serie11
waar moet ik beginnen
als ik mezelf
ben verloren
waar kan ik mezelf
dan terug vinden
als ik mijn eigen stem
al niet meer kan horen
wie verstaat mij dan
als ik mijn tranen al niet meer kan tonen
wie kan ze dan drogen met tedere hand
als ik niet meer weet waar ik woon
waar kan thuiskomen dan
waar moet ik beginnen
nu ik ineens
niet meer bij jou mag zijn
woorden van dagen
trage klanken
van een aantal woorden
die ik als een soort van mantra zeg
kom op
we gaan de stap weer maken
eerst maar eens uit bed
dan het volgende
het klinkt als een gebed
laat me eerst gaan eten
zodat ik weet dat ik
dat ook al red
zo worstel ik me
soms dagen
door mijn mist van een gevoel
ik weet het
het zijn mijn woorden van de dagen
omdat ik weet
dat ik ook zonder jou
verder moet
mijn engel is vertrokken
zwaaiend
in de nacht
zie ik hem soms
zomaar even langs gaan
hij zwaait even naar mij
geeft mij zijn lach
dan zwaai ik
even terug naar de sterren
waar ik weet dat
mijn lief op mij
wacht
het zijn mijn tranen
al stromen ze soms
zomaar over mijn wangen
zonder dat je het begrijpt
dan zijn het mijn tranen
van het verdriet
dat je niet ziet
het zijn mijn
mooiste bezit
omdat ik zo
met jou kan delen
wat ik het
meeste mis
geef me even de tijd
wennen aan dat jij en ik
niet meer samen zijn
het loslaten van de dagen die
niet meer komen
van ons samen
kijk ik in de ogen
van de toekomst
nog te bang om te springen
nog te bang om
er heen te gaan
toch weet ik dat ik zal moeten
de keus is al gemaakt
maar gun me
nog even wat tijd
zodat ik
minder bang deze richting
in kan slaan
de lege stoel
thuiskomen
in de uren van de nacht
even zitten op de bank
blik naar morgen toe gericht
dan ineens zie ik
weer die lege stoel
waarin jij altijd zat
stil raak ik dan even weer
het moment van
dat we samen waren
aan
het laatste zuchtje wind
laatste ademstoot
heel langzaam ging het licht uit
niets meer te zeggen
niets meer te vertellen
wat ik nog zo graag
had willen horen
dan het onmenselijke verdriet
van niet begrijpen
niet beseffen
dat dit is wat het zal zijn
het laatste zuchtje wind
blies niet alleen jouw kaarsje uit
maar liet de mijne
flakkeren in de wind
in het besef
dat ik nu zonder
jouw zuurstof
verder leven zal
als ze samen weg gaan
dag zeggen
ze gaan
opgelucht ze zijn nog samen
met elkaar
ik zwaai ze na
terwijl ze verdwijnen in de nacht
dan kijk ik naar de kamer
ruim de vaat maar op
ga staan af te wassen
zodat ik even
niet de leegte
weer ga ervaren
weer kan wennen
aan het moment
dat ik er alleen
voor zal staan
zweven tussen oorlog en vrede
nachtelijke uren
rusten op de plek
waar ik geen rust ga vinden
in mijn dromen vecht ik
het ene gevecht met het andere
mijn gedachten lopen
overal heen
de chaos is onvoorstelbaar
totdat ik besef
er zal pas vrede zijn
als de oorlog in mij
voorbij zal zijn
moeilijk bezoek
telefoontje
men wil langs komen
maar men vind het moeilijk
om te komen
wat kan men verwachten
ik luister het aan
zeg dan dat ze welkom zijn
dat ik ze echt niet ga slaan
ze komen
schoorvoetend binnen
kijken met verschrikte ogen mij aan
waarop ik heel hard boe zeg
ik zie ze schrikken
wat kan ik soms genieten
van moeilijk bezoek
als ik even mezelf
zo durf te laten
gaan
de rekening
thuiskomen
na een bezoek
aan de plek die ik zo haat
waar ik weet
dat als ik er ben
ik dan een rekening krijg
waarvan ik nu al weet
dat ik iemands
reis betaal
openen van de envelop
in de gedachten dat
het deze rekening zal zijn
zie ik eens een kaart
met de tekst
dat ze meeleven met mijn verdriet
ik vraag me nog even af
is het omdat mijn man is overgegaan
of een voorbode voor de rekening
die binnenkort bij mij op de deurmat
liggen zal
mag ik dank je wel zeggen
goed bedoelde
woorden
die me moeten steunen
woorden die men
van mij wil horen
om te troosten
terwijl ik nog
niet eens troosten kan
het mezelf staande houden
is een gevecht
dat ik elke dag
weer aanga
mag ik dank je wel zeggen
als je me vraagt
of ik je troosten
kan
kom je thuis vanavond
druk in het huis
van alles aan het doen
nog even snel de afwas
dan is het klaar
misschien toch nog even
de was aankant
terwijl ik
druk doende ben
denk ik steeds
je komt zo thuis
totdat ik besef
als ik alles heb gedaan
dat voor jou dit huis
geen thuis meer
zal zijn
trage tranen van de uren
stil de minutenwals
van de uren
die voorbij gaan
onverwachts
stromen tranen
met verdriet
langs mijn wangen
ik begrijp het niet eens
waarom ze er nu zijn
dan raak ik
heel langzaam de klok
van de tijd aan
laat hem even stil staan
om te beseffen
dat deze tranen
de rivier naar
later zijn
toch even gelachen
ergens voel ik me schuldig
dat ik mezelf
nu ineens zo
zie lachen
om de herinneringen die ik
herbeleef
ik kijk schuldig om me heen
wil me al verontschuldigen
maar besef dan meteen
ik mag nog steeds lachen
van het leven genieten
net als iedereen
dappere stapjes
elke keer
als de dag begint
maak ik de eerste
grote stap
wat voor een ieder
zo normaal lijkt te zijn
is voor mij ineens
enorm om te doen
toch maak ik
elke keer weer
deze stap
omdat
ik hoe dan ook
mijn toekomst
weer in moet gaan
was je maar hier
momenten
van beseffen
dat jouw stem
niet meer klinken zal
weten dat
ik nooit meer jouw
armen zal voelen
die mij omarmen
soms zou ik willen
dat ik alles
terug kon draaien
zodat we konden doen
alsof het niet waar is
was jij maar hier
om zo weer samen
het geluk
te omarmen
maar ik heb mijn eigen verdriet
telefoon
ik neem op
hoor de stem
die gebroken is van verdriet
die mij vraagt
om langs te komen
ik zeg ja
maar luister maar half
verstikt in mijn eigen emotie
van niet meer weten wat
kan ik dit verdriet
niet nog ook dragen
ik heb al meer dan genoeg
aan mijn eigen verdriet
omdat op de juiste manier
te dragen
die huilen ook
zo’n intens verdriet
dat me zo diep raakt
ik kan het niet meer
verteren
dat het leven
zo met mijn leven
aan de haal gaat
ik spuug het uit
ik loop leeg
om zo afscheid
van het verdriet
te nemen
om ruimte te geven
aan het te leren accepteren
dat ik nu
zonder jou in mijn
leven verder
moet gaan
nog maar een dikke week geleden
nog maar een dikke week
geleden
besef ik me
telkens weer
elke stap
die ik in het leven
van nu maak
zijn de stappen
die mij laten beseffen
dat ik hoe dan ook
zonder jou
ondanks dat
het geen keuze is
verder wil
en verder
zal moeten gaan
geen keus meer
woorden gesproken
in de taal van afscheid
tranen laten lopen
die eigenlijk nooit meer
zullen stoppen met stromen
soms niet zichtbaar
maar altijd in mijn hart
toch heb ik geen keus meer
wat ik wil
ik zal er voor gaan
om de wereld te laten zien
dat ik weer van
het leven kan genieten
omdat ik dankbaar ben
om wat ik
aan liefde
heb gehad
zoekend naar jouw hand
traag gaat de dag
over in de nacht
langzaam glijd
mijn hand
naar daar waar
de jouwe altijd was
stil luister ik
naar de voetstap
die niet komt
tranen van het besef
stromen over mijn wangen
omdat ik
al zoekend naar jouw hand
er weer achter kom
dat mijn hand
nooit meer
de jouwe vinden
zal
stille stilte van de stilte
trage trillingen
van de stilte
die langzaam
de ruimte vult
geen geluid
dat mij nog raken kan
geen woord
dat nog klinkt
stille momenten
van beseffen
dat deze stilte
onvermijdelijk blijkt
chaos
de chaos
die nu is ontstaan
in mijn hoofd
in mijn gevoel
maakt me radeloos
van wat ik moet
wat ik kan
dan kijk ik het maar
even rustig aan
pak dan maar op
waar ik goed in ben
de chaos die er is
is er tenminste
zodat ik alles kan ordenen
in de tijd die nu komen gaat
zodat ik weet dat het ooit
weer helder voor mijn
geest zal staan
thuiskomen waar jij altijd was
deze dag
die ik moest doorstaan
omdat ik niet
anders kon
het voldongen feit
dat mij is voorgelegd
ik kon er niet meer
langer omheen
heb ik genomen
om thuis te komen
in het huis
waar jouw naam
hoort te staan
waar ik je stem hoor
te horen
waar ik nu
thuisgekomen ben
om opnieuw
de stilte
die in mij zit
te horen
zo sterk samen
(3- eenheid)
sterk staan
elkaar tot steun
ik zag het gebeuren
even het verlies van de werkelijkheid
even maar het gevoel
van dat het niet meer kan
dan staan
als drie krachtige mensen
die hun eer bewijzen
aan hem die
hun zo dierbaar was
het ontvangen van
zoveel woorden
die je niet meer hoort
dan beseffen
wij hebben het
met z’n drieën
heel
heel goed
gedaan
jij was jij
mooie woorden
gesproken vanuit mijn hart
jij was jij
zoals jij was
ik raakt je elke dag aan
nu raak ik de leegte aan
die jij in mij achterlaat
stel ik me soms de vraag
waar bij jij
nu jij niet meer
bij mij kan zijn
vluchten nu het nog kan
gevangen in jouw
ontsponnen web
van verlangen
waarin je hoopt
mij voor altijd te vangen
kijk ik naar jouw ogen
waarin de hoop geschreven staat
ik pak mijn spullen
begin te rennen
naar daar waar ik veilig ben
omdat ik met niet
wil laten strikken
in een niet voor mij
weggelegd
verlangen voor een heel leven
speel de muziek van mijn hart
zachte trillingen
van het moment
ogen die elkaar raken
gevangen in een moment
van eeuwig verlangen
die maar tijdelijk zal zijn
kijk ik in je ogen
hoor de klanken
van je stem
die mijn hart
doen geloven
dat dit moment van even
misschien wel voor
altijd is
mijn hart huilt nog elke dag
momenten waarin
ik je soms
ineens mis
ineens raken mijn
handen de leegte aan
die jij achter liet
grijp ik mis
als ik je hand wil aanraken
omdat ik even vergeten ben
dat jij er niet meer bent
mijn hart huilt nog elke dag
om zijn tranenstroom
mij soms doen
vergeten
dat jij
echt weg bent
ach het is maar een verjaardag
terug kijkend
op het afgelopen levensjaar
zie ik mezelf nog staan
aan het begin van de tijd
vol verwachting zag ik het
jaar aan
totdat ik nu ik terugkijk
dit jaar voor mij
misschien wel het beste was
wat ik ooit had meegemaakt
omdat ik mijn vleugels terug kreeg
om tot ongekende hoogtes te vliegen
waar ik meer dan ooit
mezelf kan zijn
stoffig hart
verborgen verdriet
dat ik niet aanraken kan
waar een vleugje stof
op ligt
kijken naar
een film waarbij
mijn tranen gaan vloeien
ineens voel ik me vrij
mijn tranen
halen het laagje stof
van mijn hart
van het verborgen
verdriet
ik tortel even
verzonken in gedachten
in de wereld van het moment
raak ik uit balans
omdat ik even jouw hand
ergens vond
aangeraakt verloren
gevoelens van lang geleden
waarin de liefde
ons samen bond
even terug in dit moment
van tortelduifjes spelen
terwijl we
al uit elkaars hart
zijn verdreven
gevangen namen uit een verleden
onze liefde
gevangen in de teksten
die we samen hebben geschreven
in de holte van een boom
om zo eeuwig
te zijn verbonden
met elkaar
het terug gevonden verleden
waarin wij nog aan het begin stonden
van de weg die we nu moesten gaan
aangeraakte tijden van weleer
waarin wij nog zo jong
en onbezonnen waren
daar ging het moment
stille ogen
die elkaar aankijken
even heel dicht
bij elkaar zijn
gevoelens van ineens verbonden
in het moment
handen die niet kunnen bevatten
wat er gebeurt
monden die twijfelen
wel of niet
dan ineens is het moment
verdwenen
is het gevoel
van even samen zijn
verloren voor altijd
langzaam vergeet ik
traag vergeet ik de tijd
van wat er was
hoe jouw naam
ook alweer mocht zijn
langzaam vergeet ik
te dromen
omdat ik niet meer weet
wat dromen zijn
langzaam vergeet ik de
werkelijkheid
om mezelf te ontmoeten
in een wereld
waarin ik niet meer weet
of jij mijn zoon
of man zal zijn
dromend wakker worden
als ik maar even mijn ogen sluit
dromen over
dat jij en ik
samen waren
in de dagen
van het nu
gedachten die me
in verwarring brengen
om dat wat er
altijd behoorde te zijn
langzaam
ontwaken
uit de droom die
nooit meer werkelijkheid
zal zijn
sluit ik snel mijn ogen
om zo weer even
bij jou te zijn
verloren tranen van gisteren
verscholen
in de nacht
waarin de sterren
even geen licht gaven
waar de maan
zijn ogen heeft gesloten
omdat hij het stralen
vergeten was
kijk ik in de
waas van het verlies van gisteren
door mijn tranen
naar de dag
die morgen
weer komen zal
geen gedachten meer om uit te spreken
gesloten
dagen van uren
die niet meer zijn
gevallen tranen
van de weken
van het vechten
waarin ik niet meer
mezelf kan zijn
ik raak even maar
mijn gedachten
aan jou aan
om zo te weten
dat ik nooit meer
jouw naam
liefdevol
uitspreken zal
vechter
stralende ogen
die me aankijken
het lijkt dat ik
de spijker op zijn kop
geslagen heb
ik kijk naar zijn
gezicht
dat ineens open gaat
die altijd zo gesloten was
ik vraag hem
wil je vechten of verliezen
waarop hij zegt
dat hij winnen zal
daarop geef ik hem de woorden
dan zul je nu aan het werk moeten
om niet te eindigen
in het verliezers kamp
dromenkamer
donkere avonden
waarin ik mezelf
zo gelukkig zag
de dromen die we
samen maakten
die we omarmden
in de dagen
dat we even elkaar
verloren waren
de dromen die
we vorm gaven
in de kamer van de hoop
krijgt ineens
een hele andere betekenis
omdat ik met jou
verlies
mijn dromen verloor
kun je mij een droom terug geven
verlamd van verdriet
die mijn armen
niet meer omarmen kan
vang ik mijn woorden
soms zomaar
met verstikte stem
ik schreeuw
ik huil
ik bid
kom terug
of ik deze dag
opnieuw over kan doen
omdat ik mijn droom van jou en mij
zo graag nog een keer over en over wil doen
mag er een ander film spelen
ontwaken
in een wereld
waarin ik met jou
samen was
waarin ik
elke dag even
jouw stem hoorde
waarin ik met jou
het leven zag
dan thuis komen
jou zien liggen
zonder dat je er
nog kan zijn
stort mijn complete wereld in
raak ik verstrikt in
het gemis van
dit moment
schreeuw ik tegen
alles en iedereen
haal me uit deze
afschuwelijke
verkeerde film
maar het zijn niet jouw armen
alle tranen
die ik laat vallen
alsof er geen einde komt
aan mijn verdriet
het lijkt niet op te drogen
dat wat er van binnen stroomt
mensen proberen mij
te laten voelen
dat ze er voor me zijn
ze proberen me te troosten
ze willen me knuffelen
met me praten
maar het zijn niet
jouw woorden
die me geruststellen
niet jouw handen
die mijn tranen wegwissen
het zijn niet jouw armen
die mij troosten
in dit ongelofelijke
onbegrijpelijk
verdriet
dan sluit ik de deksel
ga maar slapen liefste
slaap maar de slaap
die je niet meer wakker laat worden
ik draai nog steeds jouw muziek
om zo toch je hart te geraken
in de hoop dat je nog weer zal ontwaken
ik besef ook wel
dat dat niet kan
alleen zou ik zo graag
even willen zeggen
dat ik het zonder jou wel kan
al zal de wereld minder lijken te lachen
nu ik dat niet meer
met jou delen mag
ik sluit elke avond
de deksel van jouw
laatste rustplaats
zeg dan heel zachtjes
slaap lekker lieve man
weet dat ik je meer dan
wie dan ook
mis
wervelwind van emoties
wanhoop
woede
verdriet
soms nog lachen
omdat ik niet anders kan
onbegrip
denken
aanraken
dat wat er nog is
maar niet meer kan zijn
gedachten van een leven
die me doen beseffen
dat het zomaar ineens
anders kan zijn
niet meer weten
wat ik voel
wat ik denken kan
wervelwind van verlangen
naar dat jij
nu maar echt bij
kan zijn
kijken naar jouw ogen
die voor altijd gesloten
kijken naar het niets
wetende dat dit mij ook
zal worden ontnomen
dat ik je nu al
zo vreselijk mis
ik daag hem uit
onverwachts
is hij van me afgepakt
mijn lief die
ik altijd weer zag
die altijd in mijn leven
was verbonden
met dat wat ik voelde
wat ik deed
nu hij is weg gegaan
zonder dag te zeggen
zonder dat ik hem
nog zeggen kon
dat ik zoveel van hem hou
zit ik verloren
in mijn wereld van onbegrip
schreeuw ik tegen de hele wereld
dat ik hem uitdaag
om mijn liefste weer
terug te geven
daar waar hij hoort te zijn
dicht bij mij
zelfs de vogels vielen stil
in de ochtend
de laatste keer
dat ik je gezicht
nog echt kan zien
zonder de glans van een foto
raak ik je aan
terwijl ik
je voor de laatste keer
toedek
met de mantel der liefde
afscheid neem voor altijd
zwegen zelfs de vogels
die begrepen
hoe verdrietig
ik nu ben
Hits: 144