wazig1
tot in mijn ziel
soms dwaal ik
door de straten van het leven
raak ik met mijn
ogen het leed aan
wat zichtbaar is
de triestheid
van het verlangen
de leegte van
de eenzaamheid
het oneindig verliezen
van alle geloof
in de hoop
kijkt mij dan aan
ik zie de ogen
ik zie het verhaal
bedenk me dan
het zou toch maar
mijn moeder zijn
die zo verdwaald
in het leven
haar laatste
dagen slijten zal
jij bracht het licht
mijn dagen
te donker
het licht dat niet
meer mijn ogen
raken kon
verdwaald in
de uren van niet weten
wat ik moet
stond jij daar
met het licht in je ogen
je hart dat de liefde gaf
om zo mijn te begeleiden
naar mijn weg
naar het licht
soms vergeet ik te denken
aangeraakt
het moment van
samen zijn
verlangen
waarin ik mezelf
niet meer vinden kan
verloren
sta ik achteraf
te kijken
naar dat wat er
samen was
terwijl jij
vertrekt
denk ik
wat was het ook alweer
wat ons
voor altijd verbonden
heeft
langzaam afscheid nemen
late uren
praten over
wat wel of niet meer gaat
besluiteloosheid
over gevoelens
die niet meer
geraakt worden
die niet meer zijn
zwijgend naar elkaar kijken
jij pakt je tigste sigaret
ik raak dan nog één keer
je hand aan
om dan voorgoed
uit jouw leven
weg te gaan
om verder te kunnen groeien
samen verbonden
door de tijd
de liefde die
ons liet opbloeien
in ons gevecht
tegen de eenzaamheid
heeft het niet gehaald
afscheid genomen
om uit elkaar te gaan
dan langzaam
naar elkaar kijken
zien dat we beiden
opbloeien
in een pracht van een
eigen persoonlijkheid
onuitgesproken woorden
stilte van uren
die voort tikken
omdat de woorden
niet meer spontaan komen
de gedachtes al verder zijn
dan het gevoel van dit moment
vast zitten in
dat wat niet meer is
maar eigenlijk ook nooit was
loslaten van verlangen
van het zijn
samen het samen zijn verlaten
om zonder elkaar
weer gelukkig te zijn
laat er licht zijn
stilte van het
niet meer kunnen praten
het luisteren naar
niets meer dan
wat ik horen kan
stille slagen
van alleen nog maar
mijn hart
dat radeloos
de nacht ingaat
omdat jouw hartslag
niet meer
naast de mijne
slaan mag
er is een engel weggevlogen
gedachten aan
de dagen dat
de dagen nog dagen waren
de nachten nog nachten waren
raak ik verzeild in een onmogelijk
gevoel van geen grip meer hebben
op de wisseling van dag en nacht
ik zit gevangen in de schemering
van het loslaten
omdat mijn engel
is weg gevlogen
naar het niet meer
te bereiken land
klauteren door jaren vriendschap
samen al jaren
door het leven
klauteren van het ene moment
naar het andere
waarin we samen verbonden zijn
met dat wat ons altijd bind
het onvoorwaardelijke vertrouwen
in de vriendschap
de humor en het zijn
het verleden dat ons al zover bracht
samen genieten van de dingen
die komen
samen dromen om
wat nog komen gaat
kijken naar onze voeten
die ons altijd weer
naar elkaar toe
klauteren laat
Hits: 67