serie7
verloren sprookje
ach lief
zie ons nu
na jaren bij elkaar
de vlam is er nog
maar het vuur lijkt gedoofd
ach lief
ik raak soms je adem aan
in de nacht als je slaapt
vraag me dan af
waar ben je nu
ach lief
de prins
die de prins kuste
is allang niet meer
we zijn elkaar verloren
in de wereld
waarin sprookjes
geen bestaansrecht
meer blijken
te hebben
onbekende ontmoeting
verdwaald in de nevels
van mijn dagen
liep ik te zoeken
tussen de stenen
van het verleden
ineens kwam
jij in mijn leven
daar waar ik niet meer
openstond
voor dat wat
ik altijd zocht
ik heb je aangekeken
met de tranen van verlangen
in mijn hart
om je te laten
verdwijnen
in de nacht
onmogelijke gang
dwalen door de gangen
van het leven
kom ik soms
zomaar op een spoor
van onmogelijk verlangen
raak ik soms
zomaar een hart aan
waar ik niet in kan wonen
die niet past in
het leven dat ik leid
dan kijk ik soms
even om
naar waar ik vandaan kom
om zo te weten
dat mijn
levensgang nog steeds
door gaat
ik ben veranderd
samen aan de wandel
door ons verleden
waar we elkaar voor het eerst
echt zagen
zoals we zijn
kijken we om
naar het nu
waarin blijkt
dat wij beiden
zijn veranderd
met de tijd
kus de bloemen vaarwel voor mij
nu ik weet
dat ik mijn ogen
voor altijd zal sluiten
raak ik in gedachten
nog eenmaal de zomer aan
die ik niet meer zal voelen
vraag ik aan jou
om het te vertellen
aan de bijen
dat ik de bloemen
niet meer kussen zal
wil je ze dan vragen
of ze de bloemen
voor mij vaarwel
willen kussen
als ik ben gegaan
pluizen van verbinden
water en vuur
samen aan het praten
over wat we zo moeilijk vinden
als het over
de strijd om onze gevoelens
voor elkaar gaat
jij denkt na
steekt inmiddels
de zoveelste sigaret op
om in de zoveelste nevels
van onbegrip te verdwijnen
terwijl ik met mijn liefde
het vuur van jouw woede
probeer te blussen
met de water van mijn ogen
heel langzaam
zie ik je verder verdwijnen
langzaam stroom je weg
op het water
van mijn tranen
totdat ik je niet meer
door de opgetrokken
nevels kan
zien staan
even nog maar
armen te kort
liefde genoeg
maar niet genoeg
om aan
elkaar te geven
kijkend in je ogen
dan de stap
we gaan elk
ons eigen weg
zonder tranen
afscheid nemen
even nog maar
in elkaars armen
om daarna
als we ons omdraaien
met tranen over
onze wangen
echt
uit elkaar te gaan
vaders geur
gek vandaag
liep ik even
in de shop
waar allerlei geurtjes zijn
ik rook de geur
van mijn vader
ineens was ik weer
dat kind
dat nog steeds
schuilt in mij
ik heb het flesje aangeraakt
bijna teder
meegenomen
het laten inpakken
als een cadeautje
aan mezelf
voor de momenten
als ik me soms
onzeker voel
om even dat geurtje te ruiken
zodat ik weer
weet dat hij
er altijd
zal zijn
restanten van een leven
mijn hoofd gebogen
over de daden die ik zag
de gruwelijkheden
van mensen met macht
die uit onmacht
de meest gruwelijke dingen deden
een mens niet meer gezien
als een mens
maar als een dier
als een voorwerp
die ze sloopten
die ze vernederden
gewoon omdat
ze het konden
(herinneringen aan het bezoek aan kamp Auschwitz)
opstaan met open armen
de ochtend breekt aan
langzaam open ik mijn ogen
kijk naar de nieuwe dag
om hem weer te omarmen
om hem te begroeten
zoals ik altijd doe
gewoon omdat ik besef
dat ik elke dag
nog kan omarmen
omdat ik de nacht
weer heb
doorstaan
onmacht van de armen
reiken naar dat
wat er niet kan zijn
verlangen van houden van
pakken wat er voor handen is
toch zijn mijn armen
onmachtig omdat ze
jou niet meer
kunnen aanraken
daar waar jij er
altijd was
achtergebleven in verlangen
kijkend naar dat je gaat
geen armen meer
om je te bereiken
geen woorden meer
om te spreken
kijkend naar dat
wat we niet meer hebben
wat er ooit was
ik blijf achter in verlangen
naar de dagen dat jij en ik
nog een wij
waren
verdrongen dromen
gevangen in de tijd
van de nacht
lig ik te waken
bij de minuten
die me overvallen
langzaam tel ik
de schelpen die
me brengen naar de zee
van slapen
souvenir van onze liefde
de laatste maaltijd
van ons samen
het eten van
onze lievelings-maal
samen afruimen
samen nog een keer
elkaar omarmen
dan elkaar loslaten
ieder ons eigen
weg weer
gaan
soms wil ik even schuilen
in de dagen
van het overleven
waarin ik soms
jou niet meer zie
wil ik soms
even schuilen
in een ander huis
waar ik jou
dan weer
even dichtbij
mij voel
gevonden schatten
samen onderweg
in het leven
aanraken van dat wat we
samen vonden
kijken naar de schatten
van ons leven
die we samen
hebben gebonden
tot een rijk
verleden
waarin wij samen
elkaar
hebben gevonden
landschap in het klein
een landschap ontstaan
als een dans van
de elementen
ik zie de steden
ik zie een rivier
die door mijn land gaan
het hele landschap
van het leven
zie ik hierin gevangen
waarin ik mijn
eigen
stroom zal gaan
sporen van de zee
al lopend langs het strand
zie ik het ontstaan
de gedachten
aan de sporen
van de zee
overweldigend
raakt het mij
omdat ik zie
wat de zee
allemaal
word aangedaan
kleurrijk in de knoop
toen het leven
mij de uitdaging gaf
om de knoop die
was ontstaan te ontwarren
begon ik de knopen
op kleur te selecteren
zodat het leven
ineens
een kleurrijke
knoop voor mij was
terug in mijn kindertijd
dwalend langs het strand
waar de zee en zon
mij weer terug brengen
naar mijn jeugd
zie ik mijn speelgoed
aangespoeld liggen
van heel lang geleden
geniet ik weer
van het kind
dat ik in mezelf
terug vind
levensader
mijn leven
loopt niet altijd
even over het
rechte pad
gevangen in de uren
van de dag
kijk ik soms
achterom
om te zien
dat mijn pad
gekronkeld
was
soms is het leven niet zo lief
de liefde
die mij elke dag weer raakt
omdat ik in jouw ogen
kijken mag
bezie ik soms jouw ogen
waarin geschreven staat
elke traan
elke lach
die soms er voor zorgden
dat het leven
voor jou niet altijd
even goed verliep
de gevechten in het leven
met jou heeft gemaakt
zorgt er juist voor
dat jouw liefde me
veel dieper raakt
landschap van mijn herinnering
soms verdwaal ik in
mijn gedachten
denk ik terug
aan de dagen
met zijn hoogtepunten
en zijn dieptepunten
ik raak ze even
heel teder aan
omarm elk moment
omdat uit alles wat mij
is overkomen
de mens
die ik nu ben
is ontstaan
retour afzender
dwalend door het heden
kijk ik naar de golven
van de zee
die steeds als ze
het land aanraken
iets achterlaten
als een onwelkom
postpakket
sturen ze het
in de zee gegooide
afval
terug naar de afzender
die dus zijn eigen
troep
terug ontvangt
Verdwenen sporen
dwalen door het leven
waarin ik me soms zo verbonden voel
met dat wat er te zien is
bungelend tussen gisteren en morgen
verdwijn ik soms
ineens in het gemis
de sporen die
er altijd waren
die mij met iedereen
verbond
zijn dan verdwenen
omdat ik even
de weg in mijzelf
niet vond
omdat de cirkel nu rond is
gemaakt met mijn eigen handen
de bloemenkrans
die ik ooit als
zelf droeg
gemaakt om zo
vervlochten herinneringen
met het nu
zodat we samen
de cirkel
rond te laten
zijn
zodat we
beiden met elkaar
verbonden
zijn
nu kan ik het laten gaan
niets meer te zeggen
het was goed
zoals het was
ons bootje vol met liefde
de kleurrijke dagen
van ons samen
was het wat
jij mij gaf
nu geef ik je mee
aan de dagen van
niet meer samen
mogen zijn
nu kan ik het laten gaan
omdat de herinneringen
aan ons samen
mij zo
zullen sterken
om alleen
verder te kunnen gaan
klein eerbetoon
even langs mijn voorouders
elk jaar ga ik even kijken
hoe het graf
er nog bij ligt
even sta ik stil
bij hoe hun leven verliep
elk jaar zet ik
een klein eerbetoon
neer
zodat ze weten
dat er nog altijd
iemand is
die ze dankbaar
is voor het leven
dat ze hebben
door gegeven
herinneringen aan vroeger
gevangen beeld van toen
de vaas van mijn moeder
dat op de tafel stond
ze schonk vol liefde
haar liefde
in mijn kopje
om bij te praten
ze was er altijd
nu staat hij bij mij
in de kamer
met haar lievelingsbloemen er in
zodat ik weet dat
ze er altijd nog
met haar liefde is
als je besluit om te gaan
als jouw liefde voor mij
blijkt te verdwijnen
zomaar overdag
wil je dan de nacht
nog bij mij blijven
zodat dit iets
de pijn verzacht
als je besluit om te gaan
zonder dat je terug komen zal
wil je dan in de ochtend vertrekken
zodat ik de dag
kan wennen
aan een leven
zonder jou
vandaag huilt de hemel
de regen van de dag
raakt heel even mijn
bevroren hart aan
ik kijk omhoog
naar de hemel
die huilt
ik glimlach
omdat jij
altijd zei
als het regent
kom ik net weer
iets dichter bij jou
dan schud ik
mijn verdriet
van me af
omdat ik weet
dat jij
daarboven
naar me lacht
vervlochten gedachten
verdwaald in mijn gedachten
over de chaos die ik heb gemaakt
in mijn leven
over het aangaan
van contacten die
ik niet maar ontrafelen kan
kwam ik deze verkeerd versierde boom tegen
ergens zomaar in het bos
ik begon de draadjes van
plastic zakjes los te maken
terwijl ik zo bezig was
bleken mijn
chaotische gedachten
ineens te verdwijnen
als sneeuw voor de zon
jaarringen
soms kijk ik in de spiegel
dan zie ik de jaarringen in mijn gezicht
de stroompjes van het verdriet
de groeven van het lachen
de rimpeling van het leven
die ik eerlijk heb verdient
zomaar getekend
als jaarringen in een boom
die ik elke dag
met vertedering bezie
waar is de hemel
mijn vader die het leven
niet langer mocht omarmen
werd op een mooie dag in
mei begraven
mijn zoon en ik stonden
hand in hand
bij het vers gedolven graf
mijn zoon keek me aan
vroeg me de vraag
waar de hemel is
ik vertelde hem dat de hemel
boven ons is
zijn vraag waar opa
dan nu is heengegaan
vertelde ik
dat hij in de hemel is
met een diepe rimpel
boven zijn neus zegt hij dan
wat gek
opa ligt hier toch in de aarde
dus dan moet de
hemel
toch beneden ons zijn
even dichter bij jou
langzaam gaan
mijn armen naar de hemel
heel langzaam blaas ik mijn
adem naar omhoog
om je aan te raken
waar je nu bent
zachter fluisteringen
waarin ik zeg
dat ik je mis
dat het leven
anders is
even dichterbij jou
in deze nacht
om zo jou te laten weten
dat het leven
na jou
ook leven is
die ene roos
tussen alle mensen
stond hij daar
zijn ogen vol tranen
omdat wat was gebeurt
hij kon het niet bevatten
dat iemand zijn geloof
zo kan misbruiken
om zo te moorden
hij nam zijn roos mee
als teken van liefde
voor de wereld
die hij niet kon begrijpen
maar hij wist dat hij
bij al die mensen
die treurden moest staan
om zo te laten weten
dat niet iedereen
achter deze
daden gaat staan
als de zon vandaag niet voor je schijnt
te lang van je blijven houden
afscheid na jaren
beiden wisten we het
we waren klaar
met de tijd
die ons was gegeven
om samen te proberen
samen te blijven
tranen die stroomden
bij ons allebei
bij het afscheid
voor altijd
terwijl het leven
verder ging
besefte ik te laat
dat ik te lang
van je ben blijven
houden
voordat mijn hart
echt voor jou
dicht ging
achtergebleven verdriet
stille momenten
van het verlangen
dat soms nog
worden gevangen
in de momenten
dat ik even
jou weer raken kan
zacht strelen
de verlangens van
toen het nog kon
heel langzaam
begin ik te beseffen
dat ook aan verdriet
een einde komt
Hits: 223