verdwalen5
praten over afscheid
twee mensen
gevangen in een beeld
die praten in het geweld
van de stad
samen nog een keer kijken
of het gaat
samen besluiten
dat het beter is
om afscheid te nemen
van het leven met elkaar
ieder weer een eigen kans
op het geluk
van de dag
samen gaan ze ieder
weer hun eigen weg
waar de liefde op hun pad
zal komen
waar ze weer
in een hart gaan wonen
waarin ze zich
thuis voelen
komen
samen gaan we verder
onze schaduwen gevangen
in een moment van heel even
dicht bij elkaar
zoals we al jaren doen
ieder op zijn eigen pad
waar we elkaar weer kruizen
om zo weer samen verder te gaan
even maar stil staan in elkaars samenzijn
praten over heden
over verleden
maar altijd volop
genieten van elkaar
jij en ik
vrienden niet voor heel even
niemand die had aan zien komen
dat wij nog steeds
als beste maatjes
als beste vrienden
nog steeds
samen door het leven
gaan
schuilen in jouw jas
de koude nacht
haalt me in
ik weet niet meer
waar ik schuilen kan
tegen de weergoden in
dan zie ik je daar staan
met je jas van metaal
ik kruip onder je jas
zodat ik geen last meer heb
van de regen en de kou
ik g slapen
in mijn dromen
waarin ik
verlang naar jouw jas
waarin ik altijd
schuilen mag
beveiliging
mijn hart
bewaakt met de
de beste beveiliging
die er bestaat
alle dectoren
ingeschakeld
alles klaar gezet
om te voorkomen
dat jij bij mij
binnen geraakt
toch is het je gelukt
al begrijp ik
nog steeds niet hoe
je mijn hart hebt gekraakt
je hebt mijn wereld
op zijn grondvesten
laten schudden
van onzekerheid
totdat je ontdekte
dat de beveiliging
jou ook weer buiten
sluit
terwijl ik stik in mijn tranen
mijn tranen
stromen rijkelijk over mijn wangen
ik weet niet anders dan dat het
zo zal gaan
ik huil mijn tranen
omdat ik niet anders kan
ik stik in mijn tranen
ik stik van verdriet
ik weet niet meer
hoe ik zonder deze tranen
los kan komen uit
mijn verdriet
ik zie hem zitten
als een koning
op zijn troon
zit hij daar
te kijken naar dat wat
de anderen achter lieten
die daar al voor hem zaten
kijkend naar de mensen
onder hem
voelt hij zich een koning
van de straat
omdat het beeld
al eeuwen oud
door zijn voedselrestanten
langzaam
verdwijnen gaat
de wolven komen
na het geluk
langzaam
mijn deel aanreikt
komen de wolven
eraan
om jouw hart te stelen
omdat men vind
dat wij niet samen gaan
de wolven met hun verscheurende tanden
die ons uit elkaar zullen scheuren
met hun oordelen
met hun onmogelijkheden
ik weet het
dat het gebeuren zal
toch zal ik met jou het aangaan
zonder enig gevoel van spijt
en jij komt nooit meer thuis
ik open mijn ogen
kijk de slaapkamer rond
raak even de plek van jou aan
voel dat je er niet ligt
ik sta op
hoop op de geur
van warm brood
van gebakken ei
van kaas
van verse koffie
loop de keuken in
zie je in gedachten staan
ik omarm
de leegte
die er ontstaat
ik besef opnieuw
dat jij nooit meer
thuis komen zal
zo ver weg
te ver weg
om hem even
te kunnen omarmen
om even bij hem
te kunnen zijn
te ver weg
om hem te zeggen
dat het goed komen zal
dat het leven
zijn weg
weer naar hem vind
net te ver weg
om hem te troosten
terwijl
ik in gedachten
zo dicht bij hem ben
ik koester de dief
terwijl wij dromen
door de straten van de liefde
kom ik bij jouw hart aan
waar ik door het bord
verboden toegang
niet naar binnen mag gaan
ineens zie ik de dief
die alle verboden
overbodig maakt
die zijn gang gaat
de liefde
die zelfs de dikste sloten
kraakt
de woorden die sloegen
stilte die ontstaat
om de woorden die ji
laat zijn
stilte om de woorden
die meer stuk maakten
dan alleen een leven lang
ik keek naar jouw ogen
zag de leugens staan
ik hoorde het verdriet
van het niet meer beseffen
dat het niet anders zou zijn
stilte om de woorden
die zo hard sloegen
dat ik niet meer
kon zeggen
blijf maar bij mij
Hits: 52