verzonken2
nu maar even geen buiging
afscheid van de tranen
die ik heb laten vallen
om jou die weer eens niet wist
wat mijn gevoelens waren
nu even geen buiging voor jou
ik recht mijn rug
ga met mijn hoofd omhoog
naar de weg waarop
ik met mijn eigen voeten
zal lopen
wervelwind van het leven
dansend door het leven
van de wals naar de tango
leef ik het leven
dat mij zo dierbaar is
het besef dat
de jeugd de wervelwind is van het leven
dans ik mijn eigen
dans op het ritme
van de tijd
de reiziger naar mijn hart
gedachteloos
dwaal ik door de straten
van de stad
waarin zoveel gebeurt
ineens word ik aangeraakt
door de muziek die klinkt
die ineens
zomaar binnenkomt
in mijn hart
ik kijk op
zie de muzikant zitten
met zijn gitaar
hij speelt het lied
dat mij intens
raakt
kamer voor één nacht
reizen door de tijd
naar plekken
waar ik anders nooit komen zal
ben ik soms verbannen
naar de kamers voor
één nacht
de harten die
niet langer kunnen blijven
in mijn leven
omdat ik naar
nog zoveel
andere kamers
smacht
onbereikbaar voor even
geen woorden meer
om te schreeuwen
laat staan om te zeggen
niets is meer te horen
in de stilte van dit moment
we weten beiden
dat dit het was
dat dit het moet zijn
jij zal weer gaan
naar het leven
waarin jij niet jezelf kan zijn
waarin ik even niet meer
van jou ben
tot het moment
dat je weer terugkomt
voor even
waarin wij dan
weer even samen zijn
solospeler
ergens in de wereld
zocht hij naar zijn
speelmaatje
die hij maar niet vinden kon
nu zit hij
in elke stad
bij een speeltafel
in de hoop
dat hij zijn
speelmaatje
alsnog
tegenkomt
onbewoonbaar verklaard
zijn hart
zoekend naar dat ene huis
waarin hij mag wonen
daar waar
het bordje welkom
duidelijk geschreven staat
zoekt in het heden
naar zijn verloren hart
dat hij verloor
omdat iemand
hem niet terug gaf
nergens welkom meer
soms zijn er mensen
die niet meer mogen zijn
ze leven op plekken
waarbij je niet meer
weet dat je er wonen kan
ze leven van dat wat ze vinden
wat ze krijgen
door de tijd
ze zijn nergens welkom
omdat ze
gewoon even niet
zo sociaal
lijken te zijn
onmogelijke houdingen
gekronkel
in de marge
omdat ik niet meer
durf te zeggen
dat wat ik zeggen wil
onmogelijke woorden
die niet meer worden gehoord
omdat de klank
niet meer raakt
verborgen tranen
die niet meer kunnen vallen
omdat ik even niet
meer jou kan zeggen
wat mij zo
diep intens
verdrietig maakt
opgesloten in zijn eigen wereld
dwalen door de gedachten
van de dagen
die hij nog verlaten moet
gevangen in zijn
eigen wereld
waarin hij niet meer
aangeraakt kan worden
loopt hij te dwalen
door de straten
waar het leven
zich voor hem
ontspon
Hits: 132