verdwalen3

oh God we zijn oma vergeten

heel druk met de reis

met dat wat we allemaal mee moeten

inpakken rennen

naar de taxi die ons ophaalt

oma in geladen

het vliegtuig gaat

we zijn eindelijk bijna te laat

we rennen samen met de rolstoel

naar de gate

om tot onze grote verbazing te ontdekken

dat we in onze haast

oma zijn vergeten

die nog ergens

zonder rolstoel

bij de douane

staat

zoveel kleuren om me heen

verdwaald in het verlangen

naar de dag

raak ik verstrikt

in de kleuren van de nacht

worstelend met de dingen

uit het verleden

het verlies dat

ik telkens moest laten zien

vecht ik me

door de nachten heen

om te ontwaken

in een wereld

met kleuren om me heen

dit keer geen macaroni

telkens als een relatie

niet kon worden

wat het zou moeten zijn

at ik macaroni

omdat het zo’n smakeloze

maaltijd moest zijn

dit keer heb ik

besloten dat de maaltijd

extra lekker mocht zijn

omdat ik dankbaar ben

dat ik je kon

laten gaan

het toilet

lief

samen worden we ouder

vroeger liepen we van kroeg naar kroeg

om daar onze feestjes te vieren

geen avond te lang

we keken alleen maar naar de nooduitgang

nu we samen door het leven sjouwen

gaan we van museum naar museum

om daar als eerste te kijken

naar het toilet

omdat we

door onze leeftijd

daarin de meeste tijd

verdrijven op dit punt

van ons leven

het zal zijn zoals het zal zijn

lopen door de dagen

waarin afscheid

zo centraal staat

waarin ik ontdek

dat de liefde niet kan zijn

wat het moet zijn

waarin ik extra afscheid neem

van mijn vader

die al lang gegaan is

het zal zijn zoals het zal zijn

maar toch

dit verdriet

is net even teveel voor mij

raak mij raak me meer

raak mij

diep in mijn ziel

diep in mijn wezen

in mijn hart

raak mij

waar je kan

en dan raak me nog meer

dan je beseft

zodat ik weet

dat jij het bent

waardoor

ik te raken ben

dwars door al

mijn beschermlagen

heen

zo net voor het slapen gaan

(voor mij lief)

de dag had zijn stormen

die mijn raken

door mijn ziel

die mijn gedachten laten razen

gevoelens die even

zoeken naar een plaats

om te landen

te onrustig omdat de slagen

van mijn hart

steeds nog zeggen dat er nog

iets mist

ik pak mijn telefoon

bel naar jou

om even je stem te horen

die zegt ga maar slapen lief

ik hou van jou

en je weet

dat ik er altijd

voor jou zal zijn

dan komt de rust in mij

de dag verdwijnt

ik weet dan dat ik

deze nacht

weer niet alleen zal zijn

hoog in de lucht

de wind speelt er mee

de dansende stukken wasgoed

van onze liefde

die we altijd laten zien

telkens als ik de straat in kom

onze was zie hangen

zo lekker dicht bij elkaar

zo samen één

weet ik weer

dat thuiskomen bij jou

meer dan samen zijn

dwalen door onvermogen

steden vol licht

die ik met

mijn handen aanraak

mensen met ogen

die me aankijken

vol met liefde

vol plezier

ergens raak ik het niet

omdat ik gevangen

in het verdwalen

van onvermogen

mezelf

verlaten heb

ik zou het anders doen

tot in mijn kern geraakt

door het verlies van dit gevoel

tot in mijn wezen gekraakt

door het uitspreken van de woorden

die nooit hadden mogen worden gezegd

huilen omdat ik niet weet

wat ik moet

ik zou het anders doen

als ik het nog een keer

zou mogen proberen

dan zou ik veel duidelijker

zijn in het hoe

het volle licht

de avond heeft de nacht

laten komen

ik kruip in jouw armen

raak je lichaam aan

jij doet het licht uit

sluit je ogen

kruipt dan ook

tegen mij aan

ik streel je verlangens

dan ineens hoor ik je

een andere naam zeggen

van iemand die

niet meer naast je kan staan

ineens is het licht volop aan

in mijn gevoel

ineens slaan alle stoppen door

ineens begrijp ik waarom

jij altijd het licht uitdeed

waarom ik altijd

in het donker moest staan

in al haar eenvoud

daar staat ze

te staren naar

dat wat er lijkt te zijn

maar er niet werkelijk is

al de pracht en praal

al de schittering

die men laat zien

terwijl zij weet

dan het zien

dat er nog

steeds mensen

die liggen

te bedelen

omdat ze geen geld

geen eten hebben

geen geld

voor een huis

zij weet het

wat ze zag

boos is ze nu

op al dat goud wat

er blinkt

in Vaticaanstad

laat het stromen

langzaam komen mijn tranen

van het gemis

dat al jaren duurt

langzaam

druppelen ze

naar het verlossende gevoel

verdrietig kijk ik

naar dat wat was

maar nooit meer

kan zijn

stil laat ik het gebeuren

mijn tranen waterval

die me

zullen brengen

naar mijn geluk

geen plaats meer

nergens een plaats

waar mijn hart veilig

kan rusten

plaatsen genoeg

om even te zijn

toch is er nergens

een plek

waar mijn hart

dichtbij een ander hart

zichzelf mag zijn