serie 5

aan de achterkant van de schaduw

het verlaten
van de zon
om even in de schaduw
van het leven
te zijn
even geen mensen
die me raken
even gewoon
totaal eenzaam zijn
om daarna
de zon weer
te omarmen
de mensen weer
te laten komen
me weer laten raken
om zo aan de achterkant
van de schaduw
mezelf weer
tegen te komen

bezoek

samen gezellig aan de thee
pratend over onze levens
onze toekomst
ineens zit hij daar
de duif die alles hoort
die niets vergeet
te luisteren naar
onze verhalen
waarin hij
net niet
thuis
hoort

jaarringen

elk jaar dat verder gaat
krijgt een boom
een nieuwe jaarring erbij
die zijn leeftijd weer geeft
hoe ouder hij wordt
hoe minder buigzaam
hij blijkt te zijn
de mens
word ouder
krijgt soms wat meer rimpels
blijkt wat brozer te worden
toch zijn het de jaarringen
in ons leven
die het leven
zo bijzonder maakt
om dingen te
herinneren
die er waren

bent u gevallen

ze is de weg
al jaren kwijt
toch woont ze nog
steeds dapper op zichzelf
zo wil de zorg het tenslotte
ze ging even naar beneden
wat afval weg te gooien
terwijl ze beneden staat
voelt ze iets
langs haar gaan
ze hoort een doffe klap
ze kijkt opzij
ziet ineens een
mevrouw liggen
op de grond
heel lief vraag ze
bent u gevallen
ze heeft niet gemerkt
dat deze vrouw
van de flat sprong
ze loopt wat verdwaasd terug naar huis
met in haar gedachten
dat de wereld
wel heel onbeschoft
is geworden
dat iemand niet eens
meer een antwoord
geven kon

in de achterbak

wat paniek
in het huis
we zouden de as
van mijn vader
uitstrooien
op een illegale plek
als oud politieman
vind hij dat
vast te gek
we zijn wat spullen
bij elkaar aan het zoeken
we zijn wat in de haast
dan in de auto
broer
schoonzus
moeder
en ik
ineens vraag
mijn moeder
waar pa is
mijn broer zegt
zonder er bij
na te denken
hij staat
in de achterbak

stil heel stil

stil heel stil
luister ik naar het nieuws
met de tranen in mijn ogen
mijn gedachten
niet meer in staat
om te denken
door wat er gebeurt
heel stil van binnen
heel stil
omdat de
gedachten
aan wat nooit meer mag gebeuren
ineens toch
weer lijkt te gebeuren
nog stiller kijk ik naar de teksten
die ik zie
de tekens van medeleven
die er zijn
stil heel stil
hoop ik dat
de angst niet groter gaat worden
door de tranen om het verlies
stil
heel stil
sta ik stil bij dat
wat niet meer
mogelijk is

de muzikant

ergens verscholen in de straat
van het leven
zit hij stil te zitten
bespeelt de melodie
van de dag
glimlachend kijk ik
hem aan
ben daarna
extra dansend
door het leven
gegaan

hoeveel kikkers nog

terwijl ik sta weg te dromen
in jouw ogen
besef ik ineens
hoeveel kikkers ik
al heb gekust
zonder de prins
tegen te zijn gekomen
daarom laten we
het maar weer proberen
kijken of deze kikker
als een prins
kust

omdat er altijd licht is

soms even mijn ogen sluiten
om even de duisternis te ervaren
soms gewoon even geen licht zien
omdat het te schel is aan mijn ogen
al sluit ik mijn ogen
ik weet dat
wanneer ik ze ook weer open doe
er altijd licht
te zien is

vertrokken naar de horizon

gedachteloos
staren
naar dat wat er nog was
kijken naar de toekomst
de weg die ik zal gaan
mijn spoor volgen
in het leven
om uiteindelijk
in de horizon
op te gaan

gevangen dagen van het nu

dwalen door de dagen
van het even
overal zijn
kijken met de ogen
van dit moment
gevangen beelden
van heel even
die nu voor
altijd
gevangen zijn

Glazen vleugel
(een drieluik over het aankomen. het afscheid, het overleven)

(deel 1 Het aankomen)
Zijn glazen vleugels opgenomen
De nacht verdween langzaam
Hij pakte zijn glazen vleugels
Om dichter bij mij te zijn
Over afstand en tijd
Kwam hij er aan
Kuste me voorzichtig
Raakte teder mijn hart aan
Leefde in mijn leven
Zoals alleen hij dat kan
Stil verbonden
Door de tijd
Dat ons samen verbond
Eindeloze dagen van geluk
Eindeloze nachten van samen zijn
Telkens weer weten
Dat het niet
Voor altijd kon zijn

Deel 2 ( het afscheid)
hij legde zijn glazen vleugels neer
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
stil en teer
na het gevecht
met de dood
om te overleven
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
nadat hij de moet
opgegeven had
te vechten tegen
de gevreesde ziekte
hij legde
zijn glazen vleugels
neer
om zonder vleugels
voor altijd
op reis
te gaan

deel 3 ( het overleven)
hij is zijn vleugels vergeten
eenzaam staan
de vleugels die achterbleven
als een bewijs van
tastbaar zijn
strelende handen
over wat is geweest
strelende handen
om vast te houden
wat er altijd hoorde te zijn
langzaam zijn vleugels opnemen
die passend om me heen gaan
kijken naar de wereld
die met zijn vleugels om
mooier blijkt te zijn
verder vliegen met
zijn vleugels van kracht
om te leren dragen
dat er een engel
in mijn leven was

het is genoeg geweest

het leven heb ik lief gehad
ik heb elke seconde
dat ik leefde
de adem geproeft
ik heb gepakt wat mij
toekwam
van de donkere nachten
heb ik de lichtpuntjes gezocht
aangestoken zodat er licht was
ik heb gevochten voor mijn eigen geluk
voor het geluk van mijn kinderen
het was goed
nu is het genoeg geweest
nu de ziekte die niet meer te genezen is
mij heeft aangeraakt
is het klaar
ik sluit mijn ogen
ik sluit mijn mond
wil niets meer tot me nemen
omdat ik het
gewoon genoeg
vind geweest
wat leven was.

( spec voor Fenny)

en dan kijk ik in de spiegel

in de ochtend
als ik in de spiegel kijk
zie ik een totaal
ander persoon
dan die ik
in de avond
voor het slapen gaan
zag
ik zoek nog even
grondig in
mijn toilettas
naar het gezicht
dat ik gisteren zo
geweldig vond
totdat ik besef
dat de nacht
mijn gezicht
van een lach
voorzag

samengeknepen lippen

afscheid genomen
omdat het tijd was
om te gaan
stil gekeken naar haar ogen
die ze niet meer open deed
stille gedachten
die ze in zichzelf
laat malen
langzaam
laat ze het leven gaan
haar keus niet meer
te willen eten of te drinken
word door haar doorgezet
ze weigert haar mond te openen
om te drinken
het watje met het vocht
word door haar lippen
dicht te knijpen
een verloren handeling
ze wil niet meer
haar leven is klaar
ze ademt rustig
naar het einde
van haar dagen
om zo naar
daar te gaan