pieterpad1b
zodat ik hem kan koesteren
kijkend in de tijd
zie ik hem af en toe
ineens tevoorschijn komen
zie ik ineens
zijn stralende lach
omdat hij weer ontdekt
hoe het was
om kind te zijn
om niet gebukt onder
de zorgen van de dag
anders te kijken
dan koester ik hem
raak hem aan
mijn innerlijke kind
die altijd weer het licht
in mijn ogen
terug vind
omdat het geen plaats was
op zoveel bellen gedrukt
dit ik tegenkwam
in mijn leven in de hoop
dat ik daar thuis komen zou
totdat ik me realiseerde
dat het niet een plek is
waar ik moet aanbellen
maar dat het een persoon is
waar ik thuis komen
zal
langzaam vervalt het masker
als trage modder
in een rivier dat niet verder blijkt te gaan
gaat het masker verdwijnen
van een ieders gelaat
men hoeft niet meer
te zijn die men dacht dat te zijn
het verliest zijn kracht
de aftakeling begint
wat achteraf een bevrijding
blijkt te zijn
omdat je zonder het
opgelegde masker
meer mens blijkt te zijn
aarzelen bij de bel
terug bij de deur
van onze liefde
waar wij altijd elkaar
vonden in de stralende ogen
van weer bij elkaar te zijn
de vonkjes die we zagen
als we elkaar aanraakten
aarzel ik na al die jaren
om nog eens langs te gaan
sta ik bij de bellen van ons begin
besluit ik om het te laten wat het is
om mijn leven zonder jou
toch maar weer verder
te gaan zoals ik het nu
ben aan gegaan
als ik maar niet vergeten word
met haar ogen kijkt ze me aan
haar keus is gemaakt
ze zal gaan op haar eigen manier
ze vraagt me
om haar niet te vergeten
of ik wil zorgen
dat men haar niet vergeet
zodat haar leven
niet voor niets
is geweest
en dan komt de glimlach op mijn gezicht
terwijl ik sta te staren
naar daar waar jij
nu niet bent
alleen jouw lichaam
ligt hier opgesloten
onder een grote steen
alsof men bang is dat je
toch eruit gaat komen
zie ik ineens
een klein boompje ontstaan
waarbij ik denk
het lijkt wel of je stiekem
met een vinger toch een gaatje hebt gevonden
om toch nog even te zwaaien
glimlach ik intens
omdat ik besef
dat dat inderdaad
jou kennende
wel eens echt waar
zou kunnen zijn
voor altijd missen
het symbool
van onze liefde
staat op de plek
waar jouw lichaam nu ligt
voel ik de tranen branden
als ik er even ben
zie ik dat langzaam
de tijd alles laat helen
door langzaam stukjes
los te weken
totdat er alleen nog
brokjes zijn
van verlangen om wat is geweest
toch laat ik het gaan
de stekelige opmerkingen
die je telkens maakt
over dat ik niet ben
wat je dacht die ik zou zijn
raken me allang niet meer
ik kijk
pak mijn spullen
vertrek naar daar
waar ik gewoon
welkom ben
om wie ik
altijd zal zijn
haar heden is niet meer
als ik haar bel
om te vragen hoe het met haar gaat
zegt ze dat het goed gaat
dat ze graag naar huis wil
waar haar moeder
en haar zus zijn
haar heden verdwijnt in het verleden
waar haar zus en moeder nog leven
die al jaren geleden overleden zijn
verdrietig leg ik de hoorn op de haak
omdat ik besef
ooit komt de dag dat ze
ook mij niet meer herkennen zal
het rust nog even uit
het verlangen
naar jouw armen
laat ik soms even los
laat ik het gaan
omdat ik weet dat ik
even niet wil dat je
zo’n bezit van mij neemt
dat het nog te broos is
om het te laten zijn
laat ik het rusten
als het groen van de lente
op een veilige plaats
in de tijd
Hits: 56