verhaal1

kerstfeest voor Rico

(een modern kerstverhaal )

“Verrek zeg wat staat hier nu bij het grofvuil” zei de man met een zwaar Amsterdams accent. Terwijl hij langzaam dichter bij kwam, begon Rico zich onbehaaglijk te voelen. De kou en de honger maakten dat hij zich erg verlaten voelde. Hij moest terug denken aan wat er gebeurt was en hoe hij hier terecht was gekomen. Hij hoorde nog de stem van de man van de dierenwinkel die over hem sprak met zijn vrouw. De woorden begreep hij niet, maar het gevolg ervan had hij vannacht ondervonden. Plotseling was hij opgepakt en in een te kleine kooi gezet en op straat beland. De vrouw riep hem nog na dat zo’n minkukel zonder veren alleen maar een opvreter was, en geen geld in het laatje bracht. Dit was inmiddels de tweede keer dat dit Rico was overkomen.
Sinds zijn oude bazin was overleden en hij uit intens verdriet al zijn veren uit getrokken had was hij verhuisd naar een koude woning in de achterbuurten van Amsterdam. Daar had hij 1 nacht gewoond en werd weg gebracht naar de dierenwinkel waar hij 1 week had gewoond. Tijdens zijn verblijf in de dierenwinkel werd hij meerdere malen uitgelachen en men verweet hem allerlei ziekten die hij niet eens bij naam kende.
Het ergste was nog wel de zoon van de baas van de winkel, die telkens probeerde een stokje in zijn ogen te steken en naar hem spuugde. Eén keer slechts was het de jongen gelukt om raak te prikken en Rico voelde nog steeds de pijn van de tak die hij in zijn oog had gekregen. Er liep nog steeds vocht uit. Soms kwam er een man in de winkel die dan zacht tegen Rico zei, dat hij de mooiste papegaai was die hij ooit had gezien en dat hij niet meer moest huilen. Rico voelde de warmte in de stem en begon meteen echt te huilen waardoor zijn verwonde oog nog meer pijn ging doen en nog meer ging ontsteken. Dit alles schoot door Rico zijn kopje terwijl hij nu weer gespannen wachtte op wat er komen zou.
De man krapte eens achter zijn oor en trok langzaam het doek weg. “Tjeemig, wat is dit voor een lelijk ding” ontschoot hem. Rico voelde zijn hart in zijn schoenen zinken en terwijl hij probeerde om zo lief en afhankelijk mogelijk te kijken zakte de man door zijn knieën. Hij bleef peinzend voor zich uit zitten staren en mompelde wat voor zich uit.
Opeens werd de kooi met Rico opgepakt en belande Rico in de cabine van de vuilniswagen, waar het behaaglijk en warm was. Rico begon van enthousiasme kreten uit te slaan. De man keek Rico aan en bromde :” Zo lelijk ding nog krijsen ook, als je dat nog 1 keer doet dan gooi ik je zo in de vuilverbrandingsoven.

Rico begreep hier helemaal niets van, z’n eerste baasje vond dit toch altijd erg leuk en dan kreeg Rico toch een pinda .Terwijl de mannen in de cabine overlegde wat ze nu met dit vreemde geval aan moesten, begon Rico zich wat op te doffen.
Toen die voltooid was begon Rico met zijn mooiste stem, luidkeels te zingen: “Het is koud zonder jou” een lied wat hij nog kende omdat zijn vroeger bazin, een fan van Andre Hazes, dit regelmatig had opgezet en luidkeels meezong. Rico had met moeite geleerd hoe dit lied melodisch in elkaar stak en krijste de alleen de melodie. Vroeger toen Rico nog bij zijn bazin had gewoond en de oude vrouw wat triest was, werd ze hier altijd vrolijk van.
De mannen keken elkaar eens aan in de cabine van de vuilniswagen en begonnen tegen de kooi te slaan omdat ze het gekrijs zat werden. Rico sloeg daarop tegen de wanden van de kooi, en zijn vleugel kwam lam te zitten tussen de spijlen. De man die Rico had gevonden opperde het idee, om de kooi met papegaai maar af te geven bij gevonden voorwerpen. Maar dit idee werd verworpen. Plotseling zei de man die naast de andere man zat, dat als deze papegaai zou kunnen praten dat dan, zij wel eens grof geld zou kunnen opbrengen, en dat hij ooit eens had gelezen dat het te maken had met de tong die op een bepaalde manier vast zat aan de huig en als dit los werd gemaakt dat dan de papegaai kon leren praten. En zo gebeurde het, Rico werd gegrepen en plotseling voelde hij dat zijn snavel open werd getrokken. Met zijn éne goede oog zag hij een vreemd voorwerp richting zijn snavel komen en opeens voelde hij een vlijmende pijn, de smaak van bloed, en… hij viel flauw….
Na een uurtje of twee kwam Rico eindelijk bij en zag dat hij inmiddels niet meer in de cabine zat maar in een grote ruimte zat waar alleen maar stoelen stonden, de pijn in zijn mond was nog steeds niet over, en Rico probeerde zijn met moeite geleerde zin: “Koppie Krauw” te zeggen, wat er uit kwam als “Koffie lauw”, Rico probeerde het nog een paar keer, ondanks de pijn, maar het werd er niet duidelijker op. Rico probeerde nog een zin die hij kende: “Rico lief” wat er uit kwam als: “Pico pief”.
Moedeloos liet Rico zijn koppie hangen, en probeerde zijn koppie onder zijn lamgeslagen vleugel te stoppen. Langzamerhand viel Rico in slaap.
Rico schrok wakker van een luide bel en geroezemoes om hem heen. Toen hij zijn beide oogjes open deed zag hij allemaal gerimpelde gezichten en grijze haren. Rico herkende dit van zijn vroeger bazin en voelde dat hij eindelijk thuis was gekomen. De “OH’s” en Ah’s waren als een weldadig bad. Rico begon met zijn mismaakte stem het lied “Het is koud zonder jou” te krijsen. De mensen die om hem heen stonden luisterden vol aandacht en een paar mompelden iets. Plotseling riep een oude krakerige stem: “Het is het is koud zonder jou” van Andre Hazes, en iedereen was helemaal stil, terwijl Rico door krijste. “Ja, het klopt”, “Wat een mooie stem”, “bravo”, hoorde Rico om zich heen.

En door al die bemoedigende woorden begon Rico nog harder te zingen. Een paar stemmen begonnen de tekst te zingen, anderen humden de tekst. Rico voelde zich voor het eerst sinds lange tijd weer eens goed en geliefd. Er klonk opnieuw een bel en zijn toeschouwers vertrokken naar een andere zaal om te gaan eten, terwijl Rico door bleef krijsen.
In de donkere dagen rond kerst, Rico was inmiddels al helemaal thuis geraakt in het bejaarden tehuis en voorzien van een grote kooi met waterbakjes, eten in overvloed en veel gekregen pinda’s, werd er druk geroezemoes. Op de avond voor kerst werd er in de recreatiezaal een grote kerstboom neergezet vol met lichtjes, en zelfs een klein boompje met pinda’s in de grote kooi van Rico, met als verrassing cadeautjes voor de bewoners. Toen het eindelijk de volgende dag was werden de cadeautjes uitgepakt.
Toen iedereen voorzien was van een cadeautje, variërend van een geparfumeerde Maja zeep voor oma Langenaar, een flesje eu de colonge 4711 voor oma Pietersen de Bolknak sigaar voor opa Jansen, en stropdas en sokken voor opa Klaasens, warme chocolade melk met vel, en een stukje banketletter liet oma De Vries een zacht kuchje horen. Iedereen viel stil, omdat nu het grote moment was aangebroken waar iedere bewoner, zelfs de knorrige opa de Jong, aan mee gewerkt had. Het cadeau voor Rico. Terwijl de kooi van Rico werd geopend en hij met zachte hand uit zijn kooi werd gehaald, werd neergezet in het midden van de kring ouden van dagen.
Oma de Vries begon met bibberige stem een korte toespraak, speciaal voor Rico geschreven, voor te lezen:
“Omdat je zoveel voor ons bent gaan betekenen, je ons weer wat vreugde hebt gegeven, vonden wij als bewoners van Huize Avond Roze, dat we iets voor je moesten doen, omdat je ons weer een doel hebt gegeven, vreugde hebt gebracht en omdat we zo genieten van je aanwezigheid.”
Het grote moment brak aan, en opa de Jong kwam met het eerste cadeau aan voor Rico, het was een zelf gemaakte zit paal met voerbakjes, een grote opvangbak voor het natuurlijke afval. Door oma Pietersen was een speciaal geparfumeerd kussentje met 4711 geborduurd om eens lekker op te kunnen zitten. Oma Langenaar had voor Rico een eigen gehaakt vogelpakje gemaakt waarop met Maja zeepverpakkingen een verenpatroon was gemaakt, zodat Rico het niet meer zo koud zou hebben. Opa Jansen had voor Rico een eigenhandig getimmerd papagaaienhokje gemaakt, zodat Rico zich af en toe even kon afzonderen als hij geen zin meer had in al die mensen. Opa Klaasens, had een grote slinger gemaakt van Pinda’s en een ooglapje voor het gewonde oog van Rico. Van het verzorgende personeel kreeg Rico een speelkameraadje cadeau, een pluchen papegaai.

Rico kon zijn geluk niet op, en huilde zolang als hij kon, met diepe snikken van geluk.
Rico dacht dat dit wel alles zou zijn, maar het slotstuk moest nog komen. Oma de Vries ging staan en kwam met het grootste cadeau aan, het was een pick-up met boxen, en daarbij een hele stapel Lp’s van Andre Hazes en diverse uitvoeringen van “Het is koud zonder jou”. Toen Rico dit zag, was hij in de zevende hemel.Oma de Vries zette een lp op en Rico begon zachtjes te dansen op zijn nieuwe zitstok met zijn nieuwe veren pracht met maja luchtje, en begon zijn geliefde lied te zingen. Terwijl Rico zong, begonnen de opa’s en oma’s te dansen met elkaar. De mensen die niet meer konden dansen, zongen zachtjes mee. Eindelijk was het bedtijd, en de bewoners namen afscheid van Rico.
Rico kroop in zijn nieuwe papagaaienhuisje tegen zijn vriendinnetje aan, en viel gelukzalig in slaap….