serie11

 

waar moet ik beginnen

als ik mezelf

ben verloren

waar kan ik mezelf

dan terug vinden

als ik mijn eigen stem

al niet meer kan horen

wie verstaat mij dan

als ik mijn tranen al niet meer kan tonen

wie kan ze dan drogen met tedere hand

als ik niet meer weet waar ik woon

waar kan thuiskomen dan

waar moet ik beginnen

nu ik ineens

niet meer bij jou mag zijn


woorden van dagen

trage klanken

van een aantal woorden

die ik als een soort van mantra zeg

kom op

we gaan de stap weer maken

eerst maar eens uit bed

dan het volgende

het klinkt als een gebed

laat me eerst gaan eten

zodat ik weet dat ik

dat ook al red

zo worstel ik me

soms dagen

door mijn mist van een gevoel

ik weet het

het zijn mijn woorden van de dagen

omdat ik weet

dat ik ook zonder jou

verder moet 


mijn engel is vertrokken

zwaaiend

in de nacht

zie ik hem soms

zomaar even langs gaan

hij zwaait even naar mij

geeft mij zijn lach

dan zwaai ik

even terug naar de sterren

waar ik weet dat

mijn lief op mij

wacht


het zijn mijn tranen

al stromen ze soms

zomaar over mijn wangen

zonder dat je het begrijpt

dan zijn het mijn tranen

van het verdriet

dat je niet ziet

het zijn mijn

 mooiste bezit

omdat ik zo

met jou kan delen

wat ik het

meeste mis 


geef me even de tijd 

wennen aan  dat jij en ik

niet meer samen zijn

het loslaten van de dagen die

niet meer komen

van ons samen

kijk ik in de ogen

van de toekomst

nog te bang om te springen

nog te bang om

er heen te gaan

toch weet ik dat ik zal moeten

de keus is al gemaakt

maar gun me

nog even wat tijd

zodat ik

minder bang deze richting

in kan slaan


de lege stoel

thuiskomen

in de uren van de nacht

even zitten op de bank

blik naar morgen toe gericht

dan ineens zie ik

weer die lege stoel

waarin jij altijd zat

stil raak ik dan even weer

het moment van

dat we samen waren

aan


het laatste zuchtje wind

laatste ademstoot

heel langzaam ging het licht uit

niets meer te zeggen

niets meer te vertellen

wat ik nog zo graag

had willen horen

dan het onmenselijke verdriet

van niet begrijpen

niet beseffen

dat dit is wat het zal zijn

het laatste zuchtje wind

blies niet alleen jouw kaarsje uit

maar liet de mijne

flakkeren in de wind

in het besef

dat ik nu zonder

jouw zuurstof

verder leven zal


als ze samen weg gaan

dag zeggen

ze gaan

opgelucht ze zijn nog samen

met elkaar

ik zwaai ze na

terwijl ze verdwijnen in de nacht

dan kijk ik naar de kamer

ruim de vaat maar op

ga staan af te wassen

zodat ik even

niet de leegte

weer ga ervaren

weer kan wennen

aan het moment

dat ik er alleen

voor zal staan


zweven tussen oorlog en vrede

nachtelijke uren

rusten op de plek

waar ik geen rust ga vinden

in mijn dromen vecht ik

het ene gevecht met het andere

mijn gedachten lopen

overal heen

de chaos is onvoorstelbaar

totdat ik besef

er zal pas vrede zijn

als de oorlog in mij

voorbij zal zijn


moeilijk bezoek

telefoontje

men wil langs komen

maar men vind het moeilijk

om te komen

wat kan men verwachten

ik luister het aan

zeg dan dat ze welkom zijn

dat ik ze echt niet ga slaan

ze komen

schoorvoetend binnen

kijken met verschrikte ogen mij aan

waarop ik heel hard boe zeg

ik zie ze schrikken

wat kan ik soms genieten

van moeilijk bezoek

als ik even mezelf

zo durf te laten

gaan


de rekening

thuiskomen

na een bezoek

aan de plek die ik zo haat

waar ik weet

dat als ik er ben

ik dan een rekening krijg

waarvan ik nu al weet

dat ik iemands

reis betaal

openen van de envelop

in de gedachten dat

het deze rekening zal zijn

zie ik eens een kaart

met de tekst

dat ze meeleven met mijn verdriet

ik vraag me nog even af

is het omdat mijn man is overgegaan

of een voorbode voor de rekening

die binnenkort bij mij op de deurmat

liggen zal 


mag ik dank je wel zeggen

goed bedoelde

woorden

die me moeten steunen

woorden die men

van mij wil horen

om te troosten

terwijl ik nog

niet eens troosten kan

het mezelf staande houden

is een gevecht

dat ik elke dag

weer aanga

mag ik dank je wel zeggen

als je me vraagt

of ik je troosten

kan


kom je thuis vanavond

druk in het huis

van alles aan het doen

nog even snel de afwas

dan is het klaar

misschien toch nog even

de was aankant

terwijl ik

druk doende ben

denk ik steeds

je komt zo thuis

totdat ik besef

als ik alles heb gedaan

dat voor jou dit huis

geen thuis meer

zal zijn 


trage tranen van de uren

stil de minutenwals

van de uren

die voorbij gaan

onverwachts

stromen tranen

met verdriet

langs mijn wangen

ik begrijp het niet eens

waarom ze er nu zijn

dan raak ik

heel langzaam de klok

van de tijd aan

laat hem even stil staan

om te beseffen

dat deze tranen

de rivier naar

later zijn


 toch even gelachen

ergens voel ik me schuldig

dat ik mezelf

nu ineens zo

zie lachen

om de herinneringen die ik

herbeleef

ik kijk schuldig om me heen

wil me al verontschuldigen

maar besef dan meteen

ik mag nog steeds lachen

van het leven genieten

net als iedereen 

dappere stapjes

elke keer

als de dag begint

maak ik de eerste

grote stap

wat voor een ieder

zo normaal lijkt te zijn

is voor mij ineens

enorm om te doen

toch maak ik

elke  keer weer

 deze stap

omdat

ik hoe dan ook

mijn toekomst

weer in moet gaan


was je maar hier

momenten

van beseffen

dat jouw stem

niet meer klinken zal

weten dat

ik nooit meer jouw

armen zal voelen

die mij omarmen

soms zou ik willen

dat ik alles

terug kon draaien

zodat we konden doen

alsof het niet waar is

was jij maar hier

om zo weer samen

het geluk

te omarmen


maar ik heb mijn eigen verdriet

telefoon

ik neem op

hoor de stem

die gebroken is van verdriet

die mij vraagt

om langs te komen

ik zeg ja

maar luister maar half

verstikt in mijn eigen emotie

van niet meer weten wat

kan ik dit verdriet

niet nog ook dragen

ik heb al meer dan genoeg

aan mijn eigen verdriet

omdat op de juiste manier

te dragen


die huilen ook

zo’n intens verdriet

dat me zo diep raakt

ik kan het niet meer

verteren

dat het leven

zo met mijn leven

aan de haal gaat

ik spuug het uit

ik loop leeg

om zo afscheid 

van  het verdriet

te nemen

om  ruimte te geven

aan het te leren accepteren

dat ik nu

zonder jou in mijn

leven verder

moet gaan


nog maar een dikke week geleden

nog maar een dikke week

geleden

besef ik me

telkens weer

elke stap

die ik in het leven

van nu maak

zijn de stappen

die mij laten beseffen

dat ik hoe dan ook

zonder jou

ondanks dat

het geen keuze is

verder wil

en  verder

zal moeten gaan


geen keus meer

woorden gesproken

in de taal van afscheid

tranen laten lopen

die eigenlijk nooit meer

zullen stoppen met stromen

soms niet zichtbaar

maar altijd in mijn hart

toch heb ik geen keus meer

wat ik wil

ik zal er voor gaan

om de wereld te laten zien

dat ik weer van

het leven kan genieten

omdat ik dankbaar ben

om wat ik

aan liefde

heb gehad 


 zoekend naar jouw hand

traag gaat de dag

over in de nacht

langzaam glijd

mijn hand

naar daar waar

de jouwe altijd was

stil luister ik

naar de voetstap

die niet komt

tranen van het besef

stromen over mijn wangen

omdat ik

al zoekend naar jouw hand

er weer achter kom

dat mijn hand

nooit meer

de jouwe vinden

zal


stille stilte van de stilte

trage trillingen

van de stilte

die langzaam

de ruimte vult

geen geluid

dat mij nog raken kan

geen woord

dat nog klinkt

stille momenten

van beseffen

dat deze stilte

onvermijdelijk blijkt


chaos

de chaos

die nu is ontstaan

in mijn hoofd

in mijn gevoel

maakt me radeloos

van wat ik moet

wat ik kan

dan kijk ik het maar

even rustig aan

pak dan maar op

waar ik goed in ben

de chaos die er is

is er tenminste

zodat ik alles kan ordenen

in de tijd die nu komen gaat

zodat ik weet dat het ooit

weer helder voor mijn

geest zal staan


thuiskomen waar jij altijd was

deze dag

die ik moest doorstaan

omdat ik niet

anders kon

het voldongen feit

dat mij is voorgelegd

ik kon er niet meer

langer omheen

heb ik genomen

om thuis te komen

in het huis

waar jouw naam

hoort te staan

waar ik je stem hoor

te horen

waar ik nu

thuisgekomen ben

om opnieuw

de stilte

die in mij zit

te horen


zo sterk samen

(3- eenheid)

sterk staan

elkaar tot steun

ik zag het gebeuren

even het verlies van de werkelijkheid

even maar het gevoel

van dat het niet meer kan

dan staan

als drie krachtige mensen

die hun eer bewijzen

aan hem die

hun zo dierbaar was

het ontvangen van

zoveel woorden

die je niet meer hoort

dan beseffen

wij hebben het

met z’n drieën

heel

heel  goed

gedaan


jij was jij

mooie woorden

gesproken vanuit mijn hart

jij was jij

zoals jij was

ik raakt je elke dag aan

nu raak ik de leegte aan

die jij in mij achterlaat

stel ik me soms de vraag

waar bij jij

nu jij niet meer

bij mij kan zijn 


vluchten nu het nog kan

gevangen in jouw

ontsponnen web

 van verlangen

waarin je hoopt

mij voor altijd te vangen

kijk ik naar jouw ogen

waarin de hoop geschreven staat

ik pak mijn spullen

begin te rennen

naar daar waar ik veilig ben

omdat ik  met niet

wil laten strikken

in een niet voor mij

weggelegd

verlangen voor een heel leven 


 speel de muziek van mijn hart

zachte trillingen

van het moment

ogen die elkaar raken

gevangen in een moment

van eeuwig verlangen

die maar tijdelijk zal zijn

kijk ik in je ogen

hoor de klanken

van je stem

die mijn hart

doen geloven

dat dit moment van even

misschien wel voor

altijd is


mijn hart huilt nog elke dag

momenten waarin

ik je soms

ineens mis

ineens raken mijn

handen de leegte aan

die jij achter liet

grijp ik mis

als ik je hand wil aanraken

omdat ik even vergeten ben

dat jij er niet meer bent

mijn hart huilt nog elke dag

om zijn tranenstroom

mij soms doen

vergeten

dat jij

echt weg bent 


ach het is maar een verjaardag

terug kijkend

op het afgelopen levensjaar

zie ik mezelf nog staan

aan het begin van de tijd

vol verwachting zag ik het

jaar aan

totdat ik nu ik terugkijk

dit jaar voor mij

misschien wel het beste was

wat ik ooit had meegemaakt

omdat ik mijn vleugels terug kreeg

om tot ongekende hoogtes te vliegen

waar ik meer dan ooit

mezelf kan zijn


stoffig hart

verborgen verdriet

dat ik niet aanraken kan

waar een vleugje stof

op ligt

kijken naar

een film waarbij

mijn tranen gaan vloeien

ineens voel ik me vrij

mijn tranen

halen het laagje stof

van mijn hart

van het verborgen

verdriet


ik tortel even

verzonken in gedachten

in de wereld van het moment

raak ik uit balans

omdat ik even jouw hand

ergens vond

aangeraakt verloren

gevoelens van lang geleden

waarin de liefde

ons samen bond

even terug in dit moment

van tortelduifjes spelen

terwijl we

al uit elkaars hart

zijn verdreven


gevangen namen uit een verleden

onze liefde

gevangen in de teksten

die we samen hebben geschreven

in de holte van een boom

om zo eeuwig

te zijn verbonden

met elkaar

het terug gevonden verleden

waarin wij nog aan het begin stonden

van de weg die we nu moesten gaan

aangeraakte tijden van weleer

waarin wij nog zo jong

en onbezonnen waren


daar ging het moment

stille ogen

die elkaar aankijken

even heel dicht

bij elkaar zijn

gevoelens van ineens verbonden

in het moment

handen die niet kunnen bevatten

wat er gebeurt

monden die twijfelen

wel of niet

dan ineens is het moment

verdwenen

is het gevoel

van even samen zijn

verloren voor altijd


langzaam vergeet ik

traag vergeet ik de tijd

van wat er was

hoe jouw naam

ook alweer mocht zijn

langzaam vergeet ik

te dromen

omdat ik niet meer weet

wat dromen zijn

langzaam vergeet ik de

werkelijkheid

om mezelf te ontmoeten

in een wereld

waarin ik niet meer weet

of jij mijn zoon

of man zal zijn


dromend wakker worden

ontwaken
in een mistige wereld
kijken door
de ramen van mijn ziel
langzaam
het besef laten komen
dat het leven
weer een aanvang heeft genomen
zachtjes mijn hand uitstrekken
naar de leegte
naast mij
dromend wakker worden
omdat in mijn dromen
jij nog steeds
naast me lag

als ik maar even mijn ogen sluit

dromen over

dat jij en ik

samen waren

in de dagen

van het nu

gedachten die me

in verwarring brengen

om dat wat er

altijd behoorde te zijn

langzaam

ontwaken

uit de droom die

nooit meer werkelijkheid

zal zijn

sluit ik snel mijn ogen

om zo weer even

bij jou te zijn


verloren tranen van gisteren

verscholen

in de nacht

waarin de sterren

even geen licht gaven

waar de maan

zijn ogen heeft gesloten

omdat hij het stralen

vergeten was

kijk ik in de

waas van het verlies van gisteren

door mijn tranen

naar de dag

die morgen

weer komen zal


geen gedachten meer om uit te spreken

gesloten

dagen van uren

die niet meer zijn

gevallen tranen

van de weken

van het vechten

waarin ik niet meer

mezelf kan zijn

ik raak even maar

mijn gedachten

aan jou aan

om zo te weten

dat ik nooit meer

jouw naam

liefdevol

uitspreken zal


vechter

stralende ogen

die me aankijken

het lijkt dat ik

de spijker op zijn kop

geslagen heb

ik kijk naar zijn

gezicht

dat ineens open gaat

die altijd zo gesloten was

ik vraag hem

wil je vechten of verliezen

waarop hij zegt

dat hij winnen zal

daarop geef ik hem de woorden

dan zul je nu aan het werk moeten

om niet te eindigen

in het verliezers kamp


dromenkamer

donkere avonden

waarin ik mezelf

zo gelukkig zag

de dromen die we

samen maakten

die we omarmden

in de dagen

dat we even elkaar

verloren waren

de dromen die

we vorm gaven

in de kamer van de hoop

krijgt ineens

een hele andere betekenis

omdat ik met jou

verlies

mijn dromen verloor


kun je mij een droom terug geven

verlamd van verdriet

die mijn armen

niet meer omarmen kan

vang ik mijn woorden

soms zomaar

met verstikte stem

ik schreeuw

ik huil

ik bid

kom terug

of ik deze dag

opnieuw over kan doen

omdat ik  mijn droom van jou en mij

zo graag nog een keer over en over  wil doen


mag er een ander film spelen

ontwaken

in een wereld

waarin ik met jou

samen was

waarin ik

elke dag even

jouw stem hoorde

waarin ik met jou

het leven zag

dan thuis komen

jou zien liggen

zonder dat je er

nog kan zijn

stort mijn complete wereld in

raak ik verstrikt in

het gemis van

dit moment

schreeuw ik tegen

alles en iedereen

haal me uit deze

afschuwelijke

verkeerde film 


maar het zijn niet jouw armen

alle tranen

die ik laat vallen

alsof er geen einde komt

aan mijn verdriet

het lijkt niet op te drogen

dat wat er van binnen stroomt

mensen proberen mij

te laten voelen

dat ze er voor me zijn

ze proberen me te troosten

ze willen me knuffelen

met me praten

maar het zijn niet

jouw woorden

die me geruststellen

niet jouw handen

die mijn tranen wegwissen

het zijn niet jouw armen

die mij troosten

in dit ongelofelijke

onbegrijpelijk

verdriet


dan sluit ik de deksel

ga maar slapen liefste

slaap maar de slaap

die je niet meer wakker laat worden

ik draai nog steeds jouw muziek

om zo toch je hart te geraken

in de hoop dat je nog weer zal ontwaken

ik besef ook wel

dat dat niet kan

alleen zou ik zo graag

even willen zeggen

dat ik het zonder jou  wel kan

al zal de wereld minder lijken te lachen

nu ik dat niet meer

met jou delen mag

ik sluit elke avond

de deksel van jouw

laatste rustplaats

zeg dan heel zachtjes

slaap lekker lieve man

weet dat ik je meer dan

wie dan ook

mis


wervelwind van emoties

wanhoop

woede

verdriet

soms nog lachen

omdat ik niet anders kan

onbegrip

denken

aanraken

dat wat er nog is

maar niet meer kan zijn

gedachten van een leven

die me doen beseffen

dat het zomaar ineens

anders kan zijn

niet meer weten

wat ik voel

wat ik denken kan

wervelwind van verlangen

naar dat jij

nu maar echt bij

kan zijn

kijken naar jouw ogen

die voor altijd gesloten

kijken naar het niets

wetende dat dit mij ook

zal worden ontnomen

dat ik je nu al

zo vreselijk mis 


ik daag hem uit

onverwachts

is hij van me afgepakt

mijn lief die

ik altijd weer zag

die altijd in mijn leven

was verbonden

met dat wat ik voelde

wat ik deed

nu hij is weg gegaan

zonder dag te zeggen

zonder dat ik hem

nog zeggen kon

dat ik zoveel van hem hou

zit ik verloren

in mijn wereld van onbegrip

schreeuw ik tegen de hele wereld

dat ik hem uitdaag

om mijn liefste weer

terug te geven

daar waar hij hoort te zijn

dicht bij mij


 zelfs de vogels vielen stil

in de ochtend

de laatste keer

dat ik je gezicht

nog echt kan zien

zonder de glans van een foto

raak ik je aan

terwijl ik

je voor de laatste keer

toedek

met de mantel der liefde

afscheid neem voor altijd

zwegen zelfs de vogels

die begrepen

hoe verdrietig

ik nu ben 

Hits: 129