pieterpad1c

als de liefde dooft

als de liefde dooft

zonder dat je het nog kan stoppen

zoals een bloem aan het einde

van zijn bloeitijd

die nog even laat zien

dat alles tijdig is

omarm ik jou

als ik vertrek

naar het leven

waarin in er geen

jij en ik

meer is

gevangen in de tunnel van jouw verwijten

geen uitweg meer te vinden

uit de woorden die je me

voor de voeten gooit

waarin ik verstrikt raak

met de gedachten dat

ik niets voorstel

in jouw ogen

die ik zo lief heb

worstel ik me

uit deze tunnel

van de gedachten

dat jij van mij houd

kom ik vrij in een wereld

waarin ik jouw verwijten

niet meer hoor

scherven van mijn verdriet

staan bij het moment

dat jij je ogen sluit

je laatste zucht

alsof de wereld

jou verlaten heeft

terwijl jij gaat

ontstaan mijn scherven

van verdriet

omdat ik

zonder jou

niet weet hoe

ik verder

leven moet

pas toen iedereen was vertrokken

de roes waarin ik leefde

waarin jouw dood mij niet raakte

omdat de verdoving

aanhoud door de molen

waarin je alles regelen moet

nadat alles was gedaan

ik  eindelijk alleen op onze bank zat

kwamen ineens de tranen

uit het diepste van mijn ziel

die nog nooit zo intens waren gehuild

ik schreeuwde van de pijn

omdat de scherven van het verdriet

mij zo diep van binnen

raakten omdat ik besefte

dat jij nooit meer bij mij zou zijn

zoek me daar waar ik altijd ben

staren naar het kille steen

waar jouw lichaam ligt

raak ik de kilte van de steen even aan

voel ik me verloren

eenzaam omdat ik jou zo missen zal

raak ik  gevangen in zelfmedelijden

omdat ik jou zo missen kan

dan hoor ik je zachtjes

zeggen in mijn gedachten

zoek me waar ik altijd ben

dan raak ik zacht mijn hart aan

en zeg ik weet dat je daar bent

maar mis soms

jouw hand die me even aanraakt

omdat het soms zo beter is

het moment van het verlaten

van het laten gaan van jou en mij

niet meer naar jou te kijken

zonder een gevoel

van dat het zo jammer is

dat het niet meer tussen ons gaat

loslaten ondanks de angst

voor wat komen zal

wist ik dat het soms zo beter is

omdat de liefde

niet meer

tussen ons

blijkt te bestaan

omdat het zo moest gaan

de gedachten aan jou

komen steeds vaker in mijn hoofd

steeds vaker raken ze mijn gevoel aan

met de vraag hoe zou het nu met jou gaan

totdat het moment komt

dat ik ineens oog in oog

met jou kom te staan kijk ik jou aan

besef ineens

dat het verlangen naar wie je

voor mij was niet meer bestaat

omdat jij ineens

een vreemde voor mij was

leren leven met de keus in het leven

gekozen om niet verder te gaan

op het pad van jou en mij

het loslaten met tranen

het losscheuren van mijn liefde

voor jou  uit jouw leven

het bloedend gevoel dat ik

bijna niet hanteren kon

zorgde ervoor dat ik sterke bleek te worden

meer aankon dan ik dacht

heb ik leren leven met de keus

van dat moment

omdat ineens bleek dat het leven

veel meer aan mij gaf

dan het had gegeven

als ik bij jou gebleven was

het maalt maar in mijn hoofd

de gedachten

die in mijn hoofd blijven malen

omdat ik niet goed kan zien

wat er op me afkomt

geven me geen rust

totdat ik ontdek

als ik het maal

in kleine stukjes

dan is het te overzien

kan ik het gemakkelijk aan

dus ik blijf lekker malen

in mijn hoofd

omdat zo hapklare

brokken blijken te ontstaan