verzonken2

nu maar even geen buiging

afscheid van de tranen

die ik heb laten vallen

om jou die weer eens niet wist

wat mijn gevoelens waren

nu even geen buiging voor jou

ik recht mijn rug

ga met mijn hoofd omhoog

naar de weg waarop

ik  met mijn eigen voeten

zal lopen


wervelwind van het leven

dansend door het leven

van de wals naar de tango

leef ik het leven

dat mij zo dierbaar is

het besef dat

de jeugd de wervelwind is van het leven

dans ik mijn eigen

dans op het ritme

van de tijd


de reiziger naar mijn hart

gedachteloos

dwaal ik door de straten

van de stad

waarin zoveel gebeurt

ineens word ik aangeraakt

door de muziek die klinkt

die ineens

zomaar binnenkomt

in mijn hart

ik kijk op

zie de muzikant zitten

met zijn gitaar

hij speelt het lied

dat mij intens

raakt


kamer voor één nacht

reizen door de tijd

naar plekken

waar ik anders nooit komen zal

ben ik soms verbannen

naar de kamers voor

één nacht

de harten die

niet langer kunnen blijven

in mijn leven

omdat ik naar

nog zoveel

andere kamers

smacht


onbereikbaar voor even

geen woorden meer

om te schreeuwen

laat staan om te zeggen

niets is meer te horen

in de stilte van dit moment

we weten beiden

dat dit het was

dat dit het moet zijn

jij zal weer gaan

naar het leven

waarin jij niet jezelf kan zijn

waarin ik even niet meer

van jou ben

tot het moment

dat je weer terugkomt

voor even

waarin wij dan

weer even samen zijn


solospeler

ergens in de wereld

zocht hij naar zijn

speelmaatje

die hij maar niet vinden kon

nu zit hij

in elke stad

bij een speeltafel

in de hoop

dat hij zijn

speelmaatje

alsnog

tegenkomt


onbewoonbaar verklaard

zijn hart

zoekend naar dat ene huis

waarin hij mag wonen

daar waar

het bordje welkom

duidelijk geschreven staat

zoekt in het heden

naar zijn verloren hart

dat hij verloor

omdat iemand

hem niet terug gaf


nergens welkom meer

soms zijn er mensen

die niet meer mogen zijn

ze leven op plekken

waarbij je niet meer

weet dat je er wonen kan

ze leven van dat wat ze vinden

wat ze krijgen

door de tijd

ze zijn nergens welkom

omdat ze

gewoon even niet

zo sociaal

lijken te zijn


onmogelijke houdingen

gekronkel

in de marge

omdat ik niet meer

durf te zeggen

dat wat ik zeggen wil

onmogelijke woorden

die niet meer worden gehoord

omdat de klank

niet meer raakt

verborgen tranen

die niet meer kunnen vallen

omdat ik even niet

meer jou kan zeggen

wat mij zo

diep intens

verdrietig maakt


opgesloten in zijn eigen wereld

dwalen door de gedachten

van de dagen

die hij nog verlaten moet

gevangen in zijn

eigen wereld

waarin hij niet meer

aangeraakt kan worden

loopt hij te dwalen

door de straten

waar het leven

zich voor hem

ontspon

Hits: 117