serie8
vertel het me
laatste keer mijn armen
om jouw lijf
de tranen
die willen komen
die ik niet wil laten zien
langzaam
loslaten
terwijl ik wil schreeuwen
vertel me hoe ik
verder moet
nu ik niet meer
met jou
verder mag
in het leven
van jou en mij
blijf nog even
laatste avond
aanraken van
wat niet meer is
geen woorden meer
om nog te zeggen
stille momenten
van ieders gedachten
over hoe het zo
kon gaan
toch nog vragen
of je nog even wilt blijven
omdat ik nog niet
wil toegeven aan de pijn
van het jou moeten laten gaan
de laatste letter
langzaam
verwijder ik de letters
van jouw naam
van ons huis
om zo te beseffen
dat jij niet meer zal zijn
bij de laatste letter
breken de tranen door
omdat ik nog steeds niet
kan beseffen
dat ik jou
voor altijd
aan de dood
verloor
verdwenen zomer van vandaag
de geuren van vandaag
zijn verdwenen
nu de zomer
is meegenomen
door de wind
van de herfst
trage avonden vullen zich
met sombere geluiden
totdat ik
jouw lach hoor
in de stilte van de nacht
dan besef ik weer
dat de zomer is verdwenen
maar dat jij zorgt
dat de zon
blijft stralen
in mijn leven
soms als ik je niet meer raak
de nachten
waarin mijn tranen
nog steeds
soms zomaar
het kussen raken
waar ik slaap
soms zomaar
als ik weer eens
verschrikt op spring
omdat ik jou verwacht
soms weet ik dan
even niet meer
dat jij niet meer
op mijn wacht
groeien tot ik het licht raak
te lang in het donker gelegen
niet de kracht vinden
om de zon te gaan begroeten
langzaam begon ik
mijn benen te strekken
ging ik staan
ik groeide door de warmte
van het heden
door de stralen van de zon
langzaam ben ik
gegroeid tot ik het licht
kon raken
totdat ik
sterk genoeg was
om het licht
voor altijd
te vangen
mijn winkelwagentje van het verleden
heel mijn wereld
van het afgelopen jaar
heb ik langzaam
uit mijn winkelwagentje
van het verleden gepakt
om ze zorgvuldig
op te ruimen in
de kastjes van de herinnering
van het heden
om zo ruimte te maken
voor de nieuwe
herinneringen van
de toekomst
die weer op mijn
pad terecht zullen komen
samen op reis
naar daar waar
we niet wilden stoppen
met onze liefde
daar waar de trein
van ons geluk
ontsporen zal
jij gaat naar hem
die je meer lief hebt
dan mij
ik vraag je
hoe ik nu verder moet
nu jij niet meer
verder met
mij wilt
verdwenen dagen van toen
traag gaan de dagen
steeds verder met de tijd
ik voel het in mijn aderen
dat de tijd die was
niet meer terug komen zal
ik zwijg ben stil
kijk naar wat was
de dagen van toen
die verdwenen zijn
omdat ik
er met mijn
gedachten niet
echt bij was
ik wil alleen maar schreeuwen van verlies
het laten gaan
het loslaten
van dit moment
jouw adem
die niet verder gaat
ik kijk het aan
dan de kilte die mijn hart raakt
ik wil alleen maar schreeuwen
van verlies
maar mijn stem
maakt geen geluid
de stilte is
wat
jij achterlaat
schaduw naast de mijne
telkens weer
schrik ik op
als ik in de etalage kijk
van een winkelruit
ik zie je dan niet staan
terwijl je steeds
nog bij me bent
in mijn gedachten
langzaam
heb ik je laten gaan
de weg die jij vrijwillig koos
toch ben je nog
dag en nacht in mijn leven
jouw schaduw
zie ik steeds
weer naast de mijne
houden van is niet genoeg
armen die mij vastgrijpen
ik weet het nu al
dit is iets wat ik niet kan
ik weet dat ik van je hou
maar het is niet genoeg
jij zult altijd
terug keren
naar het leven
waarin jij
doet alsof je gelukkig bent
met je vrouw
gesprekken in de late avond
de stilte
breekt langzaam de avond
van de dag
wij zitten samen op ons balkon
te praten over
het samen zijn
onze vluchten
in het verleden
in het verlangen
naar dat wat
niet meer kan zijn
gesprekken in de late avond
waar we zo dicht
bij elkaar zijn
jij nam de liefde mee
wandelen door de straten
van de stad
had jij steeds
een tas die je bij je had
je vertelde alleen dat jij
vanavond iets bijzonders
te vieren had
bij het eten
opende jij de tas
gaf mij je tandenborstel
omdat jij besloten had
om voor altijd
met bij
mij te blijven
nu mag ze de zon omarmen
loslaten van de pijn
afscheid genomen
om lot te laten
armen die een laatste
knuffel geven
ogen die sluiten
handen die loslaten
adem die stopt
nu kan ze de zon
omarmen
nu mag ze
rusten
na haar gevecht
dat was een liefde
even ineens
alsof de aarde stil staat
zie ik jou daar zitten
verzonken in je eigen wereld
zonder dat je mij ziet
ik kijk naar jou
zie dat je afgevallen bent
ik zie dat je anders kijkt
het raakt mijn hart aan
die een extra slag maakt
ineens weet ik het
jij was de liefde
die me ooit
eens diep
heeft geraakt
vaders handen
afscheid van hem
die zijn leven lang
voor mij heeft gezorgd
afscheid na zijn strijd
hij mocht gaan
stille momenten
van het aanvaarden
dat ik zijn zoon
voor altijd
mag zijn
niet uitgesproken woorden
woorden die
ik nog met je wil delen
om je te laten weten
hoe het nu met mij gaat
ik praat en zeg van alles
maar besef steeds weer
dat wat ik nu nog tegen je zeg
jij niet meer raakt
de woorden die maar blijven komen
doen me steeds weer beseffen
dat ik niet meer met je praten
kan
weggegooid verleden
mijn handen
konden het niet langer
vasthouden
het verleden van
dat wat wij samen
dachten te hebben
in onze jonge jaren
afgedankt
omdat ze niet meer
voor jou en mij
van waarde
waren
de zoete geur van vergeten
de dagen van het gemis
raken soms mijn gevoel nog aan
dan ruik ik ineens de geur
die jij altijd droeg
die ik al herkende van veraf
ik wist dat jij het was
nu je bent gegaan
denk ik soms
dat jij er bent
als jouw geur
die een ander draagt
ineens weer
mijn hart
aanraakt
omdat ik me soms zo half voel
als ik opsta
weet ik het al
deze dag is niet de dag
die ik zal koesteren
dan ineens mis ik jou
meer dan ik soms zou willen
herinner ik me weer
onze lach
dit is dan een dag
waarin ik mezelf
wederom zal moeten omarmen
omdat ik me niet compleet voel
zonder jouw lach
in vogelvlucht gevangen
op de vlucht
voor het alledaagse
roep ik in verlangen
de dagen van vandaag
vlieg ik terug
naar het verleden
omdat ik was vergeten
mezelf mee te nemen
haal ik me in
vogelvlucht
weer op
om zo totaal
mezelf
bij jou te zijn
het schaamrood op mijn kaken
terwijl ik de afwas doe
vertel ik jou
dat de liefde van toen
weer mijn hart h
heeft aangeraakt
dat hij plotseling verscheen
zomaar aan mijn deur vandaag
mijn hart sloeg twee slagen over
even was ik weer verdronken
in zijn ogen
jij zwijgt in alle talen
kijkt me met ogen vol vragen aan
met het schaamrood op mijn kaken
heb ik je verteld
dat ik naar hem terug wil gaan
gesloten verlangen
gevangen uren
van verlangen
in schemerige uren
van de nacht
waarin ik mijn armen
om jou heb gelegd
mateloos verlangen
in de uren die niet meer
komen in het gevoel
van toen
gesloten verlangen
door de sloten die
niet meer open gingen
omdat mijn hart
teveel
was gekwetst in het verleden
verloren dromen van gisteren
dromen die ik had
als kind van heel lang geleden
dromen die ik wilde waarmaken
die steeds net buiten mijn
bereik lagen
in die tijd
terugkijkend op de verloren dagen
de dromen die gevangen zijn
die zijn losgelaten
omdat de droom
in de werkelijkheid
niet de droom was
die had bedacht
spiegeling van verloren liefdes
wankele bootjes van verlangen
waarin de liefde
averij leed
gespannen verwachtingen
die niet konden worden waargemaakt
waar de liefde
de liefde niet kon vasthouden
spiegelingen in het water
waarop wij dachten
te kunnen blijven varen
totdat bleek
dat de liefde niet
was opgewassen
tegen de stormen van de tijd
de verwrongen lach
mijn lach
is niet meer de lach
die hij ooit dacht te zijn
soms lach ik maar
omdat men het verwacht
ik laat niet mijn echte gezicht zien
die vertrokken van de pijn
soms niet eens meer
de lach op een
andermans gezicht
kan zien
in de stilte van het uur
afgesproken
om de laatste restjes
die ons verbinden
af te handelen
praten over waarom
we gaan stoppen
waarom niet meer verder gaan
met elkaar
zoals volwassenen het doen
ik beheers me totaal
in de stilte van het uur
terwijl ik het liefst
jou wil zeggen
dat ik zo baal
dat wij niet
samen verder gaan
hier zal ik waken
voor altijd
was je aan mijn zij
mijn laatste dagen
waren zwaar samen
jij en ik
aan het einde van
onze tijd
besluit genomen
samen zouden we
naar het paradijs gaan
ik heb je in mijn armen genomen
samen vielen we
in de eeuwige slaap
en de tijd die voorbij gaat
samen nog genieten
van de dagen die er zijn
kijken naar de toekomst
die er nog is
de tijd tikt achter hun
steeds verder
toch blijven zij
samen zitten
om de toekomst die nog
voor hen ligt
in te vullen
met de liefde
die hen nog
steeds samen brengt
ach
tussen de dozen
met allerlei rommel
zag ik hem daar liggen
zijn armen gespreid
zijn benen gekruist
een gat in zijn rug
ik dacht ach
dit keer hangt
hij niet te drogen
maar ligt hij
tussen de rommel
met de afdankertjes
van het leven
ze vliegen uit
jaren voor ze gezorgd
ze alles gegeven
wat ze verdienden
en soms zelfs nog meer
aan liefde geen gebrek
voor mijn kanjers die
voor mij de zon waren
ze vliegen uit
zijn klaar voor de wereld
waarin ze
het leven
zullen omarmen
schimmen uit het verleden
de stilte van de dag
gevuld met trage geluiden
van de avond
staan jij en ik
die even weer samen zijn
te kijken
naar de zon die
langzaam gaat
dan raak ik even
jouw hand aan
zeg even dat
ik van je hou
met wie ik verbonden ben
voor het moment
dan blijven we stil staan kijken
we weten beiden
dat de schimmen uit het verleden
ons weer in halen zal
knuffel de hemel even voor mij
loslaten van mijn dromen
loslaten van dat wat er was
langzaam ogen sluiten
dromen dat jij nog even was
dan ineens open ik mijn ogen
het is alsof jij weer
even hier bent
ik kijk naar de hemel
en zie dat je me een knuffel stuurt
zodat je weer heel even
bij mij bent
toen het doek viel
geen buiging
voor de show
geen bemoedigende klopjes
op mijn schouder
niets was er
toen ik besloot
om te stoppen
met ons
om terug te keren
naar de ik
die ik wil zijn
het doek viel voor
de rol die ik
was gaan spelen
voor jou
waarin ik mezelf
niet eens meer
herken
als het licht het even niet doet
de nachten
die soms zomaar
niets meer raken
die verstopt in het nu
soms niet meer
kunnen zijn
daar waar ik dan
mezelf verlaten vind
in armen van de nacht
ben ik soms
even zo blij
dat ik zomaar
even in het donker
uitrusten mag
symbool van kracht
ondanks alle stenen
ondanks dat er nergens
zon was te vinden
zag ik hem staan
stralend rechtop
deze bloem
die vertelde
dat zijn kracht
niet door licht gedreven is
maar door te overwinnen
in de strijd
om te overleven
gevallen traan om wat niet was
woorden
die een naam vertellen
die rust vond
in het zijn
tranen die
elke dag van binnen
nog vallen
omdat het niet meer
mag zijn
langzaam
beseffen
dat ik dit dragen moet
het besef dat
wat niet was
maar wat ik
zou graag zou
willen dat het
zou zijn
het regent niet altijd
langzaam de stappen zetten
op de weg naar
waarheen dan ook
sterke benen
die nu even niet meer zo sterk lijken te zijn
gebogen hoofd
omdat het even niet meer
rechtop kan staan
staren naar daar waar
de leegte is ontstaan
waar jij altijd was
de eerste zonnestralen
raken ineens
jouw graf aan
ik voel een glimlach ontstaan
weet dan ook
dat het niet altijd zal regenen
nu jij niet meer
bij mij mag zijn
omdat ik je bijna verloor
door de straten
van het leven
waarop elke hoek
de kapers staan
de stokers die ons
hoe dan ook
uit elkaar willen drijven
kijk ik je steeds weer aan
wetende dat wij samen
het zullen weerstaan
omdat wij samen
al zoveel momenten
van het elkaar bijna verliezen
hebben doorstaan
stille ochtend
zonder woorden
zijn we gaan slapen
omdat wat we wilden zeggen
alleen nog maar meer
ons zou verwijderen
opstaan
kijken naar de restanten
van de avond
kijk ik naar jouw ogen
waarin ik de vonk
van liefde
niet meer vind
omdat het nog steeds raakt
diep van binnen
dat stemmetje
dat zegt het is niet waar
hij niet
stil van binnen huilen
om een te vroeg verloren leven
door de ziekte die
iedereen steeds neerhaalt
gesproken woorden
die niets kunnen verzachten
stil kijken naar zijn foto
die me om de twee jaar
weer zo intens raakt
kijk ik met tranen in mijn hart
die een uitweg vinden in mijn ogen
naar hem die te jong
afscheid moest nemen
van het leven
dat nog zo vol
geheimen voor hem lag
de tijd heeft de tijd ingehaald
onze boefjes
nu inmiddels al aardige knapen
die door ons samen
hun twee vaders
nog telkens
hun streken uithalen
zien een groot bad
voor we het wisten
zaten ze erin
riepen heel voldaan
dat ze helemaal zelf
in bad waren gegaan
we stonden even vreemd te kijken
omdat ze toch maar mooi
in een monumentaal bad
waren gaan zitten
waar een ieder ze zag
omdat je soms verliezen moet
mijn ogen staren
naar jouw lach
de onbekende kant
van jou die ik niet meer ken
ik hoor je praten
over een verloren liefde
die nu nog is
ik raak je even zachtjes aan
zeg dan dat je
vrij bent
omdat ik weet ik ga je verliezen
naar daar waar ik
zonder jou
verder zal gaan
staren naar het niets
gevangen in de schimmen
van het verleden
stond hij daar
te staren naar
dat wat er niet meer was
hij droomde weg
over wat er morgen
zou kunnen komen
maar vandaag
vergat hij
er echt
te zijn
geur van even
dwalend door de tuin
van vandaag
dwaal ik even met mijn
gedachten terug
naar het nu
raak ik even maar
weer jouw hart aan
waarin ik verloren was
kijk ik naar jouw ogen
die er altijd zijn
met de blik van liefde
dan weet ik weer
dat ik weer
thuis zal zijn
daar waar ik altijd zal zijn
mijn ogen dwalen
door de uren
van het leven
ik vang soms zomaar
een glimlach
die me raakt
dan weet ik
hoe het leven
ook zijn sporen geeft
ik zal altijd daar zijn
waar het licht
mijn lach
vangt
carrousel van het leven
als een wervelwind
raak ik verstrikt
in het leven
met al zijn
pieken en dalen
worstel ik me
omhoog
uit de grootste storm
om mezelf
te omarmen
in het carrousel van het leven
waar ik mezelf
weer ben
gevangen metrobeeld
gedender door het leven
iedereen
zo in zijn eigen wereld
de ene al lang onderweg
de ander gaat net
met de blik van onbevangenheid
kijkt hij nog rond
terwijl ieder ander
verzonken in eigen gepeins
in het spelen van een spel
ineens niet meer het spel
dat leven heet
begrijpen
om erin mee te spelen
Hits: 158