dromen3

afscheid van jouw liefde

stille getuigen

van de rozengeur die is verdwenen

in de late namiddag van het geluk

langzaam vallen de blaadjes

van ons samenzijn

op de aarde van berusting

loslaten van wat niet meer is

waarvan we zouden willen

dat het nog zou bestaan

afscheid van jouw liefde

die als een uitgebloeide roos

weer voedsel voor een nieuwe liefde

zal zijn

daarom hou ik zo van jou

jouw gezicht

zo vertrouwd in de late na-avond

van ons leven

waarin de denkende blik

soms geschreven staat

het moment van

jouw ogen aanraken met de mijne

waarin de liefde ineens

meer en meer blijkt op te laaien

raak ik in stilte jouw gedachten aan

waarin geschreven staat

dat jij net als ik

zoveel van elkaar houden

elke dag

dan omarm ik alles wat ik heb

op de kale vlakte

van de liefde waar ik zo vaak

heb gezocht naar jou

kwam ik jou tegen

met de ogen van het geluk

als twee mannen gekozen

voor onze zoon uit het land van de zon

samen kijken naar hem

die gevangen in zijn eigen wereld

alles wat ik omarmen kan

blijk te vangen

in dit momenten van

samen zijn

sterven in kleine stapjes

kijken naar

het moois van de wereld

wat ik nog steeds wil zien

aanraken van de momenten

van dat wat er is

telkens een stukje van de

schittering van de sterren vangen

die geluks-lichtjes in mijn hart brengen

waardoor ik steeds meer

besef dat het leven

zo vol zit met dat wat mijn raken kan

dat het soms lijkt

dat ik steeds een klein stukje sterf

van geblust verlangen

kleuren van verlangen

op de sombere dagen

van mijn verlangen

schuil ik soms

in de grauwe grotten

van de angst

waarin ik dan

geraakt word door

de kleuren van het leven

dat mijn roept

om weer deel te nemen

aan daar waar ik

zo naar verlang

gevangen moment van geluk

zachtjes fluisteren

ik hou van jou

zachtjes de lucht aanraken

die door zijn trilling

jou even aanraakt

zachtjes kijken

met ogen die

jou doen stralen

gevangen moment van geluk

omdat wij na zo lang zoeken

bij elkaar kwamen

rimpeling van het leven

strak getrokken

gezichten waarin

de ervaringen van het leven

niet meer gevangen staan

waarin de worstelingen

met het zijn

verborgen zijn

de rimpelingen van het leven

zijn vervaagd

tot een egaal

vlak geheel

waarin geen leven

meer geschreven staat

daar ging mijn lief

laatste momenten

van ademhalen

laatste momenten

om nog iets te kunnen zeggen

laten gaan van hem

die ik zo lief heb

met vastgehouden handen

hem laten gaan

door de poort

van waaruit geen

terugkeer meer mogelijk

zal zijn