ouders6
hij sliep zo lief
onze zoon
terug van zijn
eerste stapavond
in het dorp
kwam thuis
veel te laat
na 2 uur wachten
waren
wij ongerust
want dat hadden
we niet voorzien
kijken naar zijn lach
zijn blik vol onschuld
vertelde hij ons
dat zijn horloge was gejat
zodoende kwam hij te laat
hij naar bed
om te gaan slapen
even was hij vergeten
dat wij soms haaibaaien zijn
terwijl
de wekker van ons
om 6.00 in de ochtend ging
op onze tenen
slopen wij zijn kamer in
waar hij zo lief lag te slapen
begonnen tegelijk
te zingen
zo vals als we konden
met de pannendeksels in de hand
hij schrok zich wezenloos
begreep niet wat er aan de hand was
wij lachen
om zijn reactie op dit vertoon
hij moest zijn bed uit
om mee te gaan
naar die vreselijke saaie oom
als je het wilt weten dan ga je maar mee
elke avond
gaat hij op pad
ik vraag hem waar hij heen gaat
maar hij zegt niets
maar gaat
op een avond
was ik het zat
vroeg hem nog een keer
waarop zijn reactie kwam
dat als ik dat zo graag wil weten
ik maar mee moest gaan
dit was mijn kans
dus ik meteen in mijn jas
sprong bij hem achter op de fiets
ging mee
hij een rood hoofd
want dit was niet de bedoeling geweest
hij ging maar naar mijn moeder
zijn oma
op de thee
liefde laat zijn sporen achter
hij lag daar
te schreeuwen
uit onmacht
gilde de hele boel bij elkaar
gesmoord in een kussen
was er niemand die hem hoorde
hij
wilde niet
dat het weer zou gebeuren
zoals elke nacht
de man
zijn vader
boog zich over hem heen
verkrachte hem
zoals hij elke nacht
deed
na het volbrengen van de daad
sprak hij altijd de woorden
als je het waagt
er over te praten
dan weet je wat
je te wachten staat
dan is God kwaad
omdat ik je liefde geef
en jij er over praat
nooit heeft hij er over gesproken
nooit heeft hij het gezegd
maar nog steeds
laat deze liefde zijn sporen achter
omdat hij nooit echt
zichzelf
bij iemand verliest
er zit geen lampje in de maan
mijn zoon
van amper
6 jaar
kijkt me aan
met zijn ogen
zo groot
als de maan
die hij elke nacht
weer ziet
als ik hem vertel
dat Sinterklaas
niet bestaat
dat hij niet is
mijn zoon van
amper 6 jaar
vraag vol verbazing
of er dan ook
geen lampje in de maan zit
dat dat de reden is
dat hij soms
zomaar
niet aan gaat
je zult nooit de dingen doen die ik doe
mijn zoon
je hebt het
zwaar met ons gehad
hoe vaak
gebeurde het niet
dat we weer eens
ergens waren
terwijl we niet werden verwacht
mijn zoon
jij hebt er veel van geleerd
wat je niet moet doen
zoals altijd net op het
verkeerde moment
de verkeerde dingen zeggen
op een deftig diner
ineens
zomaar een wind laten
omdat je dacht
dat hij toch zacht zou zijn
jij hebt veel van ons geleerd
door goed te kijken
je zo vreselijk vaak
te generen
voor de dingen die ik deed
mijn zoon jij zult nooit
de dingen doen
die ik doe
maar je eigen dingen doen
dat heb je tenminste
van ons geleerd
woedend in de disco
hij ging uit
ons joch
van 14 jaar
naar een disco
een echte
met lichten
en een dj
hij was al helemaal klaar
nog even onderhandelen
over de tijd van thuiskomst
wat wij voorstelden
vond hij te vroeg
wat hij voorstelde
vonden wij te laat
dus een compromis gesloten
dat mooi in het midden lag
hij ging
een half uur naar de
afgesproken tijd
was hij er nog niet
dus wij met z’n tweeën
in de auto
er naar toe
samen naar binnen
uitgebreid voor zijn neus
op de dansvloer
staan te zoenen
zodat hij besefte
hoe dat voelt
hij was woedend
vreselijk kwaad
vooral toen we daarna
naar hem toe liepen
streken door zijn haar
hem een zoen gaven
als groet
hij wilde wel
in de grond verdwijnen
wat zouden de
mensen wel niet zeggen
dat twee mannen
dat zomaar bij hem doen
al zijn we dan zijn
vaders
de volgende keren
was hij altijd
te vroeg
luister je wel eens naar kinderen
luister je wel eens
naar de kinderen
als ze praten
over wat hun zoal bezig houd
moet je eens doen
dan zul je merken
dat de wereld in hun
beleving
heel anders is
dan het naar jou toe schijnt
ze moeten de nevels zien
liefdevol nest
van warmte
waarin ze beiden zwemmen
waarin ze beiden
vechten voor het leven
ineens alle alarmbellen uit
het gaat niet goed
het is ernstig fout
ineens naar het ziekenhuis
waar de echo is gemaakt
een operatie
ja of nee
wat te doen
de keus is ja
we gaan er voor
we zullen zien
hoe dat zal gaan
vechten om te overleven
geloven in het goede
wat er kan zijn
gelukt alles
wat goed is
het is er
kan blijven bestaan
dan zomaar buiten
samen met elkaar
zien een man lopen
met zijn hond door de mist
tegen elkaar zeggen
ze moeten die ook zien
de nevels
het leven
wat er is
het is goed
dat we de keus hebben gemaakt
dat de operatie
nodig is
oh nee he weet de dokter het zeker
het broertje
zit met smart te wachten
totdat hij het horen zal
wat er nou in
de buik van zijn zus
afspeelt
uitleg dat er twee
kindjes zijn
die daar ronddobberen
vechten voor het zijn
dan vertellen
dat het twee jongens zijn
waarop hij reageert
of de dokter het wel zeker weet
hij had zo gehoopt
op een jongen en een meisje
en nu twee jongens
dat zint hem niet
dat heeft de dokter
vast verkeerd
telkens het signaal
steeds in tranen
om het gevecht
dat in haar buik
geleverd word
op leven en dood
het kleine kindje
dat het wel of niet red
dat vecht
om er te mogen zijn
steeds verdrietig
omdat ze het zo erg vind
wat er gebeurt
wat er aan de hand is
maar telkens als ze
is uitgehuild
krijg ze een stom
vanuit de binnenste van haar lichaam
alsof dat joch even zegt
hey wacht ff mamma
ik ben er ook nog
wel of niet twee bedjes
het dilemma
over wel of niet
twee bedjes
in de kamer
voor als ze er zullen zijn
het gevecht van binnen
wat er is
wat gaande is
waar geen
uitslag over is
halen ze het allebei
of haalt er eentje maar
de strijd
wel of niet twee bedjes
neerzetten
voor het geval dat
maar hoe je het ook bekijkt
ze zijn beiden even welkom
dus twee bedjes omdat
ze beiden er toch zijn
altijd de leugen geweten
ze was 12 jaar
zei tegen haar moeder
als ik 18 ben
dan vertel je het mij
op haar 18de hoorde ze niets
kwam niet het antwoord
op wat ze altijd al wist
pas toen ze 30 was
stond ineens
een man voor de deur
die ze niet kende
maar waar ze zich
meteen vertrouwd mee voelde
al die jaren heeft
ze gedacht dat hij was overleden
dat hij niet meer was
jaren verdriet
om het gemis
jaren verwerken van rouw
ineens blijkt dat
haar moeder altijd tegen haar
heeft gelogen
haar vader leefde nog
altijd
moeder had elk
contact verboden
en hij pakte het mes
woedend
door zichzelf
te kakken gezet
had hij geen rem meer
pakte hij het mes
sneed zich
zelf in zijn armen
om het einde
te vinden
van zijn pijn
gevonden door
de mensen van
wie hij hield
werd hij
naar het ziekenhuis gebracht
waar ze hem
liefdevol opnamen
waar hij de strijd
der strijden streed
overleefde
met het litteken
als een symbool
van dat hij weet
wat leven heet
als ze weg is
de rust die ontstaat
na twee dagen bij elkaar
zij met haar honderden vragen
waarop ik
geen antwoorden weet
het haar helpen
met haar dagelijkse gang
naar het toilet
het naar bed brengen
het haar er weer uit halen
praten
hapje hier
knuffel daar
alles opruimen
wat ze liggen laat
als ze weg is
die kleine meid
van net 5 jaar
is er rust
maar wat mis
ik haar
desnoods met een koekje
de auto
ineens zomaar
een weekeinde
ter beschikking
verteld een vriendin
van mij aan mij
haar kinderen
lief en aardig
maar niet altijd even gewillig
nu een keer een weekeinde
met de auto er op uit kunnen
zonder alle toestanden
van de fiets pakken
extra opletten
en noem maar op
haar kinderen ook niet gek
willen liever niet in de auto
het liefst liggen ze langer in bed
dan vroeg op moeten staan
maar die vriendin van mij
ook niet van gisteren
laat zich niet strikken
ze lokt haar kroost
de auto in
desnoods met een koekje
als ze maar
het huis
met de kinderen
bij zich
ontvluchten kan
hij wil graag, maar ik ga niet
de afgelopen vakantie
volop vakantiestress
wij zouden met onze zoon
naar zijn broer
die ergens in
Spanje een huis heeft neer gezet
Om daar lekker
2 weken alleen maar te genieten
om alleen maar rust te hebben
er te zijn
onze zoon
was wat onhandig
kraste in de natuurstenen vensterbank
zijn naam
om zo te bewijzen dat
hij er ook was geweest
het krasje van de stift
zorgde voor grote ellende
met de oorspronkelijke bewoners
omdat het een hele oude tafel
blijkt te zijn
ik zucht die hele vakantie
loop op mij tenen
omdat ik merk
dat ze niet van kinderen houden
maar het niet durven te zeggen
aan het eind
roepen ze nog
tot volgend jaar
ik kijk naast me
hoor hem roepen
ja wij komen graag
ik zucht
zeg dan maar
jij wilt graag
maar ik ga niet nog een keer
ik ben veel meer op
dan ik was geweest
als ik gewoon
thuis op de bank
was blijven hangen
waar onze zoon
gewoon nog
zichzelf mag zijn
het leek wel turnen
doodsangst
voor weer het moment
van zien
van ondergaan
de echo
van het leven
of de dood
dat is telkens weer
de vraag
moeizaam proces
moeizaam hoe het zal zijn
voorbereiden op het ergste
eentje genoeg vruchtwater
de ander te weinig
wegens een lek
dan de foto
zien we beiden
languit gestrekt
beide benen totaal
volledig languit
alsof ze al
slapende staan
verbazing bij ons
bij het medisch personeel
want als ze beiden staan
dan is er genoeg vruchtwater
dan is de kans groot
dat allebei
het overleven
omdat ze in genoeg
vruchtwater gevangen zijn
die hele kleine dingen
het is niet veel
waaraan ze zicht
vastklampt
maar het is wel genoeg
om te overleven
om te weten
dat ze vecht
voor haar zelf
haar doel
het is niet veel
een heel klein steentje
op de rand van haar bed
een kaart over
het zijn van je eigen ster
het is niet veel
maar het zorgt er
wel voor dat
ze het red
ze wilde zichzelf straffen
als ze ruzie had
met wie dan ook
of het ging niet
zoals ze wilde
dan pakte ze het mes
sneed in haar pols
om zo zichzelf te straffen
dit aanhorende
vroeg ik haar
waar ze een hekel aan had
ze kwam meteen met breien
dus de oplossing
was snel bedacht
telkens als je
in jezelf wilt snijden
pak je eerst de breipennen op
pen 2,
breid 300 pennen
in het zwart voor een sjaal van mij
van 3 meter
dan pas mag je
gaan snijden
als je dat wilt
omdat je vind
dat je je nog niet
genoeg hebt gestraft
ze keek me aan
een lach brak door
ze zou het doen
ik wist dat ik
aan het winnen was
omdat ze inzag
dat dit iets was
wat misschien haar
helpen kon
om haar pijn haar verdriet
te dragen
om weer in balans te zijn
niet kunnen inzien dat hij fouten maakt
dat joch
vanaf klas 1
al in mijn leven
die ik begeleid
in zijn gaan en staan
die zo geweldig goed
zijn leven weet te verpesten
door de dingen die hij doet
maar waar hij niets van leert
dat joch
dat ik eens flink heb aangepakt
eens heb gezegd wat ik
nou werkelijk van zijn gedrag vond
het steeds de slachtoffer
willen zijn
zonder zelf iets te willen ondernemen
dat joch
ben ik uit het oog verloren
omdat hij niet meer
weet wat hij nog kan
waar hij kan zijn
omdat hij niet
zijn eigen fouten in wil zien
die hij heeft gemaakt
omdat hij niet kan ervaren
dat hij ook zelf
invloed heeft
op zijn leven
hoe dat verloopt
hoe dat kan zijn
ongeloof in zijn ogen
wervelstorm
als hij binnen is
verteld hele verhalen
verteld van alles
dan zijn verhaal
dat hij kaarsjes ging branden
voor zijn ongeboren
kleinkinderen
omdat hij dat wilde
om zo hun welkom te heten
maar dat ze nog even
in hun moeder moeten blijven
onderweg naar de kerk
dikke sneeuwvlokken
hagel en storm
hij helemaal verontwaardigd
helemaal boos
maar de kaarsjes zou hij branden
hoe dan ook
terug naar huis
hij draait de straat in
geen sneeuwvlok meer te zien
in zijn oren hoort hij
zijn ongeboren kleinkinderen lachen
om dit spel
hij verteld het ons
waarop we allemaal zeggen
dat het hier niet heeft gesneeuwd
ongeloof in zijn ogen
alsof hij het spel niet mee speelt
wij dikke lol
omdat we hem te pakken hebben
hij schud verbaasd
zijn hoofd
verliezen van onschuld
amper dertien
maar ze mag nog
tot laat op straat
ze noemt het spelen
maar het is een spel
waar geen spelregels
voor bestaan
ze gaat met iedereen mee
die aardig is
die lief is tegen haar
haar ouders zien het niet
zijn te druk
met het sparen voor
de derde open haard
echt de hele dag
onze zoon
net 6
mag een dagje naar
opa en oma
omdat zij dat graag willen
hij graag mag
we vertellen hem
dat hij de hele dag
daar mag blijven
kan spelen
dat we alles zullen regelen
opeens een frons
in zijn voorhoofd
de vraag
of hij echt de hele dag mag
wat wij dan gaan doen
als hij er niet is
of wij wel de hele dag
doorkomen
als hij er niet is..
twee kostbare kaarsjes
terug gevallen
op oude rituelen
die er altijd al waren
maar nu nog meer
belangrijk zijn
twee kaarsjes branden
in de vensterbank
voor de ongeboren tweeling
die zo aan het worstelen zijn
om ze te laten weten
dat ze welkom zijn
dan in de loop van de avond
een kaarsje is opgebrand
maar het kaarsje
voor wie wij de kleine noemen
brand nog altijd
zacht praten tegen mijn buik
elke dag weer
praat ze tegen
haar jongens
die veilig en wel
in haar buik zitten
worstelen met de momenten
van gaan we het redden
gaat het goed
zacht verteld ze
aan haar kinderen
die de wereld
nog niet kennen
dat ze nog even moeten wachten
dat ze veilig binnen moeten blijven
omdat hun tijd er nog niet is
elke dag weer
streelt ze haar buik
om zo haar kinderen
te koesteren
met de vraag
blijf nog even zitten
jullie tijd is
nog niet daar
aangekoppeld en ze zijn stil
de techniek
staat voor niets
elke dag
moeten ze worden gefilmd
om te zien
hoe het gaat
hoe hun hartjes kloppen
om te weten
of het echt goed gaat
in de ochtend
komt de beste filmer die er is
ze koppelt alles aan
en ze liggen muisstil
te wachten totdat het
over gaat
in de avond
komt iemand
die minder bedreven is
ze bewegen
alsof ze adhd hebben
liggen geen moment stil
alsof ze willen vertellen
hou nou hier eens mee op
we doen lekker toch
onze eigen zin
het zijn bubbeltjes in mijn buik
vraag me al weken af
wat ik toch steeds voel
wat het is
die bubbeltjes in mijn buik
dat zacht getik
dan ineens
op de echo
zie ik het weer gebeuren
mijn buik bubbelt
het getik valt niet stil
dan het woord van de
arts
hey die ene heeft de hik
heeft zich in
het gulzig binnenhalen
van het vruchtwater
verslikt.
borduren tot de tijd voorbij is
de tijd doden
tot het zover zal zijn
van alles bedacht
om de dagen
dat ik hier lig
te doorbreken
om de sleur net
iets anders te laten zijn
creatief met garen
om zo voor hun
iets te maken
waar ze altijd
trots op zullen zijn
je komt terug als moeder
de hond begrijpt het niet
maar ik des te beter
samen met jou
nog één keer dwalen
door de ruimtes van ons huis
kijken naar wat er is
samen de laatste avond
van dit leventje
met champagne gevierd
omdat het nooit
meer zo zal zijn
als het was
de hond totaal van slag
om dat hij voelt
dat er iets gaande is
maar wat hij niet snapt
dan de dag van gaan
voor onbepaalde tijd
het ziekenhuis in
totdat jullie geboren zijn
weg gaan als
zwangere vrouw
terugkomen als moeder
van een tweetal
die vanaf dat moment
altijd bij ons
zullen zijn
als moeder Maria
haar lichaam gevangen
met de onvoldragen vrucht
die ze koestert
die ze aanraakt
als niemand kijkt
voor het raam
met haar gezicht
naar binnen gericht
wachten op de uitslag
wachten op wat er uiteindelijk
komen zal
de zon die
haar even aanraakt
het aureool dat
om haar hoofd ontstaat
maakt dat ze
als moeder Maria
ineens
nog serener lijkt
doe je best wereld voor hem
net op deze wereld
nog zo klein
teer mensje
dat welkom is
er mag zijn
terwijl ik langzaam
teer
zijn voorhoofd kus
vraag ik aan de wereld
om zijn best voor hem te doen
omdat hij dat
verdient
hij zwoer zijn naam af
thuis
was er geen liefde
werd er altijd
geslagen als iets
niet helemaal juist was
zelfs als hij iets goeds deed
kreeg hij een klap
die hij niet had
verdient
thuis bij zijn ouders
was hij de oudste zoon
die in het leven alles bevechten moest
zelfs nu hij er niet meer woont
op een dag ging hij op weg
niemand wist waarheen hij ging
was zomaar verdwenen
is ergens anders
overnieuw beginnen
zwoer zijn naam af
die hij droeg
omdat hij niet meer
hun kind wilde zijn
zijn herinneringen
behoud hij altijd
al is hij inmiddels
ergens anders begonnen
te leven
levert hij nog steeds
deze strijd
wachten op het verlossende telefoontje
de hele nacht
zitten te wachten
op het telefoontje
in de hoop dat
alles goed is gegaan
wachten op de tranen
van geluk
omdat ze beiden
er helemaal zijn
wachten
vragen
hopen dat het
snel heel snel
duidelijk zal zijn
dat de tweeling
goed ter wereld zijn gekomen
al zijn ze misschien nog klein
dat ze het zullen overleven
dat ze een deel van de
mensheid zullen zijn
een handje vol leven achter glas
geboren
veel te vroeg
maar ze zijn er
het leven heeft gegeven
een handje vol leven
van twee mensen
die nu al zo
bepalend zijn voor jou en mij
ze liggen nog achter het glas
zwaaien naar mij
met een lach
op hun gezicht
ik staar
ik kijk
ik knijp van geluk
mijn ogen dicht
oefenen met de hond
het leren wiegen
van het kind
dat straks in mijn armen ligt
het is nog wat onwennig
het is nog wat raar
vreemd om te beseffen
dat het zo zal gaan
dus oefen ik maar wat
met de hond
die weet met
deze houding
zich ook geen raad
afscheid van ons twee
het is niet dramatisch
maar het we weten allebei
dat na dit
zal het nooit meer
hetzelfde zijn
het leven zal veranderen
totaal anders zijn
wij twee zijn dan niet
meer alleen samen
het leven zal niet meer
alleen over ons gaan
het onderwerp zal vooral
de groei van de kinderen
zijn
geboorte van de dood
te vroeg de geboorte
alle hoop was er
het was stabiel
al maanden zorgen
rust en afwachten
was het advies
de magische grens bereikt
waarop alles niet meer
mis kon gaan
ineens de weeën
het kind dat komt
de moeder die krijst
geluk het is gezond
veel te vroeg
stabiel
dan
het gaat niet goed
hij moet vechten voor zijn leven
de moeder praat
de moeder bid
de omgeving smeekt
steekt kaarsen aan
om het kindje
de kracht te geven
om het gevecht als overwinnaar
te doorstaan
opeens bericht
hij is gegaan
het kindje is niet meer
zijn naam nog
op het netvlies gebrand
de moeder schreeuwt
krijst
vanuit haar oer gevoel
over dit onrecht
haar aangedaan
ze begrijpt niet
dat het leven soms zo
wreed met een leventje
om kan gaan
doe maar even niet
telkens als
er een berichtje komt
schrik ik me rot
omdat ik weet
dat er ook slecht nieuws kan zijn
bang voor het bericht
dat ze allebei er niet meer zijn
doe maar even niet
geen berichtjes
totdat ik weet
dat die ene
het heeft
overleefd
in hun armen
de laatste ademstoot
die hij uitblies
zijn gevecht tegen de dood
klein maar dapper joch
van net 24 uur oud
in hun armen
is hij heen gegaan
de tranen van de ouders
die ineens beseffen
dat hij niet meer is
niet meer kan zijn
in hun armen
is hij ingeslapen
ging het leven
voor altijd
bij hun vandaan
ze knuffelt haar kinderen maar eens extra
het verhaal verteld
over de verloren strijd
het verlies van een leven
dat niet echt mocht zijn
stil terug getrokken
stil kijken naar
wat er nog is
ze beseft ineens
wat ze bezit
knuffelt haar kinderen
nog eens extra
omdat ze zo bang is
dat ze
ze nog mist
het is zo dubbel
zo dubbel
de gevoelens
aan de ene kant
heel trots
aan de andere kant
verdrietig
hoop en vertwijfeling
omdat het nog
niet zo is
vragen om
hoop
vragen om liefde
om geloof
laat hem blijven
bij ons
laat hem er
altijd zijn
een loodgieter kon het niet maken
ze lekte vruchtwater
haar baarmoeder was gescheurd
zodat ze niets meer kon
ze lag daar te wachten
totdat het stoppen zou
de vraag van haar
mede kamergenoot
in het ziekenhuis
die vroeg hoe
erg het was
gaf ze als antwoord
dat een loodgieter
het niet kon maken
doorgaan omdat het moet
de geboorte
was een ramp
maar toch een mooi cadeau
dat kwam
twee jongens
die samen waren
zomaar in het leven
bij ons gekomen
dan de oudste
die niet meer gaat
langzaam gaat hij
het leven verliezen
de adem is bijna gestaakt
de andere,
onze jongste zoon
die vecht voor zijn leven
die ik aanraken wil
vasthouden wil
omdat hij er ook is
mijn aandacht verdelen
tussen rouw en vreugde
doorgaan omdat het moet
de tijd gaat
me te vlug
verlies de grip op het leven
op de dood
alles gaat aan me voorbij
ik weet niet meer
wat ik moet
hoe het zal gaan
ik laat het maar
komen zoals het
moet zijn
oma maak ik mooi
mijn dochter
van vijf
helemaal in de ban
van de make up
van het opmaken van
iedereen
vraagt aan mijn moeder
of ze haar op maken mag
mijn moeder altijd in
voor lol en gein
zegt dat het goed is
dat het mag
mijn dochter haalt haar
make-up spullen
wat ze eens heeft gekregen
begint eerst met het haar
dat moet worden gekapt
het zit namelijk naar haar idee
veel te raar
mijn moeder laat het gebeuren
geniet van elke beweging die
mijn dochter maakt
dan de make-up
eerst wat rouge op haar wang
dan de oogschaduw
een soort groen dat nog feller is
dan het gras
de lippen rood
haar neus krijgt als toetje
nog een rode stip
mijn moeder voor de spiegel
ziet in een oogopslag
dat ze meer een clown
dan oma is
mijn dochter zegt alleen maar
oma nu ben je mooier
dan je al was
een moeder huilt altijd
diep van binnen
weet ze dat ze
hem altijd zal missen
haar zoontje
die het niet heeft gered
in haar andere zoon
ziet ze steeds
zijn evenbeeld
het beeld is niet
compleet
er ontbreekt altijd
net die ene
die er ook bij
had moeten zijn
een moeder huilt
altijd diep van binnen
als ze naar haar
zoontje kijkt
duizenden ogen
een volle aula
alle kinderen zijn er
ze staan daar
te wachten op
wat er komen gaat
dan de stem door
de microfoon
die verteld
dat hun lievelings- juf
twee kinderen heeft gekregen
dat eentje het maar heeft
gehaald
totale stilte
een minuut lang
duizenden ogen die
gaan huilen
tranen laten stromen
omdat ze het zo erg
voor haar vinden
omdat ze weten
hoe erg ze naar
haar kinderen heeft verlangt
dubbel verdriet
lieve brave grote boeddha
die daar staat
de tranen in zijn ogen
het verdriet dat hem raakt
de mengeling van gevoelens
zijn dochter
vind hij zo sterk
ziet haar kracht
is apetrots op haar
hoe ze het doorstaat
hoe ze alles telkens weer
oppakt om het leven
te laten zijn
om er voor te gaan
zijn verdriet
het verlies van zijn kleinkind
het verdriet om het verdriet
dat zijn dochter nu draagt
dubbel zo veel
dubbel zo hard
vreemde situatie
vreemde situatie
het is niet anders
zij stond te wachten
op haar ex man
ik in gesprek met haar
dan komt hij aan
vol agressie
omdat hij zijn eigen tijd
moest opbreken
om over zijn zoon
te moeten praten
over hoe het gaat
ik zie hem aankomen lopen
zij totaal van slag
hij nog bozer
omdat ze op hem wacht
zijn ogen die gebroken zijn
van verdriet
zij die kwetsend zegt
ik weet dat het je niet uitkomt
maar ik heb dit ook
niet zo gewild
jij hebt het zo verdiend
opa en oma in de kou
eigenzinnige schoondochter
die net iets te ver ging
met haar opmerking
over hoe zij het leven ziet
net iets te fel zei
dat ze niet meer wilde
dat ze haar schoonouders zou zien
ze had tijd nodig om
de dingen op een rij te zetten
om de dingen te laten gaan
want het zat haar dwars
al heel haar huwelijk
dat het zo gaat
de schoonouders deugen van geen kant
hun kinderen
zijn verkeerd opgevoed
opa en oma
zitten zich nu af te vragen wat ze moeten
hoe het verder moet
hun kleindochter binnenkort jarig
wat moeten ze doen
ze willen een cadeautje brengen
maar mogen het huis niet in
ineens een slim idee
ze gaan met koffie en gebak
gewoon pontificaal
in de voortuin zitten
van hun schoondochters huis
versieren de tuin
vertellen aan een ieder
die langskomt
het verhaal
dat hun schoondochter niet wil
dat ze hun kleindochter feliciteren
met haar verjaardag
dat ze hun kleinkinderen
niet meer mogen zien
de buurt spreekt schande
over het gedrag van de schoondochter
zo zie je maar
wie het laatst lacht…
radeloze broer
wat moet hij nou
nu zijn vrouw zo
akelig doet
zijn ouders niet meer welkom zijn
wat moet hij nu
wat kan hij zeggen
hoe moet het gaan
hij weet het niet
wil zijn vrouw niet kwijt raken
maar ze doet zo raar
wat moet hij nou
zijn ouders worden verstoten
zijn kleine broertje
ziet hij ook al niet meer
hij weet het niet
het doet hem
vreselijk veel pijn
geen oplossing meer
te bedenken
wat moet hij nou
met zijn leven
met zo’n vreemde vrouw
Hits: 93