was3

als ze samen weg gaan

dag zeggen

ze gaan

opgelucht ze zijn nog samen

met elkaar

ik zwaai ze na

terwijl ze verdwijnen in de nacht

dan kijk ik naar de kamer

ruim de vaat maar op

ga staan af te wassen

zodat ik even

niet de leegte

weer ga ervaren

weer kan wennen

aan het moment

dat ik er alleen

voor zal staan


het laatste zuchtje wind

laatste ademstoot

heel langzaam ging het licht uit

niets meer te zeggen

niets meer te vertellen

wat ik nog zo graag

had willen horen

dan het onmenselijke verdriet

van niet begrijpen

niet beseffen

dat dit is wat het zal zijn

het laatste zuchtje wind

blies niet alleen jouw kaarsje uit

maar liet de mijne

flakkeren in de wind

in het besef

dat ik nu zonder

jouw zuurstof

verder leven zal


dan sluit ik de deksel

ga maar slapen liefste

slaap maar de slaap

die je niet meer wakker laat worden

ik draai nog steeds jouw muziek

om zo toch je hart te geraken

in de hoop dat je nog weer zal ontwaken

ik besef ook wel

dat dat niet kan

alleen zou ik zo graag

even willen zeggen

dat ik het zonder jou  wel kan

al zal de wereld minder lijken te lachen

nu ik dat niet meer

met jou delen mag

ik sluit elke avond

de deksel van jouw

laatste rustplaats

zeg dan heel zachtjes

slaap lekker lieve man

weet dat ik je meer dan

wie dan ook

mis


jij was jij

mooie woorden

gesproken vanuit mijn hart

jij was jij

zoals jij was

ik raakt je elke dag aan

nu raak ik de leegte aan

die jij in mij achterlaat

stel ik me soms de vraag

waar bij jij

nu jij niet meer

bij mij kan zijn


maar het zijn niet jouw armen

alle tranen

die ik laat vallen

alsof er geen einde komt

aan mijn verdriet

het lijkt niet op te drogen

dat wat er van binnen stroomt

mensen proberen mij

te laten voelen

dat ze er voor me zijn

ze proberen me te troosten

ze willen me knuffelen

met me praten

maar het zijn niet

jouw woorden

die me geruststellen

niet jouw handen

die mijn tranen wegwissen

het zijn niet jouw armen

die mij troosten

in dit ongelofelijke

onbegrijpelijk

verdriet


 zelfs de vogels vielen stil

in de ochtend

de laatste keer

dat ik je gezicht

nog echt kan zien

zonder de glans van een foto

raak ik je aan

terwijl ik

je voor de laatste keer

toedek

met de mantel der liefde

afscheid neem voor altijd

zwegen zelfs de vogels

die begrepen

hoe verdrietig

ik nu ben


dromenkamer

donkere avonden

waarin ik mezelf

zo gelukkig zag

de dromen die we

samen maakten

die we omarmden

in de dagen

dat we even elkaar

verloren waren

de dromen die

we vorm gaven

in de kamer van de hoop

krijgt ineens

een hele andere betekenis

omdat ik met jou

verlies

mijn dromen verloor


wervelwind van emoties

wanhoop

woede

verdriet

soms nog lachen

omdat ik niet anders kan

onbegrip

denken

aanraken

dat wat er nog is

maar niet meer kan zijn

gedachten van een leven

die me doen beseffen

dat het zomaar ineens

anders kan zijn

niet meer weten

wat ik voel

wat ik denken kan

wervelwind van verlangen

naar dat jij

nu maar echt bij

kan zijn

kijken naar jouw ogen

die voor altijd gesloten

kijken naar het niets

wetende dat dit mij ook

zal worden ontnomen

dat ik je nu al

zo vreselijk mis


kun je mij een droom terug geven

verlamd van verdriet

die mijn armen

niet meer omarmen kan

vang ik mijn woorden

soms zomaar

met verstikte stem

ik schreeuw

ik huil

ik bid

kom terug

of ik deze dag

opnieuw over kan doen

omdat ik  mijn droom van jou en mij

zo graag nog een keer over en over  wil doen


mag er een ander film spelen

ontwaken

in een wereld

waarin ik met jou

samen was

waarin ik

elke dag even

jouw stem hoorde

waarin ik met jou

het leven zag

dan thuis komen

jou zien liggen

zonder dat je er

nog kan zijn

stort mijn complete wereld in

raak ik verstrikt in

het gemis van

dit moment

schreeuw ik tegen

alles en iedereen

haal me uit deze

afschuwelijke

verkeerde film

Hits: 63