rozen3
rozen als ijskristallen
rozen bevroren
op het blad
de rozen verwelkt
door ijskristallen
die ze hebben
aangeraakt
rozen niet meer geuren
alle is vervreemd
de rozen zijn verdwenen
het ijs
nam ze mee
mijn leven heb ik geleefd
mijn leven
ging niet altijd
over rozen
niet altijd
was het zoals
het zou moeten gaan
als ik dacht
mijn leven
toch zou ik
het nooit
willen opgeven
achter elke roos
de roos die je
me gaf
elke roos
die je me gaf
elke roos
die je in
je kamer plaatste
elke roos
die ineens
de mooiste was
achter elke roos
zie ik nu
de leugen
pas
als de rozen zijn bedekt
als de rozen
zijn bedekt
met de tranen
die ik heb gehuild
zullen ze
uitgebloeid raken
zullen ze
er niet meer
zijn
achter de zon
de illusie
die je me gaf
door me rozen
te schenken
door me te laten
stralen door
jouw lach
de illusie
die ineens
verdwenen was
zonder dat je
had begrepen
dat ik de zon
voor jou
was
je bent terug
je bent terug
zomaar ineens
sta je voor mijn deur
met rode rozen
die me vertellen
moeten dat je
mij terug wilt
ik heb je aangekeken
deed toen
heel snel
de deur
weer dicht
rozen en lelies
rozen en lelies
staan er
afgebeeld
de liefde
en de afscheid
samen staan
ze bereid
ik zie de kaart
ik lees hem
nog eens
rustig na
zie dat het
zo moet wezen
ik moet weer
opnieuw
een andere uitdaging
aan gaan
woorden van de kale vlakte
de woorden
die je sprak
vanuit de
kale vlakte
van je hart
hebben me
niet geraakt
er waren geen
rozen,
er waren geen
vonken
dat is nu
de reden
waarom
het nu niet
neer verder
gaat
laat het maar bloeien
laat het maar bloeien
zoals het soms
met rozen gaat
de angst
de wanhoop
de liefde
alles ken zo
zijn eigen taak
laat het maar bloeien
laat het maar zo zijn
ik ben niet bang
om soms te snoeien
soms komt het
er dan juist
op aan
als de rozen het niet meer kunnen
als de rozen
het niet meer kunnen
het zomaar
spontaan
in bloei gaan
wie ben ik
dan om
te bedenken
dat deze
periode van
eenzaamheid
om na te denken
over zal gaan
jochie met de rozen
de rozen
verwelkt
totdat het
neer is gezet
de man
die een ventje
blijkt te zijn
het jochie
vol van de rode rozen
die het liefst
iemand anders
wil zijn
zet die roos niet tussen ons in
zet die roos niet tussen ons in
die ik je gaf
ik gaf hem je
uit liefde
als een symbool
om je te laten
afschermen voor anderen
die er soms zomaar zijn
die je dieper raken
dan jij ze wilt laten
doen
zet die roos tussen jou
en die mensen
die je kwetsen
die je bang maken
die niet meer
dicht bij je mogen zijn
als je terug komt met rozen
als je terug komt met de rozen
die niet meer
zijn uitgebloeid
als teken van
ons eeuwig
liefdesleven
dan weet ik niet
wat ik moet doen
kan niet meer
zomaar bij je zijn
zomaar alles vergeten
wat je mij hebt aangedaan
als je terugkomt met de rozen
dan zal ik moeten kiezen
of ik alleen
of met jou
verder moet gaan
de verloren prinsen op het gras
in de tuinen van de vorst
lopen we samen te dwalen
stiekem
kussen geven
langzaam
op het gras
gaan liggen
kijken naar de zon
de rozen die
er zijn
de verloren prinsen
op het gras
die niet samen
mogen zijn
achter de rozen
verscholen
achter de rozen
zag ik ze staan
de verloren
herinneringen
aan de liefde
jij had daar
voor mij
vergeetmenietjes
laten ontstaan
achter de verscholen rozen
achter de verscholen rozen
zit ik te kijken
naar wat niet
komen kan
zit ik te staren
naar de uitgebloeide bloemen
de rozen die
niet meer dan
dat zijn
ik kijk stiekem
bang dat mijn
hart word
geraakt
zo slecht hadden we het niet
achteraf
hebben we het
niet eens
zo slecht gedaan
we hadden
dan wel niet altijd
rozengeur en maneschijn
maar toch als
ik zo eens achterom kijk
denk ik
we hebben het
samen prima
gedaan
rozen die niet meer zijn
rozen
die ik mee nam
naar jou
om zo even
weer dicht
bij jou te zijn
rozen die rood
waren van kleur
uitgebloeid
omdat de liefde
niet toeslaan wou
verstilling van tijd
het is dan wel
niet meer altijd
rozen
vlinders
een blij gevoel
maar als ik
aan jou denk
dan verstilt de tijd
als jij er bent
weet ik
komt alles
altijd weer goed
ik hield de rozen vers
de rozen
door jou
aan mij gegeven
heb ik maanden
vers gehouden
door ze steeds
te voorzien
van water
met liefde
die ze niet
zouden doen
sterven
als de reuzen vallen
de bewakers
die met rozen
om mijn hart
eens staan
zijn reuzen
die niemand
de toegang
toe staan
ze vechten
met de zwaarden
van rozen
om zo de enige
echte prins
de toegang toe te
staan
als achterblijven een opgave word
als achterblijven
een opgave word
die een leven lang
duren kan
als de rozen
die neergelegd
aan het verdorren gaan
als wachten
op de tijd
tijdloos voorbij
blijkt te gaan
als achterblijven
een opgave word
blijkt alles ineens
zo anders
dan je dacht
te gaan
rozenblaadjes in het bed
de eerste nacht
nadat jij
voor even
niet naast mij
zou slapen gaan
maakte in mij
wat onrust los
terwijl ik je
na zwaaide
toen je weg ging
naar je werk
wilde ik in
mijn bed kruipen
zodat het missen
sneller voorbij zou gaan
bij het opslaan
van het dekbed
bleek jij
dat haarfijn
te hebben begrepen
er lagen
overal rozenblaadjes
verspreid
in het bed
verdreven met rozen
verdreven met rozen
waarin niets
meer tussen
ons in kan staan
der rozen
hebben de kracht
van de liefde
niet doorstaan
gegaan
zonder dat je
het nog zeggen wil
verdreven met de rozen
gegaan
het werd ineens
vreselijk stil
de gele roos die langzaam stierf
de boosheid
in mijn hart
die niet van wijken wist
de haat
die me steeds
dwong om maar
door te gaan
de gele roos
die de rode roos verdreef
stierf langzaam
het is de rode roos
die bleef
rozensnipper
snippers van de rozen
die verspreid
door het huis liggen
omdat ik
het liefdesboeket
heb weg gedaan
de liefde is niet gebleven
de snippers van de rozen
zegt het
eigenlijk al
die roos was kennelijk geen grapje
in de late avond
zittend op een terras
kijken naar
de mand
die gevuld met rozen
langs kwam
de man die hem verkocht
aan ieder romantisch stel
jij die hem voor mij kocht
waarom dat wist ik wel
ik heb je stomverbaasd aangekeken
gevraagd of je wel
besefte wat je deed
we hadden tenslotte
net besloten
dat we samen
niet verder zouden gaan
dat het beter was
om ieder gewoon
maar weer een eigen
weg te gaan
de woorden die je sprak
blijven me nog steeds bij
: “waarom kan ik je geen roos geven
jij weet het
dat ondanks alles
jij alles voor me blijft”
traan op de roos die stierf
de roos door mij
jaren lang bewaard
gedroogd
aan de wand
zodat ik wist
dat jij er
altijd was
door een klein
onvoorzichtigheid
vielen de blaadjes neer
ik verloor het laatste bewijs
dat jij hebt gehouden
van mij
de rozentuin besproeit
om maar niet te verdwalen
ben ik in de
rozentuin gaan staan
mijn gevoelens die
overal heen dwalen
heb ik laten bestaan
mijn lach die
de zon aanraakt
mijn tranen
die ik vallen laat
langzaam ontstaat
door de tranen
door de lach
een rozentuin
die er altijd
zijn mag
ik zag meer dan rozen
in de rozentuin
die je probeerde
te laten ontstaan
tussen jou en mij
keek ik extra rond
de rozen waren prachtig
de tuin mooi aangelegd
terwijl ik
naar de grond stond te kijken
bleken deze rozentuin
te ontstaan
op jouw
afvalberg
lichtvlek in het bos
bomen dicht opeen
kijken naar
plaatsen waar de zon
ooit scheen
ineens een plek
helder verlicht
waardig staat
daar een roos
die me vertelt
dat ik je mis
morrelen aan het slot
mijn handen
doen krampachtig
hun best
in deze nacht
waarop ik je
het zeggen wil
kan ik niet bij je zijn
het hek gesloten
de tijd die niet
verder kan
in mijn hand
de laatste rozen
die ik je geven kan
de versplintering van de dood
lopen dwalen
zoeken naar
het graf van mijn
te vroeg gestorven
oom
kijken naar de
vervallen
monumenten
die zelfs de tijd
niet hebben doorstaan
vond ik uiteindelijk
de restanten van zijn graf
een glasplaat
van zwart glas
in stukken uiteen gevallen
zijn naam
die bijna niet
meer te lezen was
neer gelegd
de rozen
die ik had
meegebracht
versnipperde rozen
om het pad
van de liefde
extra mooi
te laten zijn
strooide ik
versnipperde rozen
langs ons levenspad
wij zijn gaan lopen
samen gekomen
dichterbij elkaar
dan wie dan ook
had verwacht
de nacht zonder rozen
het begint te wennen
dat je niet
altijd bij mij kan zijn
de dagen die we
soms samen doorbrengen
gevuld met stilte
waarin elke woord
de rust verstoort
de nacht die komen gaat
waarin jij wederom
je eigen weg gaat
geen rozenblaadjes meer
geen rozen die
ontwaken in de nacht
de roos zonder bloem
duidelijker had
je niet kunnen zijn
de bloem der liefde
die ineens
in mijn bed verscheen
waarmee je
eigenlijk alles al zei
zonder een woord
er vuil aan te maken
zonder iets te vertellen
over het hoe
het waarom
de stelen van de rozen
die er lagen
vertelden me al
dat je niet
meer terug komt
verstoord tafereel
de rozen die het bed
begeuren
zodat de liefde
zijn weg naar
mijn hart vinden gaat
is ruw verstoort
door de straatmeid
die met haar poten
er gewoon
dwars door heen
gaat
de rozen op mijn tafel
de rozen
op mijn tafel
als tafereel
van ons geluk
staan er nog
steeds te geuren
soms kan een
liefde
niet meer
stuk
je gaf me rozen
de rozen
die je bracht
zonder het te
willen bekennen
dat je eigenlijk
al een hele tijd
naar me smacht
dat je mij wilt
voor altijd
dat je bij me
wilt zijn
de rozen zie
ik nog steeds staan
als teken van liefde
dat die avond
tussen ons
is ontstaan
opeens was er die roos
in mijn droom
waarin ik even
gewoon mezelf
heb verloren
waar ik even niet
bij jou kon zijn
in mijn droom
waar de nacht
nacht bleek te zijn
ontstond
ineens de vraag
waarin ik mezelf
niet meer zag
een roos
roder dan rood
bleek ineens
er te staan
streel me zachtjes met rozen
gelegen in mijn bed
waarin ik geen rust
meer vinden kan
waarin ik ligt te woelen
onrustig lig te wachten
of de slaap me overmant
stil liggen luisteren
naar de geluiden van
einde en ver
dat doordringt in mijn
tijd van liggend waken
ontspannen zonder dat ik
reageer
jouw voetstappen op de galerij
het sleutel in het slot
de voetstap
de zucht
ineens een korte
vlaag van tocht
langzaam
voel ik het ontstaan
in mijn gevoel
begint het
door te dringen
ineens voel ik jouw hand
die met een roos
langzaam mijn
mond aan raakt
om me teder te wekken
te laten weten
dat je er echt
weer bent
wegroos
verstopt
ergens in het
hoekje van de
verlaten straat
zag ik stiekem
een roos
die daar
te bloeien staat
ons geheim
die we samen hebben bedacht
dat ergens onderweg
waar we vaak
langskomen
deze roos
moest staan
zodat we beiden
weten
dat er iemand is
die bij je blijft
een heel leven
teder staan te kijken
achter mij
de witte lichtjes
van de nacht
van de mede reizigers
die wachten tot het
rijden weer mag
voor mij het oplichtend rood
van stoppen
om weer verder te mogen gaan
sta ik teder te kijken
naar de roos
die daar
in de berm
zo mooi
vol liefde
blijkt te staan
nooit eens naar de rozen kijken
donkere wolken
onderweg
een pand dat
in brand is opgegaan
mensen die staan
te kijken
vuur dat blijkt
over te slaan
auto’s met massa mensen
die kijken naar
het gevecht
van water met vuur
dat niet echt lukken gaat
ineens besef ik me
dat het eigenlijk wel
gek zal staan
als een ieder
toegestroomd komt
om te kijken
naar een roos
die zo mooi
tot bloei komt
wat menselijkheid
terminaal
dat stond op haar
voorhoofd geschreven
men wist dat ze
nooit meer
de buitenlucht
zou aanraken
haar laatste gang
naar het verzorgingstehuis
waar ze haar
laatste dagen
slijten zou
niet gestopt
bij de hoofdingang
maar haar
mee genomen
door de tuin
aan bloemen laten ruiken
haar laten voelen
aan het groen wat er is
haar laatste adem
raakt nog even
de rozen aan
teder en lief
vol rust
is ze
slapen gegaan
de roos van verloren tijden
zijn blaadjes inmiddels gevallen
de tijd die niet meer
deel neemt aan het nu
mijn adem
die de roos
langzaam
uiteenvallen doet
de tijd van liefde
die is vergaan
in mijn stille dromen
kijk ik naar de tijd
voel ik hoe
de liefde van het verleden
het eindpunt
van verdriet
bereikt
rozenbouwer
de rozen
zijn dan wel
niet zo sterk
maar ze zin rood
genoeg
de stelen
met hun dorens
zijn al mooi genoeg
de rozen die je plukt
om in mijn hart
te laten zijn
zijn de mooiste
rozenhaag
waaronder ik
graag
met jou
zijn wil
ik had je lief
soms sterven rozen
soms doven sterren
soms verdrogen de vlinders
soms is er niets meer over
van wat je dacht
dat er is
soms is het anders
soms moet het zo gaan
ik had je lief
meer dan ik ooit
van iemand anders
liefhebben kan
nooit kom jij meer bij mij
nooit zul je
nog terugkeren
naar mijn hart
dat om jouw hart
roept
nooit zul je nog
beseffen
dat het anders kon gaan
nooit zul je meer
het pad bewandelen
waarlangs de rozen
zo mooi bloeiden
de geur
die is ontstaan
nooit meer kom je bij mij
het is voor altijd
gewoon
voorbij
Hits: 22