Berlijn1a

doolhof van verlangen

verstrikt in de liefde

die ik voor je voel

dwaal ik door het verlangen

van bij je willen zijn

kronkelende gangen

om te ontdekken

dat jij er niet meer bent

waar jij 

altijd zou zijn


lege kamers

getuigen van 

een leven samen

zie ik  

nu leeg raken

van het verleden

wij waren  hier

gelukkig

totdat de dag kwam

waarop we besloten

dat we niet meer

samen verder 

konden leven

ik kijk rond

in 

ons huis van toen

dat nu met zijn lege kamers

aangeeft wat ik

werkelijk voel


de loper

stil gelopen

door de dagen

van het nu

kijken naar de mensen

die overal gaan

raak ik in gedachten

jou weer even aan

zie ik ineens

gevangen beeld van toen

onze vlucht

uit het verleden

om samen

te kunnen zijn

al verloren we 

van de tijd

wij liepen altijd samen

omdat wij

vonden

dat wij samen

behoorden

te gaan 

voor altijd


waak over mij

bang in de nacht

staren naar dat waar 

ik zo bang

voor ben

niets kunnen doen

alleen maar afwachten

wat er 

komen gaat

niets zeggen

omdat zwijgen  mij

meer horen laat

gevangen in het net

van het gemis

waar geen ontsnappen uit is

vraag ik aan de engel

over mij te waken

zodat ik weet

dat er iemand is

die waakt vannacht


tedere aandacht

een kinderhand

dat teder een dier

aanraakt

even de liefde geeft

die hij bij zich draagt

een kind

dat zomaar

zonder dat we

zien dat wat

een kinderhand

zo bijzonder maakt


jij ging gewoon naar je werk

gebroken staat ik

naar de scherven 

van ons geluk

stil zit ik te beseffen

wat we hebben gedaan

met elkaar

het fundament van ons leven

hebben we afgebroken

totdat het

nog maar alleen

een eigen leven is

kijken naar

dat wat ooit

zo hoopvol was

begin ik in te pakken

dat wat ik 

het meeste mis

terwijl i

in tranen sta te kijken

zeg jij 

dat jij gaat werken

omdat jij 

dat nu het liefste wil


het licht zal altijd branden

de deur

dichtdoen

is nooit zo mijn sterkste kant 

ik doe het oprecht

overweeg vaak

om hem op een keer

te laten staan

na de zoveelste ruzie

heb ik 

dat nu wel gedaan

toch de hoop

die van binnen blijft branden

kan ik niet stoppen

het verlangen naar jou

is nog te groot

het licht

in de gang

zal ik dan altijd

laten branden

zodat jij niet

in het donker

zoeken hoeft

waar ik 

zal zijn


achtergelaten voetstappen

dwalen

met mijn gevoel

onder mijn arm

omdat ik niet meer

jou raken kan

waar je ooit was

stil achterom kijkend

naar mijn voetstappen

die nu alleen

door het leven gaan

zie ik aan het einde

van het spoor

jou glimlachend

zwaaiend

staan


is dit de trap naar de hemel

onderaan de trap

naar de hemelhoog

sta ik even te zuchten

plotseling voel ik

het kleine handje 

van onze zoon

die me vragend aankijkt

de vraag die komt

maakt dat ik

een brok in mijn keel krijg

hij vraagt

of dit de trap is naar de hemel

hij wil zo graag

nog een keer

bij opa zijn

om op zijn schoot te zitten

om te vertellen 

over dat wat 

hij nu zo mist

ik kijk naar mijn lief

die alleen maar 

een knipoog geeft

hij die mij zo begrijpt

weet dat ik nu

even weer

door het verdriet ga


maar niet voor mij

overal waar ik kom

zie ik het verlangen

van de mensen die hier

waren

met hun geliefde

om als symbool

van hun geluk

een slotje op te hangen

terwijl ik  er naar kijk

verlang ik meer 

naar jou dan

ik besef

jij die ergens 

in de wereld

 net als ik

kijkt naar slotjes

met een verbintenis

van altijd

 maar nog 

niet voor jou

nog niet voor mij

mogelijk blijkt te zijn


lege schaduw van het zijn

staren 

naar de plek

van het zijn

twee lege stoelen

met elkaar gevangen

in  de schaduw

van het zijn

ik kijk

ik voel

ik raak

ik denk

om  

met deze gedachten

aan deze stoelen

die samen staan

alleen op weg 

te gaan

naar het zijn

waar de schaduw

zijn verhaal vertellen zal


de zon roerde zich

in de hitte van elke dag

zat zij daar

aan de oever van de Spree

om verkoeling te zoeken

 het einde van de ramadan

was dichtbij

ik sprak mijn bewondering uit

omdat ik zag

hoe dapper zij

dit had volbracht


stille dromer

verzonken in dromen

onze kleine man

die wij mochten

omarmen met alle liefde

die wij hebben

twee vaders

die zien hoe hij 

geniet

van met ons samen

het leven te verkennen

het ontdekken van

wat overal te vinden is

kijken met zijn ogen

zien we ineens

dat een stad

immens groot

is


danser van de straat

de klanten lieten even op zich wachten

de danser danste zijn weg

hij deed zoals hij het bedacht

zijn ogen gesloten

zijn oren afgeschermd

zodat allen de muziek hem omringde

danste hij om het leven te vieren

op straat

ik keek en dacht allen maar

wat een prachtige danser

die daar staat


ontroostbaar

huilend ligt hij in zijn bed

onze gekregen zonnestraal

die het even niet meer 

heeft

zijn slaapmaatje

is er niet

het lelijke draakje

dat hij altijd bij zich draagt

ligt vast ergens op straat

zoals goede vaders doen

nemen we een besluit

ik ga zoeken

mijn lief blijft bij hem

totdat heel misschien

het huilen overgaat

terwijl ik door de straten 

van de stad loopt te dwalen

zie ik hem liggen

ik pak hem op

neem hem mee

ben nog nooit zo blij geweest

met die draak

onze nachtrust is nu zeker

gegarandeerd daar


ach ook dit gaat weer over

terwijl ik mijn handen

stuk sla op de muur van

jouw onbegrip

ik me sta te verbijten

omdat jij niet in staat bent

om mij te begrijpen

ik stik in mijn tranen

van onvermogen

omdat ik je niet bereiken kan

ik smeek om echt

naar me te luisteren

omdat wat ik zeg

voor jou en mij

zo belangrijk zal zijn

kijk je me aan

en zegt alleen maar

ach dit gaat ook weer over

dus ik laat het gewoon 

maar voorbij gaan


spiegeling van het heden

gevonden

zomaar 

in de spiegels van de straat

het gevangen beeld

dat niets aan de verbeelding over laat

ik zag jou hem kussen

midden op de straat

ik keek er na

en wist

dat jij en ik

vanaf dit punt

niet meer verder gaan


verborgen verlangens naar jou

verpakt in getuigen

van het aanraken van het nu

geen gedachten die meer

mogen gaan

nergens nog

even dat aanraken

waar ik zo van geniet

opruimen van de getuigenissen

van onze tijd samen

staren naar de verborgen

verlangens van jou

die ik niet mer

aanraken wou


stralen

verscholen achter de gedachten

van het  laten gaan

afscheid genomen

van de dagen met jou

loop ik te stralen

als nooit tevoren

omdat ik 

mezelf 

in de zon

terug vond

Hits: 67