madrid1
acht soldaten
ze wisten het zeker
natuurlijk laat je een vriend
die in diepe verdriet zit
niet alleen
ze gingen over drempels
die andere ontlopen
ze gingen samen
om hem te steunen
in zijn immens groot verdriet
van het verlies van zijn moeder
ze stonden er voor hem en voor elkaar
om elkaar te steunen
in deze oneerlijke strijd
acht soldaten
van de vrede
van amper veertien jaar
ik kan het met duizend woorden zeggen
ik kan het met duizend woorden zeggen
ik kan het met de mooiste woorden bekleden
ik kan als ik het wil
heel erg verzachten
wat ik zeggen wil tegen jou
ik vang al mijn gevoel
in twee simpele woorden
die alles vertellen
waarmee ik al tijden worstel
ik kijk je aan
diep in je ogen
zeg alleen
“dag lief”
ik draai me om
ga verder
op mijn eigen weg
ik verstop me onder de dekens
het leven
is even teveel voor mij
ik voel me afgesneden
van dat wat me zo raken kan
ergens weet ik
dat mijn kracht
terugkomt als ik maar
even wacht
verstopt onder de dekens
wacht ik af
totdat ik weer terug
in het leven mag
en hij doet het
onze zoon die voor altijd
bij ons mocht blijven
zijn verhaal
van dat hij een medische achterstand heeft
hebben we vanaf het begin
als normaal gezien
we hebben hem zien groeien
tot wie hij nu is
dan vraat hij of hij met de trein naar oma mag
oma die aan de andere kant van het land
haar woonplek heeft
we kijken elkaar aan
zeggen vol vertrouwen
dat hij mag gaan
we brengen hem naar het station
vragen niet eens
of hij een bericht stuurt
of belt als hij er is
wij doen stoer
alsof het heel normaal is
van binnen weten we allebei
pas als we horen dat hij
op de plek van bestemming is
zullen wij gerust zijn
soms huilt ze even
verstopt in de nevels van de tijd
komt ze even niet meer bij zichzelf
ze staart door het raam van het leven
naar dat wat ze niet meer raken kan
ze vraagt zich af
waarom dit leven
nu ze niet eens meer weet hoe oud ze is
haar lichaam verteld haar levensverhaal
al ziet niemand
dat ze soms stil zit te huilen
omdat wat ze nu niet meer zeggen kan
als mijn tranen stoppen
vloeiend water dat gewoon
langs mijn wangen vloeit
de tranen die ik soms even
niet binnen houden kan
omdat het me zo raakt
wat ik weer horen mag
soms wil ik heel hard vloeken
tieren omdat ik niet weet
wat ik al dat kinderleed
kan doen
wat kan er fout zijn aan liefde
dwalend door een park
ergens in de stad
zie ik ze lopen
arm in arm
twee jongens
die van elkaar houden
die gelukkig zijn
ik denk terug
aan de tijd
dat jij en ik
door de stad liepen
hand in hand
zonder te provoceren
maar gewoon omdat ik wist
dat jij ook van mij houd
blus het verlangen
jij kwam zomaar in mijn leven
het leven dat ik nog steeds niet
met jou delen kan
toch kom je af en toe
even bij mij binnen in de nacht
om ons verlangen van samen smelten
te stillen
om zo samen even weer
verbonden te zijn
de kunst van het verlaten
gevangen beelden op straat
van schaduwen die staren
naar een kunstenaar
die alles achter laat
ik ben verbonden met het gevoel
van iemand moeten verlaten
om zonder die ander verder te gaan
het loslaten
het gevecht van het is de goede weg
de kunst van het verlaten
maak me soms
zo zwak
soms zo sterk
er zijn geen monsters meer
ons boefje uit het land van de eeuwige zon
is inmiddels 18 jaar
hij gaat op kamers ergens in de stad
die op een goede afstand zit
hij zal daar gaan studeren over het leven
over hoe hij nog leuker kan zijn
we brengen hem samen weg
bij het afscheid kijkt hij ons aan
vraagt dan heel klein of we even
onder zijn bed willen kijken
zoals we altijd deden voor het slapen gaan
zodat hij weet dat er geen
monsters in zijn
nieuwe leven zullen staan
Hits: 62