paraplu3

maak mijn hart heel

de barsten in mijn hart

van verloren liefdes

in het verleden en heden

braken langzaam mijn

liefde af

totdat hij in mijn leven kwam

die mijn hart even aanraakt

naar me kijkt

begint te metselen met zijn  liefde

totdat mijn hart

ineens zonder barsten

blijkt te zijn

waar iedereen welkom was

het hekwerk

dat mijn liefde

voor jou tegen hield

bleek voor een ieder

die maar iets te vriendelijk was

ineens open te gaan

terwijl ik stond te kijken

begon jij een koude oorlog

om zo langzaam van

mij los te weken

om zo weer een ander

te raken om deze ook buiten

het hek van jouw hart

te laten staan

als ik mezelf weer ontmoet

gekeken in de spiegel

van het verleden

zie ik de keuzes die ik heb gemaakt

mezelf afvragend

of ik deze keuzes altijd zou

hebben gemaakt

om te ontdekken

dat alle gevolgen van deze keuzes

mij tot wie ik nu ben hebben gemaakt

waarin ik in het leven

mezelf oprecht

in de ogen kan kijken

omdat ik weet

wie ik nu ben

speler van het spel

ergens in het leven

zit de speler van het spel

met al zijn kaarten

als troeven uit te delen

hij kijkt hoe hij

elk spel kan verbreken

zodat er nergens

winnaars zijn

om mijn tranen te verbergen

niet omdat de zon schijnt

verberg ik mijn ogen

tegen het felle licht

ik wil niet dat

men mijn tranen ziet

die ik huil omdat ik jou verlies

de laatste dagen samen

waren intens goed

zoals ze altijd zijn

ik verberg mijn tranen

omdat ik het verdriet om jouw gaan

voor mezelf wil houden

deze tranen zijn van mij

stille waters met hun geheimen

zachte momenten

van dobberen in mijn hart

van verlangen

waar mijn geheimen

zich langzaam onthullen

aan het daglicht

waar ik dromen durf

over jou en mij

waar ik even maar

weer in jouw armen ben

waar ik niet kan zijn

stille waters van liefde

die me weer even heel

dicht bij jou laten zijn

als bescherming

het doorzichtige metaal

dat ik langzaam

aan het afwikkelen ben

om zo dat binnen te laten

wat binnen komen moet

laat ik heel voorzichtig

zijn eigen pad gaan

laat ik het los

als mijn bescherming

laat ik mezelf zien

dat ik ook zonder

al die maskers van afstandelijkheid

mezelf tegen al die blikken

beschermen kan

zoveel om te weten

te veel om te onthouden

zodat ik het maar niet meer lees

de woorden geschreven

over wat er zoal in het leven is

dat wat gebeurt in de tijd

ik kijk naar de stapels

achtergelaten woorden

gevangen in een  kast

die veranderen in  stapels letters

waar niemand om vroeg

die men voor altijd vergeten zal

omdat je al niet meer bent

contacten over afstand en tijd

wat wij altijd hadden

zonder samen te zijn

tot het moment

dat ik tegen je zei

dat ik je miste

dat je niet meer bij mij was

dat het lijntje was verbroken

wat jij niet begreep

tot je vertelde dat je

ineens verliefd op iemand

bleek te zijn

zolang de clown maar lacht

vertragende nachten

van mijn gevoelens

die draaien om dat wat

is verdwenen in

de vroege avond van het geluk

staar ik naar mijn masker

van de lach

dat op mijn gezicht

geschreven staat

waarbij ik denk

ouwe gek

had je nou echt gedacht

dat hij voor jou zou gaan

om wie jij bent

terwijl je zoveel

ouder bent