emoties3

de geuren van het leven

zoete geuren

van het prille leven

waarin ik mijn wankele stappen heb gezet

waar ik mezelf heb gevonden in de

nadagen van de tijd

raak ik verzwakt door de liefde

die kwam

die mij aanraakte

waarna ik ontdekte

dat deze geurende bloem niet voor mij

bleek te zijn

langzaam verdween ik

uit het leven van de liefde

om meer dan ooit

in het echte leven te zijn

alles op zijn kop

zomaar ineens

staat mijn wereld op zijn kop

ben ik mezelf verloren

in het zoeken naar

daar waar het om gaat

vraag ik me af

waarom me dit nog overkomt

in deze tijd

raak ik verdwaasd in het leven

omdat ineens

mijn hart in vuur en vlam

staat

mijn tuintje van verlangen

geplant de planten

van de prille liefde

die er altijd moet zijn

gewied om al het

onkruid van mensen

die ons probeerden uit elkaar te drijven

te verwijderen

water gegeven in de vorm van tranen

omdat we elkaar soms niet meer begrepen

elkaar niet konden bereiken omdat de ander

te ver weg was

de droogte bestreden met de liefde van

ons kussen

uit ons tuintje van verlangen

is een prachtige liefdes oase ontstaan

dubbel

dubbel gevoel

in mij

dat worstelt met de vraag

wat moet ik nu

wetend dat verliefdheid

niet aan de orde is

maar wat is het dan

dat ik niet weet

wat ik met jou nog moet

afstand nemen van elkaar

zonder dat te willen

verliezen wat er niet was

huilen in de late avond

omdat het zo dubbel is dat

ik in dit gevoel verdwaald ben

onmogelijke passen in het leven

niet om het te willen hebben

maar om het aan te raken

om het te voelen

dat ik er net bij kan

klim ik over verboden muren

kijk ik achter geblindeerde ramen

om te weten wat het leven

nog meer te geven heeft

dan alleen het zichtbare

waarin iedereen

zich begeeft

stukjes licht

in de schemering van het leven

zie ik soms

de dagen langzaam

verdwijnen in de mist

raak ik het gevoel van tijdloosheid aan

waarin ik me dan verlies

verlang ik soms

naar die kleine stukjes van het licht

waardoor ik weer helder

in het leven kan staan

omdat ik het niet kan

kijken naar hen

die arm in arm

door het leven gaan

verlang ik naar dat

waarvan ik weet

dat ik het niet kan

raak ik verstrikt

in de angst

dat ik mezelf

weer ga verliezen

als ik in de armen

van de liefde

raak

omdat ik bevroor

aangeraakt

in de stille nacht

waarin de sterren

hun woorden uitspreken

die niemand meer horen kan

verlaat ik mijn dromen

om te merken dat jij niet

meer bij mij bent

bevries ik in de koude avond

omdat ik jouw warme liefde

zo mis

en altijd kijkt de kat

op de ruïne van ons samenzijn

zitten we te kijken naar dat wat was

raken we elkaar niet meer aan

in de liefde die er was

nemen we afscheid van elkaar

laten we elkaar gaan

om wederom bij iemand anders

gelukkig te zijn

en altijd kijkt de kat

naar ons

me ogen die niet begrijpen

waarom het tussen ons ooit begon

omdat we elkaar liefhadden

kijken naar jouw ogen

jouw handen

jouw gezicht

jouw lichaam

verwarm me nog even aan jouw lach

waarna we elkaar weer laten gaan

in de stilte van de nacht

waarin we afscheid nemen van elkaar

omdat we weten dat

ons liefhebben

alleen in het geheim

bestaat

achter mijn masker van angst

kijken in de wereld

waarin ik mijn eigen

gezicht niet meer durf te zien

de leugens die ik vertelde

om niet te laten zien

wat ik werkelijk voelde

wat er werkelijk is

laat mij mijn gezicht

zien als een masker van angst

omdat ik niet wil

dat iemand de

waarheid achter mijn woorden

zal zien