mondkapjes
nu de herfst is bedekt
de herfst laat langzaam
zijn pracht van de zomer vallen
om in al zijn naaktheid
de winter in te gaan
de tijd zal ons leren
hoe de dagen verder zullen gaan
bedekt van wat kostbaar is
zwijgend kijken
naar het voorjaar
dat zeker ook weer in bloei zal staan
stil wachten
totdat de herfst
in de winter overgaat
weggeworpen emoties
niet meer bang willen zijn
de angst die mij verlamd
niet meer kijken naar de uren
die voorbij gaan
stil zijn
zonder de angst die mij verlamt
weggeworpen emoties
als ik mijn mond weer spreken laat
omdat ik weet dat wat ik zeg
de waarde heeft
die is
onderschat
verkeerde kerstversiering
de sfeer van het einde van het jaar
komt langzaam mijn hart binnen
uit zien naar hoe het dit jaar zal zijn
de kerstversiering uit de doos gehaald
waarin ik ineens zomaar
een mondkapje vind
waarin dus kennelijk
de kerstsfeer van vorige jaar
is verdwenen
door het steeds weer
alleen met kerst
te zijn
verloren reis
de dagen
dat ik mijn tijd vulde met reizen
naar plekken waar ik graag wilde zijn
met dromen van de mooiste dingen
die ik zou zien
die ik zou aanraken
de dierbare plekken die ik bezoeken zou
de mensen die over ver wonen zou zien
om ze te omhelzen
verdwenen met de komst
van de beperking van de reizen
die verloren gingen met de tijd
drijvend in het water
verzonken dromen van de uren
die niet meer konden zijn
gevangen in de gedachten
van nooit meer samen
bij elkaar mogen zijn
afscheid met tranen
die niet meer drogen gaan
van binnen
drijf ik op het water
van verlangen
van weer even
heel dicht op het water
van mijn tranen
bij jou te kunnen zijn
als de vuile was buiten hangt
als ik loop te dromen
in de wereld van muziek
wat rond kijk in de wereld
die de wereld niet helemaal
blijkt te zijn zoals ik hem ken
kijk ik naar de vuile was
van wat we er van maken
door de opgehangen
verborgen geheimen
die niemand
echt wil weten
maar wel wil zien
als ik weer vrijuit kan lachen
afgesloten
van de buitenwereld
die mijn lach niet kan zien
omdat ik mee moet met
het openbaar vervoer
dat ik binnen in elk gebouw
mijn mond bedekken moet
haal ik opgelucht adem
dat ik weer lachen kan
dat men het kan zien
dat ik lach omdat de wereld
nog steeds zijn
eindeloze rondjes
draait
neergelegd als een zacht dekentje
zachtjes naar de aarde gebracht
neergelegd
mijn masker van papier
die mij niet meer vrijuit kon laten praten
die mijn gezicht bedekte
om de emoties niet te laten zijn
zachtjes neergelegd
daar waar het moet zijn
om hem achter gelaten
zodat ik vrijuit
mijn emoties kan tonen aan de wereld
die ook mijn emoties verdienen
om te zien wie ik
echt ben
Hits: 44