jeugdengel1

even was je er weer

even was je er weer

je ogen raakte even weer

verstrikt in mijn verlangen

kijken naar jouw ogen

die niet meer zeggen

dat je van me houd

langzaam losweken

van de liefde

van de verloren woorden

ik hou van jou

snel verschuilen

voordat de grote

boze wereld komt

snel wegwezen

voordat iemand mij ziet

verscholen

met mijn kop diep onder

daar waar niemand mij ziet

kijk ik naar de wereld

waarin ik de gevaren

achter elke paar ogen

die naar mij kijken zie

je telefoon ging

nooit geen geheimen

voor elkaar

alles zeggen wat ons raakt

waarin wij verstrikt zijn

als het soms niet gaat

ineens loop je weg

zonder wat te zeggen

als je telefoon over gaat

ik zie je staan voor

het paleis van de tranen

waarbij ik me afvraag

of dit misschien wel is

wat mij te wachten staat

en toen ging je

tranen

omdat het niet meer gaat

in de late middag van de herfst

elkaar nog even aangeraakt

even nog gezegd

dat het goed was

dat het was

dat het beter is

dat het over is

elkaar nog een keer zien

wetende dat het nu voorbij is

niets meer te zeggen

het laatste wat ik zag

was jouw rug

die op weg ging

naar die ander

waarmee jij verder door het leven ging

worstelen met het onmogelijke

worstelen met de gevoelens

die niet meer mogen bestaan

telkens weer jou tegenkomen

op plekken waar jij niet kan zijn

op plekken in mijn hart

waar jij niet meer wonen wil

worstelen met het loslaten

van jou en mij

lijkt het alsof er nog

zoveel onzichtbare draadjes

 die jou en mij met elkaar

verbonden laten zijn

het verhaal van jou en mij

gevangen in de late

avondzon van mijn leven

waar het laten gaan van jou

naar voor eeuwig verdween

naar daar waar jij nu zal zijn

kijk ik soms zomaar ergens

om me heen

zie ik ineens jouw schaduw die weer

even bij me is

me even weer aanraakt

alsof jij nog steeds niet echt

weg bent gegaan

van mij

laat het maar aan mij voorbij gaan

de beker van ongeduld

van willen haasten

te bang dat het voorbij gaat

te bang dat iets niet voor jou is

ik laat hem aan mij voorbij gaan

ik hoef hem niet

ik heb de tijd

alle tijd van de wereld

waarin ik nog ruimte heb

om gewoon te genieten van alles

wat er nog voor mij over is gebleven

de kleuren vervagen

langzaam vervaagd het

zwart en wit van de jeugd

langzaam komen

de kleuren van het leven

meer naar boven

waarin ik me thuis voel

langzaam raak ik gewend aan de uren

waarin de kleuren weer vervagen

doordat de wereld

altijd weer zijn eigen rondje om

zijn as draait

als het heden verdwijnt in de mist

langzaam verliest ze de grip

op het heden

verdwijnt ze in haar verleden

waarin ze soms nog mensen ziet

die niet meer zijn

raakt ze verstrikt in haar heden

en haar verleden

weet ze niet hoe ze soms

met dit alles om moet gaan

raak ik haar zachtjes aan

zeg alleen maar

mam ga maar dwalen in het verleden

daar waar jouw mist

op houd met te bestaan