elementen2

het luchtledige van het verlangen

staan kijken

naar de laatst momenten

van moeten laten gaan

aanraken van de laatste

adem die gaat

sluiten van je ogen

die nu nooit meer open gaan

handen die mij niet meer raken

verdwijnen in het luchtledige

van het verlangen

naar graag weer

altijd samen

als het tere leven gaat slapen

nooit aangeraakte gevoelens

van een intens verdriet

die mijn ik doen vervagen

in de tranen die jij niet kan zien

loslaten van dat tere leven

dat niet meer dan even

hier mocht zijn

dat ons zoveel heeft gegeven

door alleen maar even

echt te zijn

niemand kan je nog aanraken

verdwenen

als de lucht uit mijn adem

verdwenen daar waar niemand

je nog aanraken kan

verdwenen in het verlangen

van nog even je vast mogen houden

hemelhoog willen vliegen

om samen met jou

voor altijd in het luchtledige

verbonden te kunnen zijn

verloren gedachten in dit moment

verdwenen zijn de herinneringen

aan toen we nog waren

het verloren gevoel

van samen zijn

verdwijnt langzaam

in de avondzon

dromende gedachten

aan hoe het nog had kunnen zijn

kijk ik om in verbazing

van dit moment

waarin jij toch steeds

weer bij mij blijkt te zijn

ga maar

verbonden in het afscheid

van het loslaten

van het laten gaan

hebben we samen

hen gedragen

naar daar waar

de vrede altijd zal zijn

meegegeven aan de stroom

van het leven

waar ze altijd

weer bij ons terug komen

door het aanraken

van het water

wat ons elke dag

weer raakt

kringen van het leven

de kringen gemaakt

terwijl jij langzaam

jij eigen weg gaat

naar daar waar

geen verdriet of pijn meer is

de kringen die steeds weer

mijn zullen omringen

omdat ik weet

dat jij en ik

verbonden zijn

voor altijd

langzaam laten gaan

verbonden met

ragfijne draadjes

onze liefde

loslaten van wat

nog over is gebleven

van een leven lang samen

loslaten van het leven

van het verdriet

mee geven aan het water

waar de rust

langzaam in ons

terug keert

als mijn liefde eeuwig is

verdriet dat versteend

van binnen

om de tranen die ik niet

kan laten gaan

verloren in de momenten

van eenzaamheid

voel ik de liefde die

jij altijd gaf

die in mij

mijn versteend verdriet

langzaam

laat verdwijnen

met de tijd

De Kracht van Bloemen

spreken zonder woorden

gevoelens vertaald

in  kleuren die ons verbinden

in het laten gaan

spreken zonder

wat te zeggen

de bloemen

spreken hun eigen taal

terug gegeven aan de aarde

omwikkelde liefste

toevertrouwd aan de aarde

waar je rusten zal

gebonden in de

tekenen van liefde

die na verloop van tijd

jouw aanwezigheid zal verraden

aan een ieder

die beter kijkt

door het zien van de bloemen

die zomaar zullen ontstaan

als bewijs van jouw bestaan

als  mijn lief is gaan slapen

mijn lief

die de weg naar

het eeuwige is gegaan

raak ik nog even aan

dek hem toe

met de deken van liefde

waarmee ik hem

echt kan laten gaan

in zachte geuren

gedreven door de wind

zal hij  zijn reis maken

daar waar hij

rust en vrede vindt