hij vraagt me wat

hij zeggen kan

je zegt toch niet

meer als je weg gaat

tot ziens

ik kijk hem aan

vind dit een mooie gedachte

vraag hem wat hij

wel zeggen kan

of het misschien iets anders

kan zijn

dan komt hij met de oplossing

dat hij kan zeggen

dat hij zo blij is

dat hij met hem

om mag gaan


als je niet jarig bent dan ga je niet dood

mijn zoon

komt thuis

en verbied het om

nog slingers op te hangen

verbied het ons

om feest te vieren

als we jarig zijn

want als je jarig bent

dan word je ouder

dan ga je dood

op een dag

omdat je te oud bent

of omdat de wereld

jouw zat is

we kijken elkaar aan

hoe hij met de dood bezig is

is zo vreemd

we vragen ons ineens af

hoe we dit

beter gestroomlijnd krijgen

zodat de dood

voor hem geen

bedreiging meer zal zijn


nepjarig

een diepe zucht

een denkrimpel boven zijn ogen

ineens zegt hij

dus ik moet nu

weer 12 maanden wachten

voor ik weer jarig ben

ik vond deze dag

zo leuk die wil ik

niet meer vergeten

deze dag mag niet

over gaan

we kijken elkaar aan

voor een kind van 5 is

12 maanden wel lang

na 6 maanden

versieren we stiekem het huis

in de nacht

een klein cadeautje leggen we klaar

tevens is er een heel

klein gebakje

hij is deze dag

nepjarig omdat

hij weer een half jaar

dichter bij zijn

echte verjaardag

zal zijn


verkeerde broek aan

onze zoon

staat me aan te kijken

hij wil niet mee

want als hij mee gaat

naar de tantes

die hem willen zoenen

met hun prikkende kinnen

met hun gevraag

om een zoen

dat vind hij maar niks

dus met veel tegenzin

gaat hij dan maar mee

om alles te ondergaan

bij binnenkomst

kijkt hij de kring rond

ziet de gehate tantes

met hun slecht afgeschoren baard

zegt dan zomaar plompverloren

o jee ik heb de verkeerd broek aan

ik heb geen kusjes mee

die zitten nog in

de andere broek

en ik kan ze ook niet kopen

dus jullie moeten het maar

met een hallo van mijn kant

doen


aapje is niet meer

het jochie

dat er was

dat ik zomaar zag

met zijn te grote oren

waar ik voor smolt

omdat ik hem

zo bijzonder vond

dat jochie

dat door de klas

voor aap werd

uitgescholden

omdat hij

zo onzeker was

zijn oren net te groot

waardoor hij

snel thuis was

omdat hij bang

was voor het vervolg

op de dag op school

waar iedereen

hem kende als aapje

niet eens zijn eigen naam

nog uitspreken kon

aapje is niet meer

aapje sprong voor de trein

omdat hij niet langer

aapje wilde zijn


mijn maatje in het veld

samen staan ze daar

met de ondeugd in hun ogen

omdat ze samen

op pad gaan

mijn vader

met zijn laarzen aan

zijn vogelboek onder de arm

de verrekijker om zijn nek

mijn zoon

van amper 6 jaar

die met hem mee zal gaan

op de zoveelste ontdekkingstocht

door de bossen

door de natuur

kijken naar de dieren

die er zijn

praten over wat ze zien

over de dingen

die ze samen beleven

het zijn twee maatjes

in het veld

die als twee

deugnieten

op pad gaan


bezoek dat afschrikt

ineens zomaar

klop op de deur

zomaar ineens

staan daar

twee mannen

die me van alles vragen

over een pupil

die ik gewoon

vertrouwen wil

ineens zomaar

staan ze daar

met vragen

waarop ik geen

antwoorden

vinden kan

omdat ik niet

hem en zijn vertrouwen

in mij

wil beschamen

ik niet wil

dat hij hoort

dat ik er in mee

gespeeld heb


alleen maar stroopwafels

mijn zoon

zijn verjaardag

komt er aan

de vraag wat hij

wil geven als traktatie

zijn de stroopwafels die

hij zo lekker vind

verder vragend wat

hij wil

bedenkt het dat de stroopwafels

de vlekken van de koe moeten zijn

samen prutsen.

samen aan het werk

om de stroopwafels

en de koe te maken

zodat het een mooie traktatie

zal zijn

terwijl ik me suf

zit te piekeren over

hoe die stroopwafels

nou toch als vlekken kunnen zijn

komt hij met de oplossing

voor het probleem

hij vertelt me

dat we een luikje moeten maken

onder de staart

van de koe

zodat ze de stroopwafels

er uit kunnen halen

en hij af en toe kan zeggen

daar komt een windje aan


zilveren ei

het zilveren ei

dat gevonden

werd

door een meisje

uit een ander land

was nog maar net

3 maanden hier

maar begreep ineens

dat ze bijzonder was

ze vond zomaar

het zilveren ei

dat ergens verborgen lag

zomaar voor het eerst

kreeg ze zomaar

een cadeau

wat voor haar

zo belangrijk is

omdat ze het krijgen van

cadeautjes

heel goed verstaat


foute pil

het kind

kijkt me met

paniek in haar ogen aan

ze vraagt me wat ze moet

ze heeft zomaar

van een juf

een pil gekregen

die doet haar niet goed

ze krijgt dikke ogen

haar gezicht zwelt op

haar mond is twee keer

zo dik

terwijl ze niet begrijpt hoe

dat komt

bij navraag

blijkt ze een allergie

te hebben voor een

bepaalde stof

in een medicijn

dat ze heeft gekregen

de foute pil

zal ons voor altijd

in ons geheugen

blijven staan

Hits: 91