was1
laat er licht zijn
stilte van het
niet meer kunnen praten
het luisteren naar
niets meer dan
wat ik horen kan
stille slagen
van alleen nog maar
mijn hart
dat radeloos
de nacht ingaat
omdat jouw hartslag
niet meer
naast de mijne
slaan mag
er is een engel weggevlogen
gedachten aan
de dagen dat
de dagen nog dagen waren
de nachten nog nachten waren
raak ik verzeild in een onmogelijk
gevoel van geen grip meer hebben
op de wisseling van dag en nacht
ik zit gevangen in de schemering
van het loslaten
omdat mijn engel
is weg gevlogen
naar het niet meer
te bereiken land
langzaam naar boven klimmen
terwijl ik
nog lig bij te komen
van de gigantische klap
die ik heb gemaakt
in het duister
de grond onder mijn
voeten is weggevaagd
kijk ik omhoog
naar het licht
waar ik de handen zie
die mij zullen dragen
ga ik langzaam
op mijn knieën
het gevecht aan
om weer volop
in het leven
te staan
de tijd en zijn tweestrijd
gevonden
in het verloren moment
van niet meer samen
zijn
gevangen tranen
breekbaar als glas
die maar steeds weer
schijnen te helen
deze barst zo enorm groot
dat ik me afvraag of hij
nog helen zal
zie ik langzaam
zich gaan sluiten
met zijn tranen
in zijn wedstrijd
met de tijd
stille stilte van de stilte
trage trillingen
van de stilte
die langzaam
de ruimte vult
geen geluid
dat mij nog raken kan
geen woord
dat nog klinkt
stille momenten
van beseffen
dat deze stilte
onvermijdelijk blijkt
te zijn
ik daag hem uit
onverwachts
is hij van me afgepakt
mijn lief die
ik altijd weer zag
die altijd in mijn leven
was verbonden
met dat wat ik voelde
wat ik deed
nu hij is weg gegaan
zonder dag te zeggen
zonder dat ik hem
nog zeggen kon
dat ik zoveel van hem hou
zit ik verloren
in mijn wereld van onbegrip
schreeuw ik tegen de hele wereld
dat ik hem uitdaag
om mijn liefste weer
terug te geven
daar waar hij hoort te zijn
dicht bij mij
verdwenen engel van mijn liefde
samen verbonden
in de liefde
die eeuwig zou blijven duren
gevangen armen
die elkaar niet
los wilden laten
woorden die niet
meer met elkaar
konden praten
stille momenten
van verlangen
die steeds luider schreeuwden
maar die niet werden gehoord
verdwenen engel van mijn liefde
omdat ik mijn liefste verloor
het zijn mijn tranen
al stormen ze soms
zomaar over mijn wangen
zonder dat je het begrijpt
dan zijn het mijn tranen
van het verdriet
dat je niet ziet
het zijn mijn
mooiste bezit
omdat ik zo
met jou kan delen
wat ik het
meeste mis
mijn engel is vertrokken
zwaaiend
in de nacht
zie ik hem soms
zomaar even langs gaan
hij zwaait even naar mij
geeft mij zijn lach
dan zwaai ik
even terug naar de sterren
waar ik weet dat
mijn lief
op mij wacht
om de stilte te doorbreken
thuiskomen in een huis
wat niet meer als thuis voelt
de stilte van nu
maakt me elke keer weer
zo triest
ik worstel met de uren
als ik thuis moet zijn
om de stilte te doorbreken
als ik thuis kom
heb ik de radio aangezet
begin ik te zingen
als ik mijn eerste stap
over de drempel zet
om zo mij zelf weer thuis te voelen
in het huis
dat nu even geen thuis
blijkt te zijn
lange uren van ontwaken
opstaan in de ochtend
met een hoofd vol zwaar gevoel
een nieuwe dag die ik
mag aanraken
al vraag ik me soms af
voor wie ik dat nog doe
lange nevels van gemis
die me soms de hele dag
omarmen
raken dan verstrikt
met mijn gevoelens
van ontwaken
dat het soms lijkt
alsof er op deze dag
geen ontwaken is
Hits: 64