verdwalen4

achter tralies

zomaar ineens

zit mijn gevoel

achter tralies gevangen

door de woorden

ineens kan ik

niet meer voelen  wat ik voelde

ineens lijkt  het gevoel

vast geraakt

door de harde woorden

die jij midden

in mijn gezicht

zegt


tederheid

langzaam 

mijn handen strekken

om zo de lucht

in beweging te brengen

langzaam  ademen

om zo de lucht te klaren

om het tel laten zijn

langzaam mijn gevoel

laten spreken

om zo te zeggen

dat tederheid

met woorden

zoveel meer 

kan zeggen

dan men denkt


ineens 

de zon scheen

de warmte

raakte me aan

ineens raak

ineens was jij daar

stond ik

als een verdwaasde puber

ineens te kijken

 naar jou

met je lach

was ik ineens

weer van de wereld

 waar ik al een hele tijd

te veel 

aanwezig was


als je fluistert dat je van me houd

de nacht 

heeft zijn wintervacht

aangetrokken

ik ril van de kilte die ontstaat

ik zit verscholen in mijn winterjas

om de dagen te laten komen

ineens heel zacht

zomaar in de nacht

ineens jouw stem

die zegt

ik hou van je lief

ben zo blij dat je

in mijn leven bent


dag vriend

het gevecht

van even naar heel lang

het gevecht van nu tot later

het gevecht dat duurt

ik kijk er na

laat hem weten

dat hij mag gaan

ik zeg dag

wens hem een goede reis

vraag hem om een mooi

paradijs voor ons te maken

om zo hem een taak te geven

om die te volbrengen

voor als wij mogen komen

om weer samen te zijn


hij en hij 

(deel 1)

samen onderweg

hij en hij

al een leven lang

zorgzaam als hij is

voor de man die hij lief heeft

helpt hem

over elke drempel

op elke stap die hij zet

samen zitten ze daar

tegenover elkaar

alsof ze samen

voor altijd

op reis

naar daar heen

gaan


hij en hij 

(deel 2)

hij laat het maar gebeuren

dat wat er moet zijn

met zijn levensgezel

gaat hij op reis

stil kijkt hij 

met verliefde ogen 

naar hem

hij vraagt hem

of ze het samen zijn

goed hebben besteed

een stille glimlach

van de overkant

verteld hem

dat ze samen

goud zijn


de maan was oranje

al rijdend in mijn auto

onderweg naar huis

door mijn hoofd

spoken zoveel verhalen

van de afgelopen dagen

de uren die zijn geweest

ik kijk rond

ik luister naar de muziek

ineens zie ik 

de maan is zelfs 

oranje gekleurd

en ik besef

dat zelfs de natuur

met ons mee huilt


zo klein ineens

hoog geklommen

trappen hoog gekomen

om helemaal boven in de toren

te kijken naar dat wat

zo groot leek

ineens zo klein is

dat ik het niet eens besef

dat ik van deze hoogte

voor iedereen

ook heel 

nietig ben


wat zal ze lachen

ze heeft haar zin

ze weet het ook

dat het haar gelukt is

ik hoor haar lachen

in haar vuistje

ze heeft hem

in haar macht

ze is blij dat het is gelukt

nu kan ze hem voor altijd dwingen

om bij haar te zijn

nu kan ze hem dwingen

mij te verlaten

om alleen voor 

haar te gaan


gevangen glas

open van mijn ogen

stil staren naar de ramen

die verder zijn dan ik 

ze zien inmiddels het licht

teder raak ik nog

even jouw ogen aan

voordat je ze zal openen

even maar kus ik je op je mond

met de wetenschap

dat ik ook vandaag weer weg zal gaan

om bij je terug te komen

omdat onze liefde

gevangen is

in breekbaar glas


de lange gang

ik zie hem lopen

gebogen onder de opgelegde last

hij zal moeten omdat het een eer is

hij wil niets liever dan terug

naar waar hij vandaan kwam

de lange gang

met al die trappen

als een dief op weg

naar de ophang paal

hij loopt daar

met het juk van God

hij is nu de zoon van Petrus

terwijl hij gewoon

maar mens wilde zijn

Hits: 59