mondkapjes3

emoties van de straat

mijn tranen

die vloeiden omdat jij ging

omdat jij na gesproken woorden

die ik niet begreep

verdween zonder

mij te vertellen

waarom je zo deed

heb ik laten liggen

op de straat

waar wij stonden

zodat mijn tranen

konden drogen

in de wind

verborgen achter metaal

verborgen

achter de stille dromen

van gisteren

de verborgen tranen

van de uren die

niet meer zullen komen

onverwerkte momenten

van angst dat het

niet meer goed komen zal

bang dat het toch je inhalen zal

terwijl je rent voor je leven

veilig verstopt

in de stilte van de nacht

waar je wacht totdat je weer

in het daglicht mag

verpakt als een bonbon

het vallen van de jaren

van de tijd

die zachtjes neerdalen

om te worden verpakt

als een bonbon

door de levenservaring

van de tijd

waarin je weet

dat het niet terug komen zal

maar dat je het

wel hebt vastgepakt

en vast hebt gehad

mijn gedachten raken verloren

blanke gedachten

in het frisse groen

verscholen tussen de dagen

van de jaren

dat ik ze nog niet gevonden had

verborgen talen

van de tijd die niet meer

zeggen hoe het zal zijn

verloren gedachten

die er altijd waren

maar niet werden gezien

gehoord of gelezen

liggen nu te vervagen

in het groen van de

prille dagen van mijn jeugd

laten rusten van de tijd

waarom nog praten

over hoe het toen was

terwijl we in het nu

op een heel ander punt zijn

samen zijn we beland

in de herfst van ons leven

raken we soms nog verstrikt

in de netten van anderen

ontwarren ons

vechten los

om dan in elkaar armen

weer tot rust te komen

weer veilig te voelen

met de vraag

waarom zoeken we nog

terwijl we alleen veilig bij elkaar zijn

voetstappen in de bladeren

neergelegd

in de stilte van de natuur

onze voetstappen

in het nu

lopen op het pad

van het leven

waarin wij samen

steeds verder gaan

aangeraakt

door de grillen van de tijd

lopen we samen verder

totdat we samen

weer thuis zijn

de herfst is gaan rusten

de tijd gaat langzaam

zijn eigen ritme

waar hij zijn eigen weg weer vind

langzaam verdwijnen de seizoenen

in het jaar dat gaat

de herfst vermoeid

van het laten gaan van

zijn jeugdigheid

rust even uit

in de weggegooide

veiligheid

van deze tijd

mijn boosheid

boze woorden

die mijn mond verlieten

gevangen in het kind

dat zijn onrecht niet kon accepteren

kijken naar wat het doet

bij jou

die ik zo lief heb

totdat ik ontdek

dat ik niet eens boos op jou ben

maar op mijn eigen gedachten

die het anders hebben

gemaakt dan

het werkelijk was

smeulend vuurtje van vergetelheid

langzaam verdwijnt het besef

van de tijd

van de woorden die kunnen

worden gesproken

in de stilte van de avond

langzaam smeult de vergetelheid

gaatjes in het geheugen

langzaam verdwijnen

de woorden

in zinloos gebrabbel

verloren helderheid

van het leven

in dit moment

verscholen tussen het groen van mijn lente

verscholen

in de diepste gedachten

van mijn lente

dat wat in de zomer steeds

aanwezig bleef

waarover ik niet spreken kon

brandend verlangen

naar dat wij samen ooit eens samen zullen zijn

ineens is de dag daar

in de lente van mijn herfst

ben jij ineens

daar met in je ogen

de antwoorden op al mijn vragen

dat we samen toch verder

door de herfst zullen gaan

brandend gemis

de leegte die je achterliet

vul ik op met dagelijkse dingen

ik draai de was

ik maak eten

ik zit wat te staren in het niets

vouw de was

leg het in de kast

totdat ik besef

dat dit de laatste keer is

dat ik jouw was heb gedaan

dat ik voor het laatst

jouw ondergoed

in de kast opberg

omdat jij dat nooit meer dragen zal

ooit als ik je weer mag kussen

ondanks dat ik je niet meer zien kan

je zo ver weg bent

dat ik me afvraag wie je soms bent

ik even geen deel van jouw leven uitmaak

omdat het even niet gaat

verborgen gezichten

die me aankijken

met blikken die me ontwijken

ik slik het moment

van eenzaamheid dapper weg

omdat ik weet

dat op een dag

ik je weer

in het echt kussen mag