zwitserland2
even rusten
vertederende beelden
vier mensen op een rij
ik zie ze samen kijken
naar de zee
zacht zitten ze te praten
zij aan zij
hij raakt even haar hand aan
zegt dat hij
zo blij met haar is
zij lacht heel stil
zegt dan zachtjes
ik blijf nog hel lang bij je
als God het wil
hij kust zacht haar wang
zullen we even rusten samen
zegt hij zacht
stil heel stil
stil heel stil
luister ik naar het nieuws
met de tranen in mijn ogen
mijn gedachten
niet meer in staat
om te denken
heel stil van binnen
omdat de gedachten
aan wat nooit meer mag gebeuren
ineens toch
weer lijkt te gebeuren
nog stiller kijk ik naar de teksten
die ik zie
de tekens van medeleven
die er zijn
stil heel stil hoop ik dat
de angst niet groter gaat worden
door de tranen om het verlies
stil heel stil
sta ik stil tij dat
wat niet meer mogelijk is
kunnen we elkaar nog aanraken
mijn handen
raken nog
even jouw lichaam aan
nog even druk ik zacht
een kus op jouw gezicht
heel even nog
ruik ik de geur
van jou di ik nu al mis
dan laat ik je achter
in de ruimte waar
een ieder dan alleen is
ik kijk nog een keer om
zeg heel zacht
als het kan
laat me dan even weten
dat je me af en toe
door de wind
de regen
aanraken kan
monument voor onze liefde
al dacht verdween je onverwachts
ik mocht niets weten
het was een verrassing
ik wachtte geduldig elke dag
jij kwam stralend aangelopen
nam mij een aan je hand
ik zag een stapel stenen
die jij had gemaakt
voor elk jaar had je
een stapel gestapeld
tien in totaal
samen hebben we gekeken
naar die tien stapels
van elk twaalf stenen op elkaar
in stil stromend water
stonden ze daar
ik kreeg tranen in mijn ogen
want ons leven samen stond daar
golven van verlangen
stille tranen
die langzaam
de grond aanraken
daar waar
onze achtergelaten
voetsporen van ons samen
nu in hun enkelvoud
verder gaan
de tweedeling
die nu is ontstaan
door het tussen
jou te moeten laten gaan
naar daar waar
ik nu even
alleen verder moet gaan
ik zat te wachten
het gevecht
geleverd tegen het onrecht
van de macht
ik was totaal verdwenen
in het gevecht
jou te moeten verliezen
aan de eindeloze nacht
was te veel om te dragen
omdat ik wist
dat ik je nooit meer zag
toen na nachten waken
ineens jouw ogen
die mijn blik ving
je zei alleen
ik wist dat jij zou wachten
tot ik weer bij jou kan zijn
zijn glazen vleugels opgenomen
de nacht verdween langzaam
hij pakte zijn glazen vleugels
om dichterbij mij te zijn
over afstand en tijd
kwam hij er aan
kuste me voorzichtig
raakte teder mijn hart aan
leefde in mijn leven
zoals alleen hij dat kan
stil verbonden
door de tijd
dat ons samen verbond
eindeloze dagen van geluk
eindeloze nachten van samen zijn
telkens weer weten
dat het niet
voor altijd kon zijn
Hits: 68